Vikan - 25.02.1960, Blaðsíða 34

YGGING
_______________JÁUÐSYN
saimivnMMiuTiEircB
%V '' SAMBANDSHÚSINU - REYKJAVlK - SlMI 17080
Og rétt á eftir varð einnlg hon-
um að hugsa upphátt.
— En sá, sem viö vegum, brennir
þó ekki bæi eftir það.
— Satt er það, svaraði Johanniperto.
Enn hélt þráðurinn á milli þeirra,
enda þótt slaknað hefði á honum.
Þeir stefndu hestunum á brattann
enn um hríð, námu Þó staðar við og
við og hlustuðu. Og elfarniðurinn lét
enn hærra í eyrum þeirra, eftir að
þeir felldu talið.
— Við, ... ættum við ekki að fá
okkur bita? sagði Johanniperto.
ETTA var í senn nálægt og
sjálfsagt. Orðin ' endurheimtu
sína jarðnesku stundarmeiningu,
— brauð og vindhangið sauðakjöt.
Þeir stukku af baki og bundu hest-
ana. Þarna voru eikur og kastaníutré,
en ekki svo hátt, að beykiskógurinn
tæki við. Þeir sátu i grasinu í tungls-
ijósinu og snæddu af nestinu, gengu
síðan niður að fljótinu og fengu sér
að drekka. Það mátti kallast þeirra
eigið fljót, þar sem það féll í Natisio.
Johanniperto fyllti lófa sína vatni
og baðaði vanga sína og enni. Svo
stóð hann kyrr andartak og virti fyr-
ir sér föla tunglsgeislana, sem
smeygðu sér á milli greina og laufa.
Þeir koma til mín, alla þessa leiö að
ofan, hugsaði hann með sér. Þetta
var skáldaþanki, kannski runninn írá
Horatio eða óvidískur. Það var eins
og hann heyrði í eyrum sér rödd
Flavianusar, gamla kennarans síns,
lágværa og hása, dálitið ráma og öld-
ungslega á stundum, heyrði hann lesa
kvæði eins og í æsku.
— Maður gæti sem bezt skorið
kveðju til þeirra heima í viðarkubb,
varpað honum í fljótið, og það mundi
bera hann alla leið niður í sveitina.
Einhver kynni svo að finna hann og
koma honum i hendur þeim, er gætu
lesið: Þar ætti að standa — Sinuald
og Johanniperto eru á lífi. Þá mundi
fólk heima vita, hvað þeim liði, að
þeir væru úr allri hættu eða því sem
næst.
— Unnusta mín á heima niðri i
sveitinni, mælti Sinuald lágri röddu.
Ég hef forðazt að leita til ambátta,
svo að hún mætti ein njóta min. En
til hvers hef ég svo forðazt þá freist-
ingu, ef henni hefur verið nauðgað
af fjandmönnunum?
Johanniperto leit upp.
— Berið mig, geislar, lyftið mér
til Ijóssins,
ljáið mér vængi og þeirri, sem ég
elska,
— vængi, sem bera okkur hátt um
heiði ...
— Hvað er þetta, Perto?
— Það er bara kvæði, svaraði
Johanniperto og reyndi að gera rödd-
ina eins hlutlausa og honum var unnt.
En það stóðu tár í augum hans.
— Það lét svo einkennilega í eyrum,
mælti Sinuald enn, varp þungt önd-
inni, laut niður að vatninu og laug-
aði andlit sitt, svalaði þorstanum.
Auk þess að vera
nauðsynlegt við bakstur,
er ROYAL lyftiduft ágætt við aðra matar-
I skjóli næturinnar
Framhald af bls. 7.
ekkert lært. Fyrir mér á það eitt að
liggja að taka við af föður minum
heima. Ef til vill er ég í rauninni
þegar orðinn bóndi þar, ef þeir hafa
felit föður minn ...
— Hann er áreiðanlega á lífi, svar-
aði Johanniperto. Það getur verið,
að hann verði fangi um hríð, en þó
er það alls ekki víst. Þeir leika bænd-
ur aldrei hart. Það eru valdamennirn-
ir, sem þeir vilja koma fyrir kattar-
nef, þeim, sem þeir telja sér hættu
stafa af.
