Ljósberinn - 16.12.1933, Qupperneq 24
366
LJÖSBERINN
Þær gengu nú báðar út og luku upp
hurðinni, sem hafði verið skelt í lás.
Úti fyrir dyrum stóð drenghnokki.
»Þér eigið þennan böggul, frú,« sagði
hann, »og hér er bréf.«
Mamma Elsu tók við bréfinu. Það var
frá forstjóra einnar verzlunarinnar, sem
hún hafði leitað til. I bréfinu stóð, að
hjá þeim hefði verið pantað allmikið af
prjónlesi, vegna jólanna, og nú var hún
beðin að vinna það, sem sent var, svo
fljótt, sem unt væri. I bögglinum var
prjónaband.
»Mamma, ég vissi að það mundi
koma,« sagði Elsa. »Ö, hve Jesús er góð-
ur!« sagði hún enn fremur.
»Svo þú vissir, að það mundi koma?«
sagði mamma og strauk um fallegu
lokkana hennar. Hjarta mömmu var
líka fult af þakklátsemi. »Hvernig viss-
ir þú það, Elsa. Hefir þú beðið Jesús
um það?«
»Já, mamma, og ég skrifaði líka.«
»Skrifað það? Hvað skrifaðir þú? Og
hverjum skrifaðir þú?«
»Auðvitað Guði sjálfum.«
»Skrifaðirðu Guði sjálfum? Hvað hef-
irðu gert af bréfinu?«
»Ég lagði það inn í bókina hans —
í stóru bókina til Guðs, þessa sem pabbi
skrifaði öll nöfnin okkar í.«
Mamma gekk þá að hillunni, þar sem
stóra Biblían lá. Og inni á milli blað-
anna fann hún ofurlítið pappírsblað. Á
það var ritað með hönd Elsu:
»Góði Guð, nú verður þú að vera svo
góður að senda henni mömmu efni í
mikla vinnu. því annars getum við ekk-
ert jólatré fengiðx
»Guð blessi þig, litla stúlkan mín,«
sagði hún með sjálfri sér í hljóði.
Loksins kom þá aðfangadagurinn.
Elsa hafði svo hlakkað til síðustu dag-
ana, að hún gat varla neytt svefns né
matar. —
— Nú stóð jólatréð alskreytt. Og á
borðinu undir trénu lágu bögglar handa
mömmu og drengjunum — allir frá
Elsu. Og þar var auðvitað líka frá
mömmu handa Elsu, því að bögglarnir
voru margir.
Þegar Elsa var búin að syngja alla
jólasálmana, sem hún kunni, og mamma
var búin að lesa söguna heilögu um það,
að barnið Jesús hefði fæðst í Betlehem,
þá fóru þær að forvitnast um bögglana.
Á einum bögglinum, sem þarna hafði
verið lagður handa Elsu, var letrað: »Til
Elsu frá Jesú.« Elsa opnaði böggul-
inn með titrandi höndum — þar var
eski. Og þegar hún tók lokið af eskinu,
þá brosti þar við henni hin fegursta
brúða.
Hún gat varla náð andanum, fyrir
fögnuði. Brúða! Ö! Eins og hún hafði
óskað þess heitt, að hún eignað.'st brúðu!
En hver hafði komið með hana? Hún gat
ekki verið frá mömmu, því hún gat ekki
gefið nema nytsamar jólagjafir.
»Ö, nú veit ég það,« sagði Elsa alt í
einu, »það er unga stúlkan, sem hefir
verið í sendiferðum fyrir Jesú.
»Einn daginn, sem við vorum í skól-
anum skrifuðum við á seðil, hvers við
óskuðum. Og þá skrifaði ég: Brúða.«
»Ö, mamma, en hve það er yndislegt,
að Jeús skyldi koma, til þess að við gæt-
um átt jól!«