Vikan - 15.12.1955, Blaðsíða 41

„Mér datt það í hug'. Og nú, ef þér vœri
sama, hættu þessu hjali augnablik. Ég finn svefn-
höfgi færast yfir mig.“
,,Jói frændi segir, að fólk, sem sofni eftir mið-
dag, fái offitu kringum hjartað."
„Jói frændi þinn er asni," sagði Teddi.
Hversu lengi hann svaf, vissi Teddi ekki. En
er hann vaknaði, var það fyrsta, sem hann
skynjaði, að stelpan var hvergi sjáanleg og þetta
angraði hann dálítið. Ég á við, að krakki, sem
lætur sér detta í hug að skjóta svín með ör og
boga og kveikir í svefnloftinu, var ekki krakki,
sem Teddi var sérstaklega hrifinn af að væri
að flækjast um sveitina, einmitt þegar hann átti
að líta eftir henni. Hann stóð upp dálítið ringl-
aður, og fór að ganga um og hrópa nafn hennar.
Honum fannst það þó nokkuð bjánalegt, sagði
hann mér, að standa svona einsamall niðri á
árbakka og hrópa hástöfum „Dómhildur! Dóm-
hildur!" Það hefði hæglega getað valdið mis-
skilningi hjá vegfaranda, sem kynni að hafa
heyrt til hans. En hann þurfti ekki að gera
sér grillur út af því lengi, því að er hér var kom-
ið, varð honum litið út á ána og sá þá, hvar
líkami hennar flaut á vatninu.
„Hver djöfullinn!“ sagði Teddi.
Ég á við, að þetta var alls ekki þægilegt fyrir
Tedda. Það má segja, að þetta kæmi honum í
laglegan bobba. Þarna hafði honum verið trúað
fyrir þessu barni, og þegar hann kæmi heim,
myndi Apríl spyrja hann, hvort hann hefði ekki
skemmt sér vel, og hann myndi svara: „Jú,
þökk fyrir, prýðilega, nema hvað Dómhildur
litla drukknaði." Það leit ekki vel út, svo að
hann varð að gera tilraun, ef verða mætti til
bjargar á síðustu mínútunni, og stakk sér til
sunds. Og hann varð ekki lítið hissa, er hann
uppgötvaði, að það sem hann hélt að væri drukkn-
andi barn, var aðeins umbúðirnar.
Með öðrum orðum, það sem flaut þarna, var
ekki barnið í eigin persónu, heldur aðeins kjóll-
inn barnsins. Og hvernig kjóll, sem hafði verið
utan um barn, gat skyndilega verið orðinn barns-
laus kjóll, var ofvaxið skilningi hans.
Annað vandamál, sem hann vissi ekki hvernig
ætti að leysa, er hann dragnaðist upp á bakkann,
var hvað nú skyldi til bragðs taka. Sólin var
hnigin og það var farið að kólna þó nokkuð í
veðri, og hann sá ekki betur en einungis alger
fataskipti gætu bjargað honum frá að verða
gigtveikur eða fá lungnabólgu. Og sem hann stóð
þarna og velti fyrir sér, hvernig slík fataskipti
mættu verða, kom hann auga á húsið milli
trjánna.
Undir venjulegum kringumstæðum mundi Teddi
aldrei hafa látið sig dreyma um að heimsækja
náunga, sem hann hefði aldrei verið kynntur
fyrir, og biðja hann að lána sér föt.
Hann var geysilega fastheldinn í þessum efn-
um, og það var haft fyrir satt, að hann hefði
eitt sinn látið sig hafa það að vera reyklaus
heilt kvöld í leikhúsinu heldur en að biðja ókunn-
ugan um eld. En þarna var sérstaklega ástatt.
Hann hikaði ekki. Hann tók undir sig stórt
stökk og stóð fyrir utan forstofudyrnar og barði
ákaft og hrópaði: „Halló, er nokkur þarna?“ Og
að um það þrem mínútum liðnum er enginn hafði
komið til dyra, dró hann þá skarplegu ályktun,
að, enginn væri heima í húsinu.
1 Þetta féll fagurlega í kramið hjá Tedda. Hann
kunni miklu betur við að laumast inn og hjálpa
sér sjálfur en að verða að útskýra allt nákvæm-
lega fyrir einhverjum, sem alveg eins gæti verið
einn af þessum glópum, sem eru seinir að átta
sig á hlutunum. Er hann sá, að dyrnar voru
ólæstar, gekk hann því inn og rakleitt upp stig-
ann upp á aðra hæð, þar sem svefnherbergið var.
