Ljósberinn - 19.12.1931, Qupperneq 26

396
LJOSBERINN
»Sko, hann liggur þarna, og nú viíj-
um við svo gjarna hafa ykkur hjá okk-
ur upp frá þessu. Viltu það ekki? Pu
mátt ekki vera mér gröm, kæra tengda-
móðir; eg hefi alls ekki verið góð við
þig; það hefir opnast fyrir mér í kvölcl.
Eigum við nú ekki að vera góðir vinir,
og viltu nú ekki gleyma öllu því ljóta,
sem eg hefi sagt, og vera svo hjá ökk-
ur. Pá getum við haldið gleðileg jól sam-
an?« Hún tók í hönd ömmu ástúðlega.
»Já, en viljið þið þá líka hafa mig?«
Hún leit spyrjandi á þau bæði. »Pað hefi
eg alls ekki verðskuldað; eg vildi ekki
fara yfir til ykkar, þegar þú baðst mig'
um það, Andrés, og eg hefi veríð svo
vond og- nöpur.
»Við skulum nú ekki minnast á það
framar, mamma, nú skulum við búa
saman í ást og eindrægni. Guð hefir
sýnt okkur það í kvöid, að hann getur
miðlað málum með okkur; nú skulum
við þakka honum hjartanlega fyrir það
í okkar daglega lífi, og höldum saman,
eins og- Katrín segir, gleðileg jól.«
Hann leit fagnandi á konu sína og
hún gat séð það á honum, að honum var
það hjartanleg gieði, að hún tók foreldra
hans aftur áheimili þeirra, og það var
henni umhunin mesta og bezta fyrir
fyrir það.
Anna var afklædd og Katrín hjálpaði
henni í rúmið og hún hagræddi um þau,
eins og þau hefðu getað verið börnin
hennar.
Georg og Jensen drukku nú kaffli í
snatri; síðan hröðuðu þeir sér heim til
að friða önnu.
Loks kom alt heimilisfólkið saman í
svefnherberginu, og allir drukku kaffi.
»Pið getið víst þarfnast þess eftir
ferðiníw« sagði Katrín. Síðan þakkaði
Andrés Guði fyrir þá náð, sem hann
hefði auðsýnt þeim, bæði fyrir það, að
hann hefði sent son sinn til jarðar og
fyrir það, að hann hefði á þessu jóla-
kvöldi snúið öil;u til góðs þeim til handa.
Og svo sungu þau:
»Heiðra skulum vér herrann Krist.«
Páll litli vaknaði meðan verið var að
svngja.
Hann settist upp í rúminu og horfði
undrandi í kringium sig. Og er söngn-
um var lokið, þá leit hann yfir til afa
í rúminu við hliðina á sér og sagði:
»Eruð þið nú komin, afi?«
»Já, nú erum við komin, drengurinn
minn, og nú verðum við hérna áfram,«
svaraði þá amma í hinu rúminu,
»Ert þú hérna líka, amma, það þykir
mér vænt um,« og svo stakk hann sér
aftur undfr hlýju sængina, en gægðist
upp við og við, til að vita, hvort afi
og amma væru ekki ennþá.
Allir voru brosandi. Pví að afi og
amma voru það, sem nú voru komin
heim úr langri og strangri för og fengu
nú að njóta allra heimilisþæg'inda.
Þegar alt er reynt,
þá er heima bezt.
---------------
Júlli litli.
Frh. af síðu 375.
Og eg' skal segja þér nokkuð, Rasmus.
Eg hefi svo oft lesið kvöldbænirnar mín-
ar tvisvar sinnum. Og þá hefi eg sagt
við Jesú: í fyrra skiftið les eg þær fyrir
sjálfan mig', en seinna skiftið fyrir
Rasmus. Hann er orðinn svo gamall og
þreyttur, og þess vegna er hætt við, að
hann gleymi að lesa áður en hann sofn-
ar á kvöldin.
Og heyrðu, Rasmus: það verður ekki
eríitt fyrir þig og mig að komast upp