Ljósberinn - 19.12.1931, Qupperneq 18

388
LJÓSBERINN
Þegar klukkan var fjögur, þá var
gildu járnslánum skotið fyrir búðar-
dyrnar. Sagði þá Georg, léttari í bragði:
»Nú skulum við þó reglulega halda jól;
hér hefir verið svo mikið að gera síð-
ustu vikurnar. En það er ekki nema
gott. Það er ekki tilætlun mín. að okkur
leiðist annríkið«.
»Já, það er gleðilegt, að allt gengur
vel hjá ykkur«, sagði Hans gamli.
»Blessun Guðs er ávöxturinn af bæn og
starfi, það sér maður allsstaðar; blessun
Guðs bregst hvergi þar sem beðið er og
starfað; það getur verið að maður verði
stundum að bíða eftir henni, en hún
kemur að lokum«.
»Já, Anna og eg tölum oft um það,
að okkur gangi svona vel af því, að þið
gömlu hjónin biðjið svo mikið fyrir
okkur«.
»Nú fer eg inn, þetta skal eg segja
mömmu; hún hefir verið svo leið fram-
an af deginum«, sagði Hans og flýtti sér
inn í stofuna.
»Heyrðu hérna, mamma, hvað Georg
segir; hann segir að þeim líði svona vel,
af því að við biðjum fyrir þeim, svo að
nú getur þú séð, að enn höfum við starfi
að gegna, þó að við séum gömul«.
»Já, það er áreiðanlegt«, sagði Anna.
»Hvernig skyldi fara fyrir okkur, þeg-
ar við höfum ykkur ekki lengur til að
biðja fyrir okkur«.
»Og það gengur samt vel, dóttir góð,
Guð er trúr; hann sleppir ekki hendi
sinni af þeim, sem treysta honum, og
það gerið þið bæði. En það er satt, að
það er inndælt að eiga að marga fyrir-
biðjendur; mestur þeirra er Jesús sjálf-
ur; hann gengur fyrir föður sinn dag-
lega og biður fyrir okkur. Bænin er stór-
veldi, en því að eins á hún þó fyrirheiti,
að beðið sje í trú«. — —
Jólakvöldið leið í yndi og gleði; allt
beimilisíolkið var samankomið í hinni
rúmgóðu stofu. Anna hafði boðið þrem-
ur einstæðingskonum að halda með þeim
jólakveldið; öllum voru gefnar góðar
og nytsamar jólagjafir; engum var
gleymt og mikil var þakklátsemin. —
Gamla konan var að velta fyrir sér,
hvernig jólakvöldið væri nú haldið hjá
þeim Andrési.
Anna hafði líka búist við þeim; hún
kenndi í brjósti um Andrés; hann sakri-
aði vissulega foreldra sinna, sem hann
bafði alltaf verið hjá, þangað til þessi
leiðindi áttu sér stað. Hún vaknaði af
þessum hugsunum sínum við það, að
Katrín litla heimtaði hástöfum til móð-
ur sinnar.
Þegar klukkan var orðin níu, sagði
Hans ‘gamli: »Jæja, mamma, eigum við
nú ekki að halda heim?«
»Heim? Viljið þið ekki vera hérna í
nótt? Gestaherbergið er til reiðu ög kynt
í ofninum«, sagði Anna.
»Nei, við skulum heldur fara heim;
eg vil helzt sofa í mínu eigin rúmi; þann
spöl getum við vel gengið«, svaraði
Hans.
»Það er ófærð hin mesta«, sagði Georg
»og þykkt er í lofti, getur hæglega far-
ið að snjóa, áður en þið komist heim;
mér sýnist að þið ættuð að vera kyrr
hérna, hvað finnst þér, tengdamóðir?«
»Og eg gæti svo ósköp vel sofið hérna,
en vegna pabba vil eg heldur fara
heim«.
»Já, við skulum gera það. Við erum
fullfær enn til ferðalags. Mamma er
reyndar dálítið holdug, en hafi eg hana
í eftirdragi, þá gengur það«.
»Bara að það fari ekki að kyngja nið-
ur. Það er líka dálítið farið að hvessa«,
sagði Georg og leit út um gluggann.
En Hans gamli var ákveðinn í að fara.
Þau fóru í yfirhafnir sínar og' kvöddu