Ljósberinn - 19.12.1931, Blaðsíða 11

LJÖSBERINN
381
lægi bréf inni. Iionum brá við, þegar
hann sá það, því að það var frá bank-
anum. Hann opnaði það ógn þreytulega.
Já, það var eins og hann hugsaði; ef
skuldin yrði ekki greidd í tæka tíð, þá
yrði jörðin boðin upp að ákveðnum tíma
liðnum. Jóni lá við örvæntingu. Ilvaðan
átti hann að fá allt það fé.
Margir fylgdu hinni ungu og rösklegu
hefðarmey með aðdáunaraugum, þar
sem hún stóð við grindina og renndi
augum út yfir hafið. Hún var í nokk-
urskonar farmannabúningi, í hvítu pilsi,
dökkri síðtreyju og húfu, sem fór henni
svo ljómandi vel. Hún var eitthvað svo
djarfleg og frjálsmannleg í bragði, svo
ao það voru engin undur, þó að hún
vekti aðdáun.
Þetta var Ingiríður á leiðinni heim
til sín. Nú var hún búin að vera sjö ár
í Englandi; en lengur gat hún ekki hald-
ist þar við; heimþráin varð henni um
megn.
Alltaf hafði landið staðið henni fyrir
hugskotssjónum í vorblóma, með græn-
um hlíðum og hraðstreymandi lækjum,
bylgjandi ökrum og geislandi sól yfir
öllu. Já, víst var England einnig dáfrítt,
en ekkert í samanburði við það.
Og' nú, er hún stóð þarna dreymandi
við grindurnar, þá lék hið fegursta bros
um varir hennar. Nú kom hún heim og
mátti heita vel efnuð stúlka, því að fé
hafði hún grætt í Englandi og hélt fast
á því, eins og nyrflar gera, því að hún
vildi komast heim aftur. Henni dreymdi
draum í huga sínum, yndislegan draum;
hún þóttist eiga heima á búgarði, sem
liún ætti og vera gift kona; hún sat þar
hjá manni sínum og börnum og störf og
glaðværð fylg'dist að í kring’um hana. Og
roðnandi varð hún að játa, að maðurinn
hennar skyldi Jón verða og' enginn ann-
ar. Hún hafði aldrei getað gleymt hon-
um, og að svo miklu leyti, sem henni
hafði skilist, þá var það hún, sem hann
var ástfanginn af, er hún fór að heiman.
Hún vissi, að hann var tryggur að eðlis-
fari og að hann mundi geta beðið, þó að
eitthvað drægist á langinn.
Og nú átti hún fé og gat hjálpað hon-
um, ef hann byggi að hörðum kosti.
En hvað kom henni nú fyrir sjónir?
Eiitthvað með gnípum og tindum með
sólbirtu yfir sér, reis upp úr sjónum.
Henni varð hlýtt um hjartarætur og
það kom eins og kökkur í háls henni.
Það var fyrsta sýnin af landinu henn-
ar. Og það var eins og bylgja gengi yfir
skipið stóra, sem hún var á; það kom
hreyfing á alla. Landið lá þarna aust-
ur undan í heiðis bláma. Aldrei hafði
Ingiríður fundið það fyr, hve henni þótti
vænt um fátæka landið sitt.
Nú var komið í reglulega óvænt efni
fyrir Jóni. Allt hafði mistekist fyrir
honum; hann gat hvergi fengið peninga
til að standa í skilum við bankann. Bú-
garðurinn hans, heimilið hans hlaut inn-
an skamms að komast undir hamarinn
á nauðungaruppboði. Hann grét beisk-
um tárum af því að hugsa um þetta. Og
hann varð oft gripinn af sjóðandi
gremju út af því, að sumir skyldu lifa
við allsnægtir, en aðrir við fátæktina og
beiskjuna eina. —
Hann reikaði í kringum bæinn sinn í
þungum hugsunum. Að fáum dögum
liðnum var ef til vill kominn hingað nýr
eigandi að jörðinni, en sjálfur yrði hann
að ganga á brott eftir þjóðveginum og
leita sér atvinnu; en tregt var nú um
hana um þessar mundir, og svo kæmist
hann að lokum í fullkomin gjaldþrot. Og
jæja, fátæklings bændur gátu ekki við
öðru búist.