Ljósberinn - 19.12.1931, Qupperneq 12

382
LJÖSBERINN
Honum varð af hendingu litið fram á
byggðarveg'inn. Sér hann sér þá til mik-
lilar undrunar, að ung og fríð kona
stendur þar og lítur til hans. Og svo var
að sjá, sem hún hefði staðið þar stund-
arkorn og horft á hann.
Hann furðaði eigi alllítið á þessu; en
ekki kannaðist hann við þess háttar
fólk; sneri hann þá við og ætlaði að
ganga heim til bæjar aftur. Þá heyrði
hann að stúlkan hrópaði til hans skyndi-
lega:
»Jón, þú bíður þó víst dálitla stund
við«.
Hann sneri sér við alveg forviða. Hon-
um fanst hann kannast við málróminn.
En svo laust það niður í hann eins og
elding:
»Það er Ingiríður komin heim aftur!
Hann skundaði niður á götuna til henn-
ar. Ö, hve hún var nú orðin fögur og
fín. Það var þess vegna ekkert undar-
legt, þó að hann kannaðist við hana
aftur.
Þau heilsuðust — bæði einkarhátíð-
lega, en bæði sáu þau gleðina skína af
yfirbragði þeirra.
Jón var svo himinglaður, að hann
vissi varla, hvað hann ætti að segja. En
eftir litla stund var hann kominn til
sjálfs sín aftur. IJann bað hana að koma
inn með sér, fékk stúlkuna til að bera
beztu vistirnar á borðið og svo var hjal-
að og hjalað. Allt var það um það, hvað
fram við þau hefði komið á liðnum sjö
arum. Ingiríður sá brátt, að Jón hafði
búið við bágan hag, enda þótt hann
kvartaði ekkert sérstaklega yfir því.
—■ Nei, eg gleymi nú alveg sjálfum
mér, sagði hann allt í einu, og varð að
stökkva út til að gá að hestinum, það
tekur ekki langan tíma.
Hann spratt á fætur, en um leið datt
bréf upp úr bakvasa hans, og hann var
kominn út úr dyrum, en Ingiríður gæti
vakið athygli hans á því. Hún tók bréfið
upp, en þá vaknaði hjá henni ónotaleg
löngun til að lesa bréfið og vita hvað í
því stæði, að hún rakti það sundur. Það
var bréfið frá bankaPum, þar sem Jóni
var hótað nauðungaruppboði á jörðinni
innan skamms tíma. Svona stóðu þá
sakirnar. Ingiríði lá við að vökna um
augu. I þessu basli hafði Jón þá átt öll
þessi ár, átti engan trúnaðarmann og
engan heldur til að leita til í nauðum.
En nú skyldi annað verða ofan á, því
hét hún með sjálfri sér. Hún vissi eigi
víst, hvernig hún ætti að fara að því,
en það fól hún Guði á hendur.
I þeim sömu svifum kom Jón inn aft-
ur. —
Hann sá bréfið á borðinu og greip það
í snatri óg roðnaði um leið og varð svo
hörmulegur á svipinn.
— Þú mistir bréfið, þegar þú hljópst
og þá tók eg það og las það, sagði Ingi-
ríður með ró.
— Last þú það? Það var næstum því
reiðisvipur á honum.
Hún svaraði engu, lauk bara upp
veskinu sínu og tók upp marga stóra
seðla og lagði þá á borðið.
— Heldurðu að þetta nægi ekki til þess
að við komumst fram úr því? spurði hún
ástúðlega.
En Jón stóð sem agndofa.
— Við, sagði hann. Hvað átti hún við?
Við, segir þú, en það er bara eg, en ekki
þú, sem skulda bankanum, sagði hann
síðan dræmt. Eg get ekki þegið hjálp
af------
— Af stúlku, mundir þú vilja sagt
hafa, sagði hún brosandi. — Ö, hve pilt-
ar eru heimskir! Og nú brá hún hend-
inni fyrir andlit sér, næstum eins og
hún væri að gráta.