Sinuald tuldraði.
— Ég er í rauninni lika bóndi,
Sinuald, mælti Johanniperto enn.
Lopischisættin er iíka bændaætt.
Þess vegna segi ég þetta, aðeins þess
vegna.
— Nei, þú verður áreiðanlega líka
djákni, Perto, kannski biskup, sagði
Sinuald og heldur dapurlega. En það
er búgarðurinn okkar og búskapur-
inn, sem ég er að hugsa um. Og ég
vil, að Frankarnir verði reknir úr
landi, úr okkar eigin landi. Og Það
er þess vegna, sem við erum hér á
reið með alvæpni.
Og allt I einu hækkaði hann róm-
inn.
— Mér er ekki um Roðgaut her-
toga gefið. Þetta var ekki hyggilegt
af honum, en ég er samt einn af
mönnum hans. Hann hefur farið
heimskulega að, bændur eru honum
fremri að herkænsku. En þar sem
við eigum i styrjöld, verðum við að
reka Frankana úr landinu, — fyrst
hann hefur tælt þá hingað. Þetta
land er vort. Þeir eyða land okkar
einu sinni enn. Það er allt annað við-
horf, Perto.
Skrælnaðar varir, hófatak og hjarta,
sem stynur: — Hvar ertu, Angila?
... og hugur, sem reikar, en um
leið einhver rödd, sem hvíslar hið
innra: Ég má ekki vera reikull og
óákveðinn í þessu máli.
— Það er eitt og sama viðhorf,
mælti hann og sneri sér í söðlinum,
svo að hann sæi framan í féíaga
sinn. Við erum þar í sama báti og
afstaða mín söm og þín ... en ...
Hann þraut orð Sinuald sat lotinn
í söðlinum, dapurlegur, kjarki þrot-
inn, það leit helzt út fyrir, að hann
hygðist leggja vangann að makka
hestsins.
Orðin þraut. Johanniperto hóf aftur
máls á upphafinu.
— Við berum ábyrgðina, Sinuaid,
sagði hann. Framtíðarinnar vegna
megum við ekki leggja okkur í ha-ttu.
Okkar bíður það að kippa öllu í lag,
sem fært hefur verið úr skorðum.
Þetta eru nú mín búhyggindi. Fram-
tíðin verður að eiga okkur að, okkur,
sem erum ungir og sterkir nú ...
— Já, já, svaraði Sinuald áhuga-
laust. Við eigum að lifa til elli. En
þeir brenna marga bæi til ösku, áður
en það er orðið.
Johanniperto hugsaði upphátt.
Sinuald, þeir brenna bæ fyrir hvern
frankverskan hermann, sem veginn er
úr Iaunsát af okkar mönnum.
— Já, já, tuldraði Sinuald.
gerð, t. d. við eftirfarandi:
Eggjakökur (ommelettur)
verða léttari ef þér notið
V4 teskeið (sléttfulla) af
ROYAL lyftiduiti ó móU
bverju eggL
Næst er þér steykið físk
blandið ROYAL lyftidulti
saman við raspið. Hið
steykta verður betra og
stökkara. Hæiilegt er að
nota l/7 tsk. (slettfulla) ai
ROYAL lyftidufti ó móti
30 gr. ai raspi.
Kartöflustappan verður
loftmeiri og betri ef 2 tsk.
(sléttfullar) aJ ROYAL
lyfUduiU eru hrærðar
saman við meðalskammt
Royal lyftiduft er
heimsþekkt gæðavara sem reynslan
hefur sýnt að ætið má treysta.
Maronsbotnar og annað gert
úr eggiahvitum og sykri verð-
ur fingerðara ef ROYAL lyfU-
duft er notað. þannig: Á móti 2
mtsk. (sléttf.) af sykri og einnl
eggiahvitu komi '/» tak. (slétU.)
oi ROYAL lyfUduftL
NOTIÐ
Royal
34
VIKAN