Ljósberinn - 19.12.1931, Side 7

LJ OSBERINN
377
hann með sér, að svona hlytu englarnir
að vera í hátt. Englarnir hlytu einmitt
að vera svona rjóðir í kinnum, með
svona tinnusvart hár og leiftrandi angu.
Það eitt sem Alí vantaði voru vængirnir.
Þegar Apú komst höndunum undir,
ieitaðist hann við að gera Alí greiða.
Þau tötuðu fátt saman, því að yfirleitt
eru Lapparnir fátalaðir, — en skamt
leið frá því er þau sáust fyrst, að þeim
varð það báðum Ijóst, að hugir þeirra
féllu saman um það, að verða góðir
vinir og félagar hvort öðriu, á meðan
lífið entist þeim. Og þegar svo var kom-
ið, var ekki beðið boðanna með það, að
vinna af öllum mætti og spara alt sem
hægt var, til þess að geta eignast ein-
hverjar reitur, svo að þau gætu farið að
búa og eiga með sig sjálf. Með frá-
bærum dugnaði tókst þeim þetta. Þau
g'iftust og fóru að búa. Fáein hreindýr
áttu þau, og þeim þótti jafn vænt um
þau og væru þau börnin þeirra. — Þeim
farnaðist vel, og þegar þau eignuðust
fyrsta, barnið, brúneygðan og broshýr-
an stelpuhnokka, fanst Apú hann vera
kominn í Himnaríki.
En þessi dýrð stóð ekki lengi, því að
raunir tóku brátt að steðja að, hver
af annari.
Úlfurinn hremdl hreindýrin þeirra.
Kuldinn og koldimman virtust ætla að
verða endalaus þennan vetur, en þaö
var maturinn, sem ekk'i var endalaus,
eða óþrjótandi. Og að því kom, að ekki
var til ein einasta mjöllúka né kartafla
í kotinu.
Alí var mögur og kinnfiskasogin, Apú
þvarr þrek og þróttur og Stjörnuauga
litla, — en svo nefndu þau dóttirina,
— - varð vesallegri með degi hverjum.
Þá fór Apú á fund Stór-Lappans og
bað hann auðmjúklega að hjálpa sér um
ofurlítið af brauði handa svangri kon-
u.nni og dauðvona barninu. Það stóð
svo á, að það var veizla hjá Stór-Lapp-
anum, þegar Apú bar þar að garði.
Þar var á borðum kaffi og bollur, kjöt
og brennivín, eins og hver vildi hafa.
Allir voru saddir og kátir, en ekki fékk
»Lappi-garmur« einn einasta brauðbita.
»Þú getur farið út í skóg og grafið
upp hreindýramosa«, sagði Stór-Lappinn
hlæjandi, og hinir tóku undir með hon-
um.
Apú syrti fyrir augum. Og nú fanst
honum það vera alveg sjálfsagður hlut-
ur, að sá sem svangur væri, hlyti að
mega taka það sjálfur, sem hann þarfn-
aðist, frá þéim sem allsnægtir hefði.
Og um nóttina, þegar Stór-Lappinn og
gestirnir voru sofnaðir ölvímu-svefni,
braust Apú inn til Stór-Lappans og tók
það sem hann gat með sér haft af kræs-
ingum og hraðaði sér með það heim til
sín. Hann kom heim í sama mund, sem
Stjörnuauga litla lokaði augunum í
hinzta sinn og í tæka tíð tíl þess að
geta aftrað því, að Alí fleygði sér í
brunninn í örvílnan. Apú tókst um síð-
ir að sefa konu sína, en matinn, sem
liann hafði komið með, snerti hún ekki.
Hún lá bara kyr, með lokuð augun. Og
Apú féll loks líka í fastan svefn.
Hann vaknaði við það, að löggæzlu-
mennirnir komu til þess að sækja hann
og setja í fangels'i. Hann fór með þeim
hálfsofandi og skildi eftir konuna veika
og barnið látið.
Og nú byrjaði nýr og þungbær mæðu-
tími fyrir Apú. Hann þjáðist af ótta
og kvíða. Hvernig leið henni Alí? Skyldi
hún vera lifandi, — eða var hún dáin?
Skyldi hún þjázt af hungri og kulda?
Hann virtist vera rólegur og tilfinn-