Allt var í himnalagi. Þarna var klæðaskápur
hjá rúminu og i honum fjölbreytt úrval af fötum,
sem hann gat valið úr. Hann valdi sér af kost-
gæfni fallega köflótt sumarföt, ennfremur
skyrtu og hálsbindi og prjónavesti úr skúffu
í skápnum, og er hann hafði afklætt sig úr votu
flikunum, tók hann að klæða sig í.
Um leið og hann klæddist, hélt hann áfram að
velta fyrir sér hinu dularfulla hvarfi barnsins.
Hann fór að hugsa með sér, hvað Sherlock Holmes
rnyndi hafa ályktað. Eitt var víst, hann varð að
þjóta af stað strax og hann var klæddur og
leita hennar dauðaleit um þvera og endilanga.
sveitina. Svo að hann fór i flugkasti í skyrtuna,
smellti á sig bindinu og skellti sér í vestið, og
var rétt búinn að bregða sér í fullbrúna, en þó
brúklega skó, þegar hann ra.k augun í mynd á
arinhillunni.
Hún var af ungum geysikraftalegum manni,
sem sat á stóJ í þunnum leikfimisfötum. Hann
var talsvert hátignarlegur á svipinn og var með
gríðarstóran silfurbikar í kjöltunm og boxhanzka
á höndum. Og þrátt fyrir hátignarsvipinn, veitt-
ist Tedda létt að kannast aftur við erkifjanda
sinn, Bráðbana kaftein.
Og í þessum svifum, rétt er hann hafði gert
sér ljóst, að forsjónin, sem hafði farið um hann
ómjúkum höndum allan daginn, hafði nú kórónað
allt saman með þvi að leiða hann i bæli óvinar-
ins, þá heyrði hann fótatak í garðinum fyrir ut-
an. Hann stökk út að glugganum og sá það, sem
hann hafði óttast mest. Kafteinninn kom gang-
andi upp traðirnar og leit út fyrir að vera stærri
og óárennilegri en nokkru sinni fyrr og stefndi
að forstofuhurðinni. Teddi minntist þess nú sér
til skelfingar að hafa skilið þær eftir galopnar.
Eins og þið vitið vel, hefur Teddi aldrei verið
neinn draumlyndur vangaveltubesefi. Ég mundi
segja hann væri fyrst og fremst athafnamaður-
inn dæmigerður. Og hann hófst nú handa af
meiri snerpu en nokkru sinni fyrr. Hann segist
sjálfur efast um, hvort steingeit i ölpunum hefði
getað rokið niður stigann á skemmri tíma, nema
auðvitað að undangenginni langri og strangri
þjálfun. Hann segir, að þetta hafi einna mest
líktzt tilburðunum hjá indverskum fakírum,
sem hendast um allar trissur: gufa upp í loftið
í Bombay og skýtur svo upp aftur í Darjheeling
tveim mínútum síðar. Er það skemmst frá að
segja, að hann náði útidyrunum rétt í því að
Bráðbani kafteinn var að komast inn og skellti
þeim við nefið á honum. Grimmúðlegt öskur
barst gegnum lokaðar dyrnar og kom honum til
að skjóta báðum slagbröndunum fyrir og þar að
auki setja lítinn stól fyrir dyrnar.
Og hann var einmitt að óska sjálfum sér til
hamingju með velunnið verk, framkvæmt af
atorku og snilld, þegar honum barst til eyrna
eitthvert brambolt og hávaði úr suð-vesturátt
og hann fékk að reyna, hvað það var að eiga
við þessa hernaðarfræðinga úr indverska hern-
um, sem voru þjálfaðir frá blautu barnsbeini í að
skjóta hinum böldnu þjóðflokkum á norð-vestur
landamærunum ref fyrir rass. Af fullkominni
hernaðarlegri list var Bráðbani kafteinn nú að
reyna að koma honum að óvörum með hliðar-
árás gegnum gluggann í setustofunni, þegar
hann sá að framsókn hans á útidyrnar hafði
verið stöðvuð.
En til allrar hamingju hafði hreingerningar-
konan eða einhver annar skilið eftir gólfkúst í
forstofunni. Þetta var stór og sterklegur sópur,
og Teddi greip hann á hlaupunum inn í setu-
stofuna. Hann kom að rétt mátulega til að sjá
fótlegg koma inn fyrir gluggakistuna. Þá kom
andlit í ljós, og Teddi segir mér, að augun, sem
störðu á hann, hafi stöðugt haldið fyrir honum
vöku á nóttunni síðan.
Augnablik varð hann höggdofa eins og högg-
ormur hefði horft á hann. Þá náði skynsemin
aftur yfirhöndinni, hann tók sig með erfiðismun-
um á, og lét kústskaftið riða á óvininum, svo
að hann féll kylliflatur afturábak ofan í blóma-
beð. Að því búnu lokaði hann glugganum og
hespaði hann aftur.
