Ljósberinn - 19.12.1931, Side 24

394
LJÓSBERINN
að leita þeirra? Hér eru engir bæir né
hús á leiðinni, sem þau hafi getað leit-
að til«.
»Já, hvað eigum við að gera?« sagði
Andrés. »Þau hafa sjálfsagt farið af-
leiðis, fyrst enginn okkar hefir séð neitt
til þeirra, og til hvorrar handar eigum
við að ganga?«
Þeir stóðu nú allir þegjandi.
Þá sagði Andrés hóglega: »Við skul-
um biðja!« Og þrír af þeim hneigðu
höfuð sín og spenntu greipar og báðu
af heitu hjarta um, að Drottinn léti
þeim takast, að koma gömlu hjónunum
til hjálpar.
»Og þetta var næstum eins og kirkju-
ganga«, sagði annar þeirra eftir, sem
báðu með Andrési, »maður varð næst-
um alveg viss um, að það mundi takast«.
Augnabliki síðar lyftu þeir aftur höfð-
unum. Þeim kom nú saman um, að
Andrés og menn hans skyldu fara yfir
merkurnar til hægri handar, Georg og
Jens til vinstri handar, og svo skyldu
þeir hrópa »Halló!« með stuttu millibili.
Svona gengu þeir hvor í sína áttina.
»Ætli þau hafi ekki borist niður að
ekrunni litlu, áem liggur við Hulvad«,
sagði Kristinn verkstjóri.
»Vér skulum hrópa«, sagði Andrés og
allir hrópuðu, eins og þeir gátu.
»Mér heyrðist eg heyra hljóð beint
fram undan okkur«, hann, »en það
heyrðist ekki aftur«.
Þeir gengu nú fáein skref áfram og
þeir heyrðu svo glöggt hrópin í Jens og
Georg.
Þeir hrópuðu nú aftur sjálfir og nú
heyrðu þeir veikt, en greinilegt »Já«
fram undan sér.
»Mamma og pabbi, hvar eruð þið?«
hrópaði Andrés, því að hann var ekki í
neinum vafa um, að það voru þau.
»Kallaðu á hina«, sagði hann við Jör-
gen, hinn vinnumanninn, og hljóp sjálf-
um fram og Kristinn. Hann datt endi-
langur um garðinn, þar sem foreldrar
hans voru á bak við.
Segið, hvar þið séuð!«
»Hérna, hérna!« hrópuðu þau þá
bæði rétt hjá þeim.
»Ö, Guði séu þakkir, að við fundum
ykkur. Og Andrés var svo himinlifandi
glaður.
»Já, Guð heyrði bæn okkar«, sagði
Hans gamli hóglega.
»Hann lét okkur blygðast okkar; við
efuðumst víst um hjálp hans«.
»Eruð þið ekki alveg stirðfrosin? Get-
ið þið gengið heim. Annars geta Jörgen
og Kristinn farið heim á undan og sótt
hest og vagn. En þið hafið víst gott at'
að ganga, svo að ykkur hlýni«.
»Já, en pabbi þinn hefir víst meitt
sig í fæti, Andrés, hann missteig sig«.
»Svo — já, þá getur þú ekki gengið,
en, mamma, komið þið nú og látið okk-
ur ganga sinn undir hvora hönd, þið
megið ekki sitja þarna og- láta ykkur
kala«.
Þeir hjálpuðu henni á fætur. Fætur
hennar voru stirðir orðnir, svo að hún
gat næstum því ekki staðið, svo að þeir
urðu að hálfu leyti að bera hana, en
gangurinn greiddist þó bráðlega.
Þau stóðu þar öll í hóp.
»Heyrðu, Georg, eigum við ’ekki að
reyna að bera pabba á gullstóli; hann er -
nú ekki svo voða-þungur og við erum
sæmilega handstyrkir; við getum skifst
á við þá Jens og Kristinn; svo getur
Jörgen hjálpað mömmu; það gengur
fijótara en ef hann ætti að sitja hér og
bíða eftir vagninum«.
Að þessu ráði hurfu allir, og Hans
gamla var lyft upp og settur á gullstól
og nú barst hann hratt yfir ekruna upp
að veginum; Kristín gamla og Jörgen