Ljósberinn - 19.12.1931, Blaðsíða 16

386
LJÖSBERINN
beinlínis, en eg veit að hún býst við, að
þið komið«.
Móðir hans svaraði engu en andlits-
drættirnir urðu aftur dálítið stríðir.
»Hvað segir þú, pabbi, þú ert þó fús
að koma til okkar?«
»Já, eg hefi ekkert á móti því, en
móðir þín getur víst ekki fellt sig reglu-
lega vel við það, svo að við verðum þá
heldur að hætta við það; við höfum lika
lofað að koma til önnu og Geörgs og
vera með þeim jólakvöldið. Nú er komin
uppstytta, og þangað er ekki svo langt;
við skulum fara ofan í bæinn í þetta
sinn, en geymum okkur hitt til næsta
árs, og þá getum við máske glaðst af
því að halda jólakvöldið með ykkur, ef
við þá lifum svo lengi.-----Konan þín
hefir nú líka verið dálítið slæm við
mömmu«, bætti hann við hóglátlega.
Það skein alvara úr svip þeirra
þriggja. Drengurinn horfði undrandi á
þau á víxl. Af hverju voru þau ekki
glöð? Það voru þó jól og í því orði felst
ekki nema fögnuður handa barnshjarta.
Andrés rauf hina þungu þögn og
sagði:
»Já, það er nú sjaldan, að það sé svo
gott, þegar ungir og gamlir eiga að vera
háðir hverjir öðrum. Katrín er nú góð
kona og umhyggjusöm móðir börnum
sínum; finnst mér því, að þið gætuð
látið ykkur það lynda. Hún er komin frá
stórbýli, og hún hefir sjálf nógan dugn-
ao í sér til að stjórna heimili sínu; og
fyrst það gat ekki gengið með góðu, þá
var það bezt, að við hefðum hvert sínu
heimili að ráða; en henni er ekki illa við
ykkur, það er eg viss um«.
Hann þagnaði og leit á móður sína.
Tárin runnu hægt niður eftir kinn-
um hennar.
»Já, það er ágætt að ykkur kemur
vel saman; en þú skellir allri skuldinni
á mig. Katrín hefir sært mig verulega
mikið; beindi hún því ekki að mér, að
»Kæra, góða rnamma, við skulum nú
ekki sökkva okkur niður í allt þetta
gamla aftur«, sagði Andrés og leit á
Pál litla. »Við búumst við ykkur til mál-
tíðar klukkan fimm og svo höldum við
jól og gleymum öllu hinu gamla, er ekki
svo?«
»Eg kem að minnsta kosti ekki«.
»Það var hörkulegur rómurinn í gömlu
konunni.
»Ö, mamma, þér snýst víst hugur;
komdu Páil litli, við skulum fara heim.
því að margt er eftir ógert«.
Páll litli tók í hönd föður síns. Hann
hafði ekkert gert að gamni sínu við afa
og ömmu. Iivers vegna skyldu þau vera
svona leið af því að þeim var boðið og
hvers vegna skyldu þau búa í þessu
iitla húsi. Það var honum óskiljaniegt.
En Páll gleymdi brátt 'öllu öðru við
hugsunina um jólakvöldið, sem fór í
hönd.
Það varð líka hijótt hjá afa og ömmu,
þegar þeir voru farnir. Hvort þeirra
hafði sínar hugsanir fyrir sig.
»Nú verður þú líka að hugsa út í það,
mamma, hve Andrés er góður við okkur.
Kom hann ekki til okkar og kveikti upp
i ofninum á hverjum degi í f jórtán daga,
áður en við fluttum hingað, til þess að
þurka veggina, og hann birgir okkur sem
bezt að eldivið, ketmat og ávöxtum og
hvað helzt annað, og hann er alltaf
nærgætinn og ástúðlegur við okkur«.
»Já, Andrés er góður við okkur, það
er hann, en hún — var það fallegt af
henni, að bregða mér um, að eg hefði
komið hingað blásnauð; það er vissulega
hægðarleikur fyrir hana, að koma með
þær þúsundir, sem hún erfði; sjálf hef-