Þið kynnuð nú að halda, að þar sem gler var
nú á milli, hefði augnaráð Bráðbana kafteins
orðið áhrifaminna. En það, segir Teddi mér, var
nú eitthvað annað. Þar sem hann hafði séð fram-
an í árásarmann sinn, og vissi hver hann var,
hafði það orðið að miklum mun óbærilegra. Það
skaðbrenndi Tedda eins og drápgeisli.
En þeir horfðust ekki lengi í augu. Þessir pilt-
ar úr indverska hernum góna ekki, þeir að-
hafast. Og um þá hefur réttilega vei-ið sagt,
að þótt maður geti einstaka sinnum unnið á
þeim stundarsigur, er ekki hægt að gabba þá
til lengdar. Kafteinninn snerist skyndilega á hæl
og hljóp fyrir hornið á húsinu. Það var greinilega
ætlun hans að hefja aðra árás á öðrum og verr
vörðum vígstöðvum. Þetta skilst mér, að sé al-
gengt herbragð á norð-vestur landamærunum.
Tedda var nú nóg boðið. Hann blátt áfram
gat ekki haldið áfram endalaust að hlaupa stað
úr stað og leitast við með kústskaft eitt saman
að vopni að stemma stigu við áhlaupum, jafn-
skæður óvinur sem þessi Bráðbani kafteinn var.
Tími var kominn til að hörfa skipulega undan.
Það liðu því ekki tiu sekúndur frá því hinn var
horfinn og þar til Teddi hafði rifið útidyi’a-
hurðina upp á gátt.
Þetta var auðvitað áhættuspil. Það gat verið,
að honum væri búin launsát. En allt virtist í
lagi. Kafteinninn hafði að því er virtist, áreiðan-
lega farið á bak við húsið, og er Teddi kom að
hliðinu, hafði hann þægilega á tilfinningunni, að
hann mundi að fáum sekúndum liðnum vera
sloppinn út í buskann og eiga fótum fjör að
launa burt frá hættustaðnum.
Allt er gott, þá endirinn er allra beztur, hugs-
aði Teddi.
Það var, þegar hér var komið, að Teddi sá,
að hann var buxnalaus.
Ég þarf varla að orðlengja, hvílíkum sálar-
kvölum þessi uppgötvun olli aumingja Tedda.
Teddi er ekki einungis siðprýðin sjálf, heldur
getur hann líka stært sig af því að vera alltaf
vel og viðeigandi klæddur, hvort heldur hann er
staddur í bæ eða sveit. Skömmustu hans og
vandræðum, er hann komst að raun um útgang-
inn á sér, verður ekki með orðum lýst. Og
hann var einmitt nýbúinn að hrópa upp yfir sig
„Ég er glataður!" nema hvað skyldi hann sjá
fyrir framan sig annað en tveggja sæta bifreið,
sem hann kannaðist við að vera eign fyrrver-
andi gestgjafa síns.
Og í bifreiðinni var stór ullarábreiða.
Þetta breytti öllu viðhorfi málanna. Eins og
þið munið, var Teddi nægilega, meira að segja,
snyrtilega klæddur að ofan. Klæðnaðurinn, sem
hann hafði tekið traustataki hjá Bráðbana
kafteini, var talsvert við vöxt, en hann huldi
að minnsta kosti nekt hans. 1 bíl með teppið
á hnjánum myndi hann við ytri sýn lita út eins
og fullkomlega velklæddur maður.
Hann hikaði ekki. Hann hafði aldrei stolið bíl
áður, en hann gerði það nú af leikni, sem þaul-
reyndur atvinnubílþjófur hefði ekki þurft að
skammast sín fyrir. Hann smeygði sér í ekils-
sætið, vafði teppinu um hnén, setti bílinn í gang
og ók af stað.
Áform hans var að aka rakleiðis til Bláa
Ijónsins. Er þangað væri komið, ætlaði hann að
stökkva með leifturhraða inn í forstofuna, upp
stigann og inn í herbergi sitt, þar sem biðu hans
ekki færri en sjö buxur, sem hann gat valið úr.
Og þar sem forstofan var venjulega mannlaus
fyrir utan snúningastrákinn, sem áreiðanlega
myndi aðeins reka upp skellihlátur og síðan
gleyma öllu saman, bjóst hann ekki við frekari
örðugleikum.
En allt er í heiminum hverfult. Menn gera
áætlanir í huganum og finna ekki á þeim einn
einasta snöggan blett, en þá skeður eitthvað
óvænt í rjúkandi hvelli, sem kollvarpar þessum
pottþéttu áætlunum með öllu. Teddi hafði varla
Framhald á blaðsíðu 42.