Vikan - 25.02.1960, Blaðsíða 35

— Nú verðum við að halda af stað
aftur, Sinuald . ..
ÞVl er þeir risu á fætur, heyrðu
þeir til ferða Frankanna niðri
á þjóðveginum hjá Utina. Hófa-
slögin minntu helzt á þórdunur í
fjarska. 1 tunglsljósinu mátti greina
spjótsodda og hjálma á hreyfingu á
ökrum og haglendi niðri í dalnum.
Frankarnir rötuðu. Þeir höfðu áreið-
aniega svikara og leiðsögumenn úr
borginni í fylgd með sér.
— Við flýjum eins langt og við meg-
um, Sinuald, hrópaði hann um öxl.
Látum loks skóginn skýla okkur, og
leitum upp í fjöllin.
Hann knúði hestinn sporum, hleypti
á brattann, lá fram á makkann, svo
að hann rækist ekki á lágar trjá-
greinarnar. Hann hrópaði enn til
Sinualds.
— Þetta verður þeim ekki auðvelt
heldur ...
Nú var honum horfinn allur ótti og
kvíði. Honum var hvíld að sprettin-
um, og hann kallaði glaðlega um öxl
til Sinualds, hló við meira að segja:
—• Þeim skal ekki takast að hand-
sama okkur.
Hann var kominn drjúgan spöl á
undan Sinuald, þegar hann heyrði,
að hann rak upp óp. Sinuald hafði
ekki gætt þess að liggja stöðugt fram
á makka hestsins, hafði víst orðið það
á að rétta úr sér og trjágrein rekizt
í hann. Johanniperto stöðvaði hest
sinn og hlustaði. Sinuald hafði fallið
úr söðlinum, hann kveinaði og kvaðst
brotinn, kveinaði eins og dauðhrætt
barn. Nú kom hestur hans á hröðum
spretti út úr limþykkninu, eins og
myrkur skuggi, en hófar hans skullu
við grjótið. Sinuald kveinaði enn. Nú
voru Frankarnir komnir inn á þröng-
stigið, hlutu að hafa heyrt til hans,
því að þeir kölluðust á eins og eitt-
hvað sérstakt væri um að vera.
OHANNIPBRTO hefði kannski
veitzt tími til að ríða til baka,
ná félaga sínum á bak fyrir
framan sig eða bera hann yfir á hinn
bakka fljótsins, sem ekki var neitt
teljandi vatnsfall svo ofarlega í dáln-
um. Þar hefði hann svo getað falið
hann í smáranum. Og hann sneri
hesti sínum. en hikaði við, unz það
var um seinan, því að Frankarnir
nálguðust.
— Leitaðu fylgsnis, Sinuald, kall-
aði hann, sneri hesti sínum og reið
enn á brattanh. Hann vonaði, að
Sinuald reyndi að skriða i fylgsni og
þegja. Nú varð svo bratt fyrir, að
hann varð að fara af baki og teyma
hestinn. Skammri stundu síðar heyrði
hann Sinuald kveina enn. Þá hlutu
þeir að hafa fundið hann.
Hann teymdi hestinn gætilega yfir
elfina, batt hann niðri i smára-
hvammi, tók vopn sín og nestið og
laumaðist upp i beykiskóginn. Hann
sá til ferða Frankanna niðri á stign-
um. Þeir voru að minnsta kosti sjö
saman, og á meðal þeirra þóttist hann
bera kennsl á náunga einn frá Utina.
Hann heyrði og, að fleiri mundu vera
á ferð neðar í skóginum. Hinir tóku
að ræða hátt sín á milli, og hann
kleif enn hærra.
Raddirnar urðu æstari og hærri.
Svo virtist sem þeir væru ekki á eitt
sáttir, og maðurinn frá Utina talaði
hæst og á sínu eigin máli, kvað ekki
viðlit að komast hærra ríðandi, ef til
vill vildi hann vara Johanniperto við
hættunni. Þá var eins og einhver lysti
hann högg, svo þráttuðu þeir enn um
hríð, hvellar raddirnar rufu nætur-
kyrrð fjallanna. Utinabúinn kveinaði
og barmaði sér. Ef til vill fóru þeir
harkalega að honum í von um, að
hann hitti þá betri ráð eða talaði
