Vikan - 15.12.1955, Blaðsíða 17

iallið í ljúfa löð, ef svo mætti segja. Ég á við,
■að hann var vanur að stjákla í kring'um stúlkuna
í nokkra daga, síðan var venjulegt, að stúlkan
yrði bálvond yfir einhverju axarskafti hans, eða
bara gæti ekki þoiað að umgangast hann lengur
fyrir nokkurn pening og léti hann sigla sinn
sjó, og síðan ekki söguna meir. Allt saman ósköp
þægilegt og notalegt og skipulegt, getur maður
•sagt. En þetta var annar handleggur. Hérna kom
nokkuð nýtt til skjalanna, hinn afbrýðisami með-
biðill.
Það, að honum varð litið á kvæðabókina eftir
Tennyson, réð úrslitum. Hún hafði komið dag-
inn áður, og hann var þegar búinn að stauta
:sig fram úr tveim þriðju af Mærinni frá Móum.
Og tilhugsunin um, ef hann laumaðist núna frá
öllu saman, að öll þessi hryllilega áreynsla væri
unnin fyrir gýg, reið baggamuninn. Þennan eftir-
miðdag fór hann enn á ný til búgarðsins og bjó
sig til að hrinda sinni upprunalegu ráðagerð í
framkvæmd. Og imyndið ykkur undrun hans og
ánægju, þegar hann komst að raun um, að
Bráðbani kafteinn var ekki meðal viðstaddra.
Það eru mjög fáir kostir við að hafa hermann
fyrir meðbiðil, en einn þeirra er sá, að hermað-
ur verður alltaf við og við að skreppa til London
til að finna blækurnar í hermálaráðuneytinu.
Þetta hafði Bráðbani kafteinn gert í dag, og það
var furðulegt, hve mikill munur var að hafa
hann fjarverandi. Teddi virtist fyllast kæti og
hughreysti meðan hann var að háma í sig
ristað, smurt brauð. Hann hafði lokið við Mær-
ina frá Móum um morguninn og var uppfullur
af góðu viðræðuefni. Það var einungis tímaspurs-
mál, áleit hann, þangað til honum gæfist tæki-
færi til að koma umræðunum i réttan farveg og
láta ljós sitt skína.
Og brátt kom tækifærið. Lafði Karakúls, sem
ætlaði að fara að skrifa bréf, dokaði við í dyr-
unum til að spyrja Apríl, hvort hún ætti að
skila nokkru til Jafets, frænda hennar.
„Ég bið ósköp vel að heilsa honum," sagði
Aþríl, „og segðu honum, að ég voni honum líði
vel í Bornmynni.11
Dyrnar lokuðust. Teddi ræskti sig.
„Er hann fluttur ?“ sagði Teddi.
„Hvað vorjuð þér að segja?“
„Ég var bara að gera að gamni mínu. Jafet,
þér vitið, Tennyson, þér vitið. Þér munið að í
Mærinni frá Móum var Jafet vanur að halda
oftast til i Kópalóni.“
Stúlkan starði á hann og missti brauðsneiðina
sína á gólfið, svo mikið varð henni um.
„Þér ætlið þó ekki að segja mér, að þér lesið
Tennyson, herra Vídalíns.“
„Ég?" sagði Teddi. „Tennysori? Lesi Tenny-
son? Hvort ég lesi Tennyson? En sú spurning!
■Guð minn góður! Ég sem kann hann utan að
— sumt af honum."
„Það geri ég líka! Brotnaðu, brotnaðu, brotn-
•aðu á þínum köldu, gráu steinum, ó sjór . . .
„Alveg rétt. Eða skulum við segja Mærin frá
Móurn".
„Ég er á sama máli og hann, sem syngur . . ."
„Sömuleiðis ég, algerlega. Og svo er það enn-
fremur Mærin frá Móum. Anzi skemmtilegt, að
þér skylduð líka vera hrifin af Tennyson."
„Mér finnst hann undursamlegur."
„Hann stendur fyrir sínu, karlinn sá! T. d.
Mærin frá Móum. Enginn hortittur það!“
„Það er frámunalega heimskulegt, hvernig
fólk hæðist að honum nú, á dögum."
„Bannsettii' fávitar. Vita ekki, hvað er þeim
fyrir beztu."
„Hann er eftirlætisskáldið mitt."
„Sæl, nafna. Hvaða fugl, sem getur ort Mærina
frá Móum . . . .“
Þau störðu hvort á annað djúpt snortin.
„Aldrei hefði mér dottið þetta í hug,“ sagði
Apríl.
„Hvers vegna ekki?"
„Ég á við, að þér komuð mér þannig fyrir
sjónir að vera . . . ja, frekar gefinn fyrir dans
og næturklúbba."
„Ha! Ég ? Næturklúbba? Alltaf heyrir maður
eitthvað nýtt! Mín bezta skemmtun á kvöldin er
að blaða í nýjustu bókinni eftir Tennyson."
„Pinnst yður „Harningjukvöld" ekki draumur?"
„Það hefði ég haldið. Og „Mærin frá Móurn."
„Og „Mád“.“
„Snilldarkvæði," sagði Teddi. Og „Mærin frá
Móum“.“
„En hvað þér virðist hrifinn af Mærinni frá
Móum!“
„Já, það er ég eannarlega."
