Ljósberinn - 19.12.1931, Síða 17

LJÓSBERINN
387
ir hún ekki snert fingri við að afla
þeirra peninga; eða fötin fínu og hús-
búnaðurinn, sem hún er svo hrifin af;
en þessháttar fólki er svo gjarnt til að
líta niður á þá, sem ekkert eiga; og þykj-
ast ,yfir þeim af því. Komi einhver
stúlka til búgarðs félaus, þá er því
hampað alla hennar daga, hversu dug-
leg sem hún svo kann að vera, og þó að
vel búnist; þá getur það samt aldrei
gleymst, að hún hafi verið fátæk«.
»Já, kæra mamma, það var líka rangt
gagnvart þér — það var það nú; en mér
þykir þó vænt um þig, það hefir mér
alltaf þótt og börnunum líka, og svo
sættir þú þig þá við það fyrst um sinn.
En nú skulum við hafa fataskifti; við
hljótum að geta gengið til bæjarins, nú
er komið bezta veður, sjáðu hversu sól-
in skín á mjöllina og svo eru jól. Þótt
eg sé kominn yfir yfir sjötugt, þá finnst
mér það samt vera svo mikil blessun, að
nú eru jól. Við skulum nú reglulega láta
fyllast af friði og fögnuði jólanna«.
»Friður á jörðu, fögnuður á jörðu«,
raulaði hann fyrir munni sér.
Kristín andvarpaði.
»Já, hér sit eg og hreyti úr mér ónot-
um; það er eins og það svifti mig öllum
krafti einmitt í dag.
»Já, það er sá vondi, sem er að leita
eftir, hvort hann geti ekki eyðilagt fyrir
þér jólagleðina«.
Kristín fór að taka til fötin þeirra, og
meðan hún var að því, þá gekk hún um
og leit með ánægjusvip á litla notalega
og hlýja heimilið sitt. En hve þau áttu
nú gott, þrátt fyrir allt; þau höfðu
gnægð matar og fata og þau voru heilsu-
hraust. Jú, hún varð að kannast við, að
fjöldi manna bjó við miklu þrengri kjör.
Þau áttu óendanlega mikið að þakka.
Maðurinn hennar hafði alltaf verið mild-
ur og góður við hana; þau höfðu ekki
haft annað en gleði af börnum sínum.
Já, hún átti góða daga —• það var bara
hún Katrín — en hún vildi nú ekki
hugsa um það meira.
Ferðin til stöðvarbæjarins reyndist
talsvert erfið í byrjuninni; snjórinn var
laus, en því lengra sem þau bárust áleið-
is, því greiðara varð fyrir fæti. Og fag-
urt var að sjá, hvítan sólglitrandi snjó-
inn; hann glóði eins og silfur og kristall-
ar; landið var í hátíðabúningi jólanna.
Þau gengu og- töluðu hlýlega saman
um ástkæru börnin sín.
En hve það var gott, að önnu og Georg
gekk vel með kaupsýslu sína. Þau höfðu
verið hálf kvíðafull í fyrstu, því að þau
höfðu lagt alla sína peninga í verzlun-
ina til þess að eignast hana að fullu, og
þau voru óvön öllu slíku. Þau Anna og
Georg höfðu kynnst inni í kaupstaðn-
um, þar sem hún var á vist hjá kaup-
manni e.inum. Georg var verzlunarþjónn
og gegndi trúnaðarstarfi, en hann var
félaus, svo að gömlu hjónin höfðu orðið
að koma þeim á rekspölinn. Það gekk
nú örðugt í fyrstu; en nú var allt komið
vel á veg. Georg var duglegur og skyn-
samur, og hann kunni að meta það, sem
tengdaforeldrarnir höfðu gert fyrir
hann og önnu, og henni var það gleði, er
hún sá, að Georg og foreldrar hennar
höfðu hvert annað í hávegum.
Það voru því glöð gamalmenni, sem
bar að húsi kaupmannsins. Og þeim var
vel fagnað. Jólagleðin hvíldi nú yfir öllu,
eins og hugboð. Það varð starf Kristín-
ar gömlu að annast barnið í vöggunni.
En Hans gekk hringinn í kring og
gladdist af því góða skipulági, sem þar
var á öllu heimilinu og í verzluninni,
masaði við síðustu viðskiftavinina og
talaði hlýlega til allra. Afgreiðslumenn-
irnir áttu annríkt óg allstaðar voru
menn í góðu skapi.