Ljósberinn - 19.12.1931, Blaðsíða 23

LJÖSBERINN
393
sofandi börnin á kinnina, þrýsti hendur
konu sinnar og sagði:
»Verið þið sæl, öll þrjú. Nú verðurðu
að biðja fyrir okkur Katrín — og svo
lagði hann af stað með húskörlunum.
Hún kraup á kné og bað af allri sinni
sál fyrir elskuðum manni sínum, að
hann mætti koma aftur heill á húfi til
þeirra — bað Guð að stjórna göngu
hans, svo að hann mætti líka hjálpa
gömlu foreldrunum sínum.
Ö, að hún hefði aldrei verið svona
slæm við þau — þá hefði þetta aldrei
komið fyrir. »Drottinn, fyrirgef mér það
líka«, bað hún. Já, hún hafði verið reglu-
lega vond við móður mannsins síns, sem
þó var svo duglegt og heiðarlegt gamal-
menni, er hafði hjálpað henni með allt.
Já, það er ekki ástæðulaust, hugsaði
hún, að eg fæ mína refsingu; það var
rangt af mér. Ef tengdamóðir mín kem-
ur nú fyrir hjálp Guðs heim aftur, þá
vil eg auðmýkja mig fyrir henni og
biðja hana að vera mér ekki reið fram-
ar. Og vilji þau sjálf, þá skulu þau fá
að vera hjá okkur; hér er nóg rúm fyr-
ir þau; eg veit það svo vel, að þau beið-
ast að vera þarna úti í stakkgerðinu,
Hún bað þess, að henni mætti gefast
nýtt og gott hugarfar, svo að Guð þyrfti
ekki að taka hart á neinu þeirra til að
fá vilja sínum framgengt með þau.
Svo gekk hún út að ganghurðinni.
storminn var farið að lægja og ofanfjúk
miklu strjálla og hægara.
»Er þetta þá þegar svar við bæn
minni?« sagði hún, því að hún vissi, að
Andrés bað líka, og væru tengdafor-
eldrar hennar úti, þá bæðu þáu líka. Og
hún hresstist í huga.
»Biðjið og þér munuð öðlastk
Andi’és og vinnumennirnir g'áðu að,
hvort ljós vami í gluggum hjá afa og
ömmu, en þar var alltaf sama myrkrið.
Síðan gengu þeir svo hratt, sem þeim
var unt, til bæjarins. Smám saman
lægði veðrið og úrkoman minkaði og
gengu þeir þá enn hraðara. Sumstaðar
var alveg rifið af veginum, en djúpir
skaflar aftur þar sem var dálítið hlé
fyrir storminum. Náttmyrkrið var ekki
eins dimmt. Stjörnurnar tindruðu og
ljóma sló á hvita mjöllina, svo að þeir
gátu séð ýms merki fram með veginum.
Þeir urðu ásáttir um að kalla »Halló!«
einum rómi með stuttu millibili; það
gat heyrst spölkorn álengdar, og væru
g'ömlu hjónin á ferðinni, þá væri þau
sjálfsagt komin í hlé við einhvern lim-
garðinn. En hrópi þeirr^ var lengi ekki
svarað og Andrés hugsaði, að það væri
ef til vill til einskis, þau sátu máske í
hlýjunni inni hjá systur hans.
»En eg verð að vita, hvort þau eru hér
með vegi fram og á sama stendur um
ómakið! Ilann hugsaði heim til Katrín-
ar og barnanna. Veðrið var ekki orðið
betra, svo að hún þurfti ekki að vera
óróleg út af honum, og hann fór smám
saman að halda, að foreldrar hans hefðu
ekki farið af stað heimleiðis, meðan
veðrið var gott, og hafi svo gist yfir nótt-
ina; en nú vildi hann fara þangað og
vita vissu sína.
Allt í einu komu tveir menn upp úr
kafinu fram undan þeim. Þeir buðu gott
kvöld og Andrés heyrði fljótt, að ann-
ar þeirra var Georg mágur hans.
»Eru pabbi og mamma hjá þér,
Georg?« spurði hann fljótlega.
»Nei, eru þau þá ekki komin heim?«
svaraði hann. »Þá hafði hún Anna rétt
fyrir sér. Hún var svo óróleg út af þeim,
svo að við komum okkur saman um það,
Jens og eg', að við skyldum fara og vita
vissu okkar um það, hvort þau hefðu
komist heil heim. En hvar eigum við nú