Ljósberinn - 19.12.1931, Síða 30

400
LJÓSBERINN
um munaði, og sögðu kon,unni frá öllu,
sem þau mundu eftir, að fyrir þau
hefði borið, smáu og stóru, gripu fram
í hvort fyrir öðru, hlógu og léku við
hvern sinn fingur, en krakkarnir gerðu
skil sælgætinu, sem konan hafði fært
þeim. Aldrei hafði verið svona kátt í
kotinu, og öll minnfust þau þessa kvölds
á meðan þau lifðu.
Matthildur hlustaði með athygli á frá-
sögn hjónanna. En þegar hlé varð á
skrafi þeirra, spurði hún þau, hvort þa.u
vissu það, að þetta væri helgikvöld.
Einhverja óljósa hugmynd hafði Apú
um, að svo væri og bað hann Matthildi
nú, að segja þeim, hvernig því væri
háttað.
Matthildur sagði þeim nú, að þetta
kvöld væri haldin hátíð um allan heim-
inn og þessvegna hefði hún nú komið
til þeirra einmitt þennan dag, til þess að
reyna að gleðja þaui ofurlítið og halda
kvöldið hátíðlegt með þeim. Hún sagði
þeim, að hátíðin væri haldin til minn-
ingar um jólabarnið, Jesúm Krist, sem
fæðst hefði þetta kvöld fyrir mörgum
öldum, — og las upp úr nýjatestament-
inu frásögnina um fæðingu frelsarans
og skýrði það síðan fyrir þeim, á svo
einfaldan hátt, sem henni var a,uðið, að
hann hefði komið í heiminn til þess að
hjálpa smælingjunum og væri enn alls
staðar nálægur til þess að liðsinna
þeim, sem ættu bágt og til hans leituðu.
Frásögn hennar var svo skýr og einföld,
að kotbúun.um fannst þau skilja þetta
allt svo undur vel. Þau fundu til þess
ósjálfrátt, að Matthildur var að bera
þeim skilaboð, þeim persónulega, sem
jafnan mundi verða þeim fagnaðarefni
að minnast og þeim varð öllum svo létt
í skapi og fannst að í kotinu verða
hlýrra og bjartara en þar hefði nokkru
sinni verið áður. — Það var held;ur ekki
lítið gleðiefni þetta, að vita það fyrir
víst, — því að hún Matthildur hafði
sagt það, að þau ættu vin. sem alltaf
væri hjá þeim, þótt hann væri ósýnileg-
ur, vin, sem elskaði þau og vildi hjálpa
þeim.
Matthildur ítrekaði það við þau að
lokum, að hafa jafnan frelsarann í huga
þegar þau mintust þessa kvölds, því að
hún bjóst við því, að þeim yrði það
minnisstætt. Það væri hann, sem hefði
sent sig til þeirra, til þess að bjóða þeim
gleðileg jól. — —
Þetta varð minnisstæðasti atburður-
inn í hversdagslegu lífi kotbúanna, og
upp frá þessu voru allir atburðir, sem
gerðust hjá þeim, miðaðir við »daginn,
sem hún Matthildur kom!«
Th. Á. þýddi lauslega.
l
Jólasveinninn.
Kalli og Dísa voru að leika sér niðri
i garðinum, sem lá í kring um stóra
skemmtibústaðinn, þar sem þau áttu
heima. Það gekk eitthvað dauflega með
leikinn, því að þau þurftu um svo margt
að masa. Það var sem sé aðfangadagur
daginn eftir og þau hlökkuðu svo mikið
ti) jólanna. Þá sáu þau Jens fara fram.
hjá úti á göfunni. Jens var sonur fá-
tæks verkamanns og langaði einatt til
að koma til þeirra inn í fallega garðinn.
Hann henti sér í einum svip yfir grind'
verkið.
Þau Kalli og Disa fóru óðara að segja,
hvert ofan í annað, hvers þau óskuðu
sér á jólunum og sögðu Jens í trúnaði,
ao í nótt kæmi jólasveinninn með allar
gjafirnar. »En það bull«, sagði Jens,
»það er enginn lifandi Jólasveinn til í