Vikan - 25.02.1960, Blaðsíða 11

azt son fyrir hjónaband, en frjósemi hennar hafði
ekki borið ávöxt fyrir tilverkan kyndarans. Hann
hafði náð sér I kveisu einhvers staðar i hafnar-
borg og var ekki fær um að geta börn. Að minnsta
kosti var hún sannfærð um það. Drengurinn henn-
ar var i sveit. Hún kærði sig ekkert um að hafa
hann I bænum. Og kyndarinn var enginn faðir
fyrir drenginn.
Hún sótti í glas, og kyndarinn blandaði í það.
— Skál, sagði gilsarinn.
— Velkomnir, sagði konan. Skál upp á það.
Unglingurinn stóð við gluggann á herbergi tré-
hestsins og horfði á ljósin speglast í rénandi vatns-
bleytu götunnar, þegar leigubíll hemlaði fyrir utan.
Hann sá mann koma út úr bílnum og hverfa inn
í húsið, og skömmu síðar var barið á dyrnar.
Unglingurinn hikaði áður en hann tók í húninn.
Hann grunaði þetta væri einhver af skipinu, sem
ætlaði að finna tréhestinn, og hann kærði sig ekki
um að hitta neinn þaðan. Hann lauk upp og
skyggndist fram. Gilsarinn stóð þar og hallaði sér
upp við vegginn.
— Hvar er tréhesturinn?
— Hann fór út.
— Fór hann hvað?
Unglingurinn hristi höfuðið.
— Ertu einn?
Unglingurinn kinkaði kolli.
— Og hefur ekkert farið?
—• Ég er ekkert að hugsa um það.
— Komdu með okkur í Vetrargarðinn.
Unglingurinn þagði.
— Við erum í bíl, kyndarinn og ég. Konan hans
er með.
— Ég bíð eftir tréhestinum.
— Komdu maður.
— Ég ætla að bíða.
— Komdu, gerðu það.
Gilsarinn klappaði á öxlina á honum og sagðl
kyndarinn viidi fá hann á ballið, og það runnu
tvær grímur á unglinginn. Þeir höfðu alltaf verið
sæmilegir við hann. Gilsarinn sagði honum að
djöfla sér í frakkann og komast af stað. Hann var
hálft í hvoru feginn að komast eitthvað.
Þeir settust inn í bílinn, og kyndarinn sagði að
aka suður i Vetrargarð.
— Hvar er tréhesturinn?
— Hann fór að heimsækja einhvern.
— Fór hann með lúðuna?
— Ég held það.
Kyndarinn hló og endurtók söguna um lúðu-
málið. Hann dró upp brennivinsflösku og rétti
unglingnum.
— Fáðu þér sjúss, ungi maður. Af hverju ertu
daufur? Fáðu þér sjúss, og hresstu þig upp.
Unglingurinn tók við flöskunni og drakk teyg.
— Þú ert efnilegur. Þú kemur til. Annan, og
þú hressist. Binn fyrir afa, einn fyrir ömmu.
Drekktu maður, svo að þú getir tekið stelpu í
karphúsið, hnuðlað á henni mjólkurbúið. Drekktu.
Hægan góði, sagði konan úr framsætinu.
— Hann hefur gott af því.
, Unglingurinn hélt áfram við flöskuna og fann
hressandi áhrifin fara um sig allan. Bíllinn stað-
næmdist við Tívolí og kyndarinn borgaði og tók
miðana, og þau fóru inn, leituðu að borði og sett-
ust. Hljómsveitin lék og slangur af pörum var á
gólfinu að dansa rokk og roll. Gilsarinn pantaði
á borðið, og kyndarinn dró flöskuna upp undan
buxnastrengnum og hellti i glösin.
Unglingurinn horfði I krlngum sig. Hann brosti.
•— Skál, ungi maður, sagði kyndarinn. Skál, og
drekktu þig fullan. Segðu einhverjum að éta skit.
Stattu i stafni og mígðu út á haf. Bjóddu volæðinu
byrginn.
— Rólegur, sagði konan.
— Af hverju ertu fúll alltaf? spurði gilsarmn.
— Ég er ekkert fúll alltaf.
— Þú hefur verið fúll um borð.
— Hvenær varstu á Breiðuvík?
Unglingurinn roðnaði og dró snöggt að sér and-
ann.
— Af hverju fórstu þangað?
— Hann vill ekki segja það, sagði konan.
— Við förum ekkert að kjafta því, sagði kynd-
arinn.
— Láttu hann vera sagði konan.
Þau fóru að dansa, og gilsarinn hélt áfram.
Þú ættir að fá þér stelpu til að dansa við. Það
er nóg af þeim. Hún getur fengið sæti hérna við
borðið.
— Ég er svo klaufalegur við það.
— Gerir ekki baun. Renndu þér á stóðið. Bara
snúast eitthvað.
— Heldurðu það?
— Alveg viss.
— Kemur þú ekki?
— Auðvitað.
Þeir stóðu upp, og gllsarinn dró hann að borði,
sem tvær stúlkur sátu við. Og gilsarinn hneigði
sig og fór með aðra út á gólfið. Unglingurinn laut
og hnykkti til höfðinu framan í þá, sem var eftir,
og elti hana í leiðslu frá borðinu. Hann greip
utan um hana og ætla$5i að dansa, en fætur hans
Framh. af bls. 33.
ftgaaajjæ
: ■-•:• • ■:
’.,:•••■• ríæ