Ljósberinn - 19.12.1931, Side 3

L JOSBERÍNN
373
Júlli litli.
Eftir P. Fleischer.
Áin skiftir dalnum í tvent. Standir
þú hátt og horfir yfir héraðið, þá er áin
eins og blátt band, með borðalykkjum
hér og þar. Neðarlega í dalnum er nið-
andi fossinn, en síðan rennur áin róleg
og lygn út í breiðan fjörðinn, fyrir neð-
an brúna og Prestsnesið.
Austan megin árinnar stendur gamalt
íbúðarhús, með langrli röð af smárúðu-
gluggum. Það er hvítmálað, og framan
við það er garður, með stórum. gömlum
trjám. Að húsabaki er þyrping af rauð-
máluðum útihúsum, eins og ofurlítið
þorp. Þetta er prestssetrið.
Lítið eitt neðar og nær kirkjunni er
gulmálaður bóndabær. Hjónin þar eiga
fjóra ódæla stráka, og þar að auki lít-
inn dreng, sem heitir Júlíus. Um hann
er þessi saga. Misvirðið ekki, þótt hún
sé fremur ömurleg. Eg get ekki að þvi
gert. Eg segi hana eins og hún gerðist.
Júlíus fæddist á jólanótt. Þess vegna
var honum valið þetta nafn. Hann hafði
stór augu blá og ljóst hár, svo ljóst, að
það var nærri hvítt. Hann fór mest ein-
föpum og dundaði sér. Hann var nú
svona gerður. Eigi að síður var hann
glaðvær — svona á sinn hátt. Hann
hafði bæði mylnu og' báta á bæjarlækn-
um. Stórir voru þeir að vísu ekkj, en
þó ekki svo sársmáir heldur, því aö
handfylli af hnetum gátu þeir borið,
hver um sig. Og það fannst Júlla ekki
neitt smáræði. Og veiðistöng átti hann
og færi og fiski-öngla. Ekk5 þó svo að
skilja, að hann væri alltaf við lækinn.
f eldiviðarskýlinu átti hann ofurlitla
Öxi. Hún var reyndar ekki hárbeitt, en
þó svo, að hann gat kurlað með henni
smákvisti, sem hann svo bar í fangánu
inn í eldhús til mömmu sinnar, þegar
hún var að baka lummur. Hann átti líka
reku og ofurlitla garðholu, sem hann
dútlaði við sjálfur. Og hvað haldið þið
að hann hafi haft í vösunum? Auðvitað
það sama sem aðrir drengir: blýants-
stubba og nagla, snærisspotta og
hnapphólf, skóreimar, öngla og vasa-
hníf, og stundum 2—3 vasaklúta. Tár-
hreSnir voru þeir ekki, en það fanst hon-
um litlu skifta. — Og þó var hann nú
ekki í öllu sem aðrir drengir. Hann
vildi helst vera einn og bauka út af fyr-
ir sig. En blíður var hann alltaf og glað-
ur. Væri hann spurður að heiti, þá
kvaðst hann heita Júlli. — Nú, heítirðu
Júlli? — Jamm, það heiti eg, því að eg
er fæddur á jólanótt, svaraði hann.
Júlli átti sér góðan vin. En það var
nú enginn smádrengur, með mylnu og
báta á læknum og hundrað gersemar í
vösunum. Nei, það var gamall og lotinn
kirkjiuþjónn, sem hringdi klukkunum og
bjó til graf'ir í kirkjugarðinum. Kirkj-
an var rétt hjá bænum hans Júlla litla
og kirkjugarðurinn aðeins örfá fótmál
frá bæjarveggnum. Frá því er Júlli var
pínu-lítill — svona 3—4 ára — hafði
hann haft þann sið, að hlaupa út í kirkju
þegar kringt var, bæði á sunnudögum
og við jarðarfarir og kvöldin fyrir stór-
hátíðir, þegar báðum klukkunum var
hringt. I fyrstui hafði hann staðið niðri
í anddyrinu; en hann komst fljótt upp á
að klifra upp í turninn, þar sem Rasmus
stóð og togaði í klukkustrengina og fekk
báðar klukkiurnar til að sveiflast og
senda kveðju sína út yfir dalinn. - - Júlli
litli var fimur eins og héri að fikra sig
upp þrepin í snarbröttum stiganum upp
í turninn. Þar settist hann á kassa,
krosslagði hendurnar og hallaði undir
flatt. Hann starði á Rasmus, sem tog-
aði og togaði í kaðlana. f fyrstu svimaði