Vikan - 15.12.1955, Blaðsíða 16

0
TEMÞÐI
verður ástfanginn
eftir P. G. WODEHOUSE
NOKKRIR klúbbfélagar létu fara vel um sig
í reykingaherberginu í klúbbnum, þegar
einn bættist í hópinn og spurði, hvort nokk-
ur viðstaddur vildi kaupa tiltölulega ónotað ein-
tak af ljóðabók Tennysons. Það mátti heyra á
honum, að hann hafði litla von um, að viðskipti
tækjust, enda tókust þau ekki. Þrír þeirra sögðu
nei. Sá fjórði lét sér nægja að hlægja kulda-
hlátri.
Sá nýkomni flýtti sér að komast í sátt við
félagana.
,,Ég á hana ekki. Teddi Vídalíns á hana.“
„Þú ætlar þó ekki að reyna að telja okkur
trú um, að Teddi hafi keypt sér ljóðmæli Tenny-
sons ?"
Sá yngsti í hópnum sagði, að þetta staðfesti
grun, sem hann hefði lengi haft, um að Teddi
greyið væi'i að ganga af göflunum.
„Alls ekki,“ sagði greindarlegur maður með
gleraugu. „Hann hafði sínar prýðilegu ástæðui'.
Þetta var allt saman herbragð, og að mínum
dómi anzans ári snjallt herbragð. Hann lék það
til að koma sér innundir hjá stúlkunni."
„Hvaða stúlku?"
„Apríl Karakúls. Hún bjó á stað, sem hét Torfa-
staður austur í Varangursheiði. Teddi fór þangað
til að veiða, og daginn sem hann fór, rakst hann
á frænda sinn, Blichestir lávarð, og þegar
lávarðurinn frétti, hvert Teddi ætlaði, bað hann
hann fyrir alla muni að láta ekki hjá líða að
iita inn á búgarðinn og heilsa upp á vinkonu
sína lafði Karakúls.
Svo að Teddi fór þangað sama eftirmiðdaginn,
sem hann kom, til þess að ljúka þvi af; og þegar
hann var að ganga gegnum garðinn á leiðinni
út, heyrði hann skyndilega stúlkurödd, sem barst
innan úr garðhúsinu. Og svo hljómfögur var
rötídin, að hann gekk nær og gægðist inn um
gluggann.
Þaðan sem hann stóð, gat hann séð stúlkuna
greinilega, og hún var, sagði hann mér, svo
óhemju falleg, að annað eins hafði aldrei sézt.
Hún hefði ekki getað orðið fallegri í hans aug-
um, þó að hann hefði mátt ráða sköpulaginu
sjálfur. Hann stóð agndofa. Hann hafði ekki
haft hugmynd um að neitt þessu líkt væri á
landareigninni. Hann hætti þarna á stundinni við
að sóa næsta hálfa mánuði í fiskveiðar, því
aö hann gerði sér ljóst, að héðan í frá hlyti hann
að ásækja herrasetrið eins og bæjardraugur.
Hann hafði nú náð sér nóg til að geta tekið
aftur til öspilltra málanna og hann þóttist verða
þess áskynja, að stúlkan væri að lesa upphátt
einhver ljóð fyrir alvöi'Ugefinn stelpukrakka með
græn augu og uppbrett nef, sem sat við hlið
hennar. Og honum datt í hug, að fróðlegt væri
að vita, hvaða leirburður þetta væri. Því að
séu menn á biðilsbuxunum, er hálfur sigur unn-
inn, ef þeim tekst að komast að, hvert sé eftir-
lætislesmái þeirrar heittelskuðu. Fáðu að vita,
hvað það er og kræktu þér í það og farðu síðan
með eina eða tvær linur úr því í viðurvist henn-
ar, og áður en þú getur sagt „hana nú“ verður
hún farin að líta á þig sem sálufélaga og má ekki
af þér sjá.
Og það var ekkí laust við, að hann væri dá-
lítið heppinn hvað þetta snerti. Stúlkan hætti
skyndilega að lesa, lagði bókina á grúfu í kjölt-
una á sér og horfði dreymandi í norð-norð-aust-
ur stundarkorn, eins og stúlkur gera víst oft,
þegar þær rekast á sérstaklega feitt á stykk-
inu í miðju kvæði. Og á næsta augnabliki var
Teddi kominn á harðahlaup og stefndi á póst-
húsið til að senda skeyti til London og fá send
Ljóðmæli eftir Alfreð Tennyson lávarð. Hann
var allfeginn, sagði hann mér, því að kvenfólki
væri trúandi til alls, og þetta hefðu auðveld-
lega getað verið Hávamál eða jafnvel Hátta-
iykill.
Jæja, Teddi lét ekki á sér standa að koma
þeirri ráðagerð sinni í framkvæmd, að verða
aðalheimilispestin á T-herrasetrinu. Næsta eftir-
miðdag kom hann þangað aftur, hitti lafði Kara-
kúls enn á ný og var kynntur fyrir þessari stúlku,
Apiíi, og græneygðu stelpunni, sem hann fékk
að vita, að vai' yngri systir hennar, Karitas.
