Ljósberinn - 19.12.1931, Qupperneq 4

374
LJ ÖSBERINN
hann. Því að það var hálf-ægilegt, að
verá svona hátt uppi. Hér var allt öðru-
visi, en niðri á jafnsléttu. Og svo þessi
sterki klukknahljómur, sem ætlaði alveg
að gera út af við hann. En það leið ekki
á löngu að hann vendist þessu. Jú, það
var gaman þarna uppi — miklu meira
gaman en allt annað, sem hann þekkti.
Iíann gægðist út um turngluggann. Og
þá gat hann ekki að sér gert að hlæja.
því að þarna niðri var allt svo undar-
lega smátt. Húsin sýndust — ja, næst-
um eins og eldspýtustokkar, svo lítil
urðu þau. Og þegar hann sá mömmu
sína vera að gefa hænsnunum við for-
skyggnið, þá sýndist hún eins og lítil
teípa — þarna ofan frá. Þarna lengst
niðjur við pósthúsið sá Júlli ofurlítinn
dökkleitan depíl, sem færiðst nær. Það
var presturinn. Júlli litli sneri sér að
Rasmus og hló. — Nú er það bara þú
og eg, sem erum stórir, sagði hann. Hin-
ir, þarna niðri, eru allir svo nauðalitlir.
.Jafnvel presturinn, hann er bara eins
og ofurlítill hnoðri. —
Rasmus og Júlli voru tryggðavinir.
Þegar Rasmus var að taka gröf og mok-
aði upp moldinni jafnt og þétt, þá sat
Júlli oftast á leiði þar hjá og horfði á.
Og svo masaði hann við Rasmus og
spurði )um alla skapaða hluti. — Þú ert
gamall, Rasmus, og þú ferð víst bráðum
að deyja. En þá skal eg gera gröfína
þína, því að nú veit eg hvernig að því
á að fara. Já, eg skal hringja líka —
hringja fallega með stóru klukkunni.
Þannig hjalaði Júlli litli .við gamla
rnanninn. Og Rasmus brosti, þakklátur
og ánægður. Iíann fann, að drengurinn
sagði þetta af góðum hug, litli snáðinn,
sem ekki var nema 8 ára.
Það var enginn sem skeytti því neitt,
þó að litli drengurinn í bláu burunni
sæti þarna á leiðinu og horfði á Rasmus
gamla, meðan hann var að búa um hina
íramliðnu í skauti jarðar, þar sem þeir
eiga að hýrast til hins mikla upprisu-
morguns. Þó lá við að mamma hans and-
varpaði, þegar hún kom út á hlaðið og
sá drenginn sitja þarna í garðinum. Það
var eins og henni stæði einhver beygur
af því. Skyldi það ekki vita áeitthvað illt,
ao barnið vill helzt vera þarna, en ekki
með hinum drengjunum?
Júlla litla gekk vel í skólanum; hann
var námfús og hlýðinn. En í frístundun-
,um var hann alltaf einn síns liðs. Hann
gaf sig ekkert að þvi, er hinir dreng-
irnir voru að leika sér, — sagði fátt, en
dró sig bara í hlé.------
Það voru óvenju köld jól að þessu
sánni. Ár og lækir, mýrar og tjarnir —
allt stálfrosið. I vikunni fyrir jólin var
jaðarför; og þá varð Rasmus að fá mann
með sér, til að taka gröfina, svo mikill
klaki var kominn í jörðina. Júlli stóð
hjá ,um stund og horfði á; en svo varð
honum kalt, svo að hann fór heim. Það
var líka ekkert gaman úti í garðinum
hjá Rasmusi, þegar ókunnugur maður
var með honum. Þeir voru alltaf að tala
saman, og Júlli skildi minst af því, sem
þeir sögðu.
En svo kom aðfangadagskvöldið. —
Rasmus hafði dregið eyrnaskjólin vel
niður, þegar hann fór út í kirkjuna í
rökkrinu til að hringja jólin í garð. Júlli
kom þangað líka hlaupandi það var
sem sé afmælið hans í dag; nú var hann
9 ára. Hann hafði fengið vetlinga og
húfu með vangahlífium í afmælisgjöf
hjá pabba og mömmu og var nú með
bvorttveggja. Vinur hans varð að fá að
sjá það. Rasmus kveikti á ljóskerinu,
sem hékk í turnbitanum. Síðan fór
hanri að hringja. Júlli settist á kassann.
Honum fanst turninn riða, eins og hann
svifi á öldum fram og aftur eftir hljóð-