„Það er ég vitanlega líka. Áin hérna minnir
mig alltaf svo mikið á það kvæði.“
„Já, hvernig læt ég!“ sagði Teddi. „Ég hef allan
tímann verið að reyna að koma því fyrir mig,
hvers vegna það kæmi mér svona ltunnuglega
fyrir sjónir. Og fyrst þér minntust á ána, hvað
segðuð þér um að róa upp eftir henni á morg-
un?“
Stúlkan varð efablandin á svip.
„Á morgun?"
„Mér dettur í hug, hvort við gætum ekki leigt
bát, fengið okkur í nestið eitthvað snarl og
ljóðmæli Tennysons ... ?“
„En ég var búin að lofa að fara til Birming-
ham á morgun með Bráðbana kafteini og að-
stoða hann við að kaupa veiðistöng. Ég held
samt, að það geti beðið þangað til seinna, eða
hvað finnst yður?“
„Hárrétt hjá yður.“
„Við Bráðbani getum fai’ið seinna."
„Áreiðanlega,“ sagði Teddi. „Töluvert seinna.
Miklu seinna. 1 rauninni held ég þér ættuð alveg
að sleppa því. Við segjum þá klukkan eitt á
morgun á Bæjarbryggju ?“
Það sem eftir var dagsins var Teddi í sólskins-
skapi. Himinlifandi getur maður sagt. En um
miðaftan, þegar hann var í makindum að skola
niður tvísjússinum sínum á veitingastofunni í
„Bláa ljóninu“ og var að brjótast fram úr kvæð-
inu „Hamingjuhöll", féll skuggi yfir borðið, og
þegar hann leit upp, mætti hann augliti Bráð-
bana kafteins.
„Gott kvöld, Vídalíns,“ sagði Bráðbani kafteinn.
Það er aðeins eitt orð, sagði Teddi mér, sem get-
ur lýst svip hins hugprúða kafteins á þessu augna-
bliki, orðið óheillavænlegur. Augabrýrnar höfðu
mætzt fyrir miðju enni, hakan stóð þetta tíu til
fjórtán þumlunga út í loftið, og hann stóð þarna
með kreppta hnefa og gaf frá sér hljóð sem
líktist drununum i eldgýg, sem aðeins væri út-
brunninn að nokkru leyti. Teddi bjóst á hverju
augnabliki við, að bráðið hraun kynni að vella
upp úr munninum, og hann var ekki alveg viss
um, hvort sér litist á blikuna.
Samt sem áður reyndi hann að láta eins og
ekkert væri.
„Nei, Bráðbani!“ sagði hann og brosti glað-
lega.
Hægii augabrún Bráðbana kafteins hafði nú
krækzt svo rækilega við þá vinstri, að vonlaust
virtist að losa hana nema með vélafli.
Pramhald á blaðsíðu 40.
GENGIJRÐIJ I AIJGUN A ... ?
JJVERNIG geðjast „hinu kyninu“ að
þér? Laglegar stúlkur eru ekki
alltaf vinsæiar og þaðan af síður eftir-
sóttar af karlmönnum. Sömu sögu er
að segja af myndarlegum mönnmn;
þeir geta haft það í fari sínu, sem kven-
fólki geðjast ekki að. Hér eru fáeinar
spurningar, sem höfundurinn fullyrðir
að eigi að hjálpa þér að leysa úr þeirri
vandasömu spurningu, hvort þú berir
þig þannig að, að sennilegt sé, að „hinu
kyninu“ geðjist vel að þér. Ef þú svar-
ar meir en þrem rangt, þarftu að spjara
þig — þ. e. að dómi „sérfræðingsins.“
Konur svari þessum
1. Kanntu ennþá að roðna? . .
2. Kanntu að velja snið og liti
við þitt hæfi? ..........
3. Segirðu karlmönnum tvíræð-
ar sögur ? ..............
4. Ertu of „karlmannleg“ — að
dómi kunningja þinna? ....
5. Taka menn eftir þér úti á
götu?....................
G. Eru sokkasaimiamir þínir
beinir ? ..................
7. VUtu fremur hlusta en tala?
8. Notarðu hárgreiðslu sem
hæfir andliti þínu? .....
9. Hefurðu áberandi áhuga á
að kynnast karlmönnum? . .
10. Hirðirðu neglur þínar og
forðastu gula „sígarettu-
fingur" ? ...................
A *
JA NEI Karlmenn svari þessum JA NEI
i.
2.
4.
5.
6.
8.
9.
10.
Áttu að minnsta kosti eitt
áhugamál, sem krefst úti-
vistar ? .................
Ef þú bragðar áfengi, kanntu
þá með það að fara? .....
Ertu á hælunum á öllum lag-
legum stúllrum sem þú sérð ?
Álíturðu smekklegan fatnað
fánýtan hégóma ? ........
Finnst könum þú hafa
skemmtilega kýmnigáfu? . .
Rakarðu þig oftar en einu
sinni á dag ef nauðsyn kref-
ur? ......................
Leiðist þér yfirleitt í sam-
kvæmum ? .................
Kemurðu til dyranna eins og
þú ert klæddur ? ........
Ertu feiminn við konur? . .
Ertu sæmilegur dansmaður?
‘6 'L 'f ‘S :«K '01 ‘8 ‘9 ‘S ‘Z ‘T :?f
17