Fram að þessu hafði allt gengið bærilega. En
rétt í því, að hann ætlaði virðingarfyllst að fara
að senda Apríl brennandi augnaráð, sem myndi
koma henni i skilning um, að hér væri Romeó
gamli kominn í eigin persónu, sagði húsfreyjan
eitthvað, sem hljómaði líkt og „kafteinn Bráð-
bani“, og sér til mikillar skelfingar uppgötvaði
Teddi, að hann var ekki eini gesturinn. 1 ein-
um stólnum sat frámunalega stór og luralegur
hlemmur i ljósum sumarfötum og hélt á tebolla
í annarri hendinni, en hálfri hveitiköku í hinni.
„Kafteihn Bráðbani, herra Vídalíns,“ sagði
lafði Karakúls. „Bráðbani kafteinn er í indverska
hernum. Hann er heima í leyfi og hefur tekið
hús á leigu upp með ánni.“
,,Einmitt,“ sagði Teddi, og það mátti sjá á
svipnum á honum að þetta væri ekki meira
óþokkabragð en búast hefði mátt við af svona
kóna.
„Hr. Vidalíns er frændi míns gamla vinar,
Býsperrts lávarðar.“
,,Aha,“ sagði Bráðbani kafteinn og bar gríðar-
stóra loppuna upp að gaphúsinu til að hylja
geispa, sem virtist eiga að gefa til kynna, hversu
lítinn áhuga hann hefði á hinum andstyggilegu
og viðbjóðslegu vandamönnum Tedda. Það var
greinilegt, að þetta ætlaði ekki að verða eitt
af þessum skyndilegu vináttuböndum.
Bráðbana kafteini fannst bersýnilega, að heim-
ur, sem hetjum hæfði, ætti að hafa innan vébanda
sinna sem allra fæsta af Vídalinskyninu. Og
hvað Tedda snerti, þá var sólbrenndur hermað-
ur, dimmeygur með snyrtilegt yfirskegg sízti
maðurinn, sem hann kærði sig um, að væri að
sniglast þarna á þessum mjög svo örlagaríku
tímamótum í ævi hans.
Hann náði sér þó fljótt eftir þessa augnabliks
geðshræringu. Hann hugsaði með sér, að jafn-
skjótt og hann fengi þessa Ijóðabók Tennysons
í hendurnar, skyldi hann fljótlega sýna þessum
skarfi í tvo heimana. Snoturt yfirskegg er ekki
allt. Ekki heldur sólbrennd húð. Og sama mátti
segja um dimmleitt augnaráð. Það, sem gerir
gæfumuninn, þegar um fingerðar og skáldlegar
stúlkur er að ræða, er andríkið. Og næstu daga
bjóst Teddi við að hafa nóg andríki á við sex.
Hann lagði sig því allan fram um að vera lífið
og sálin í samkvæminu, og svo vel tókst honum
upp, að þegar fólkið var að fara, dró kafteinn
Bráðbani hann afsíðis og gaf honum eitthvað
svipað þvi illt auga eins og hann myndi hafa gefið
indverskum ræningja, sem hann hefði staðið að
því að stela rifflunum frá gömlu góðu herdeild-
inni þarna á Norð-vestur landamærunum. Og
það var fyrst núna að Teddi fór raunverulega
að meta stærð og líkamsbyggingu mannsins.
Hann hafði ekki haft hugmynd um, að þeir væru
farnir að hafa herdátana svona stórvaxna nú
til dags.
„Segðu mér eitt, Vítamíns . . .“
„Vídalins," leiðrétti Teddi, til þess að hafa
allt á því hreina.
„Segðu mér eitt, Vídalíns, ætlarðu að vera lengi
á þessum slóðum?“
„Ójá. Talsvert lengi.“
„Það myndi ég ekki gera.“
„Myndirðu ekki?“
„Ekki i þinum sporum.“
,,En ég er hrifinn af landslaginu."
„Ef þú fengir glóðarauga á bæði, myndirðu ekki
geta horft á landslagið.“
„Hvers vegna skyldi ég fá glóðarauga á bæði?“
„Þú kynnir að fá það.“
„En hvers vegna?"
„Ég veit það ekki. Þú kynnir bara að fá það.
Slíkt kemur fyrir. Jæja, góða nótt, Vídalins,“
sagði Bráðbani kafteinn og hoppaði upp í opna
bílinn sinn eins og leikfíll í hringleikahúsi væri
að setjast upp á tunnu á hvolfi. Og Teddi hélt
leiðar sinnar til Bláa ljónsins í þorpinu, þar
sem hann hafði sett á fót aðalbækistöðvar sínar.
Ekki er því að leyna, að þessi stutta viðræða
varð Tedda allmikið umhugsunarefni. Hann velti
því fyrir sér yfir steikinni um kvöldið og hann
var ennþá að hugsa um það löngu eftir að hann
hafði skreiðst í bólið og hefði átt að vera fallinn
í væran svefn. Og þegar hann fór að snæða
fleskið og eggið um morguninn, byrjaði hann
strax að hugsa um það aftur.
Talsvert skarpskyggn náungi Teddi, og ógnun-
in i orðum kafteinsins hafði ekki farið fram hjá
honum. Og hann var í nokkrum vafa, hvað til
bragðs skyldi taka. Hann hafði aldrei lent í
svonalöguðu áður. Það mætti segja mér, að allt
í allt hafi Teddi Vídalíns orðið ástfanginn við
fyrstu sýn í um það bil tuttugu og sjö stúlkum
á sinni guðsgrænu ævi; en hingað til hafði allt
Teddi leit þeim augum á málið, að væru menn á biftilsbuxum, væri hálfur sigur unninn, ef þeim tækist að
16
komast að, hvert væri eftirlætislesmál þeirrar heittelskuðu.