frekar á þeirra tungu. Tveir reyndu
að ríða upp einstigið, aðrir leituðu
í smárahvamminum fyrir handan.
Þegar hestar þeirra hneggjuðu. svar-
aði hestur hans þar með háu hneggi.
Það var aðgæzluleysi að skera hann
ekki á háls, meðan tími vannst til. Nú
höfðu þeir fundið hann, það mátti
heyra það á köllunum. Og enn lenti
allt í þrássi þeirra á milli.
OHANNIPERTO lá i felum á bak
við digran beykistofn. í föivu
tunglsljósinu varð hann ekki
greindur frá digrum rótarhnúðunum,
sem tréð kreppti niður í moldina eins
og örn krækir í bráð sína. Gæti mað-
ur aðeins flogið eins og örn, hugsaði
hann, örn, sem ýmist getur kreppt
klær sínar í bráðina Jörð eða bráðina
Mána. Hjartað barðist í barmi hans,
i harmi hins þroskaða manns, i hljóð-
um, æðrulausum harmi yfir örlögum
Sinualds. Örn, sem gæti flogið á brott
með Sinuald, hugsaði hann enn.
Frankarnir, sem reynt höfðu að
ríða einstigið, sneru við. Hann heyrði
mál þeirra fjarlægjast. Hvellar radd-
irnar ristu elfarniðinn sundur, ristu
sundur mánalýsuna. Svo þrássuðu
þeir enn og þrættu, unz foringinn skar
úr; þá loks héldu þeir aftur niður
í dalinn og höfðu hest Johannipertos
með sér. Þegar þeir höfðu farið um
stund, námu þeir enn staðar Johanni-
perto gat sér til um orsökina. Þeir
atyrtu Utinabúann, og einhver laust
hann, þvi að hann grét sáran og
kveinkaði sér; sennilega hafði hann
viljað bjarga líki Sinualds. Eftir það
riðu þeir hratt niður í dalinn.
NN lá Johanniperto langa hríð í
fylgsni sínu bak við tréð, og
máninn leið. Hann óttaðist hina
víðfrægu kænsku Frankanna. Það
var ekki fyrr en orðið var svo bjart
af degi, að hann gat séð til ferða
þeirri niður í dalinn, að hann þorði
að hreyfa sig. Þeir voru fimmtán
saman að minnsta kosti og teymdu
tvo lausa hesta, höfðu einnig tekið
hest Sinualds með sér. Máninn var
kominn svo hátt á loft, að hestarnir
og mennirnir vörpuðu næsta skömm-
um skuggum á veginn.
Hann kleif niður einstigið. Lík
Sinualds lá þar, sem hann hafði fall-
ið af hesti sínum. Hann starði upp í
loftið opnum munni, eins og hann
furðaði mjög á því að vera dáinn.
Líkið hafði verið rænt vopnum, skart-
gripum og klæðum öllum.
Hann dró líkið út á stíginn, þakti
það greinum og mosa og stakk brolnu
limi við. Fólk úr byggðinni mundi
áreiðanlega koma hingað upp eftir
og sækja líkið næstu nótt og flytja
það með leynd til Utina eða kannski
heim.
Að svo búnu sneri hann aftur upp
einstigið, hélt upp á hásléttuna. En
áður en hann lagði út á berangrið,
hvíldi hann sig sem snöggvast í kletta-
skoru og snæddi af nesti sinu.
Að vísu hafði hann gengið hærra
en þetta áður, en einhverra hluta
vegna þótti honum sem hann væri
nú nær himninum en nokkru sinni
fyrr. Og um leið þótti honum, senni-
lega fyrir atburði næturinnar, að
aldrei hefði helvíti ginið við honum
eins nálægt og opið og einmitt nú.
frvstihús

Þér fáið einangrunarkostnaðinn endurgreiddan á fáum ár-
um í spöruðu eldsneyti. Það borgar sig bæði fyrir yður
sjálfa og þjóðfélagið í heild að spara eldsneyti svo sem unnt
er, og þar að auki er hlýtt hús (vel einangrað) mun nota-
legri vistarvera en hálfkalt (illa einangrað).

8TEIMULL H.F.
Lœkjargötu . Hafnarfiröi . Simi 50975.
V I K A N