Vikan - 25.02.1960, Blaðsíða 13

<r
I
elzta
húsi
Reykjavíkur
Það hefur verið kunngert fyr-
ir nokkrum mánuðum, að hinir
slyngu kaupmenn, Silli og Valdi,
hyggist reisa stórhýsi við Aðal-
stræti á þeim stað, sem þeir nú
hafa bækistöð í elzta húsi Reykja-
víkur. Þetta hús er eitt eftir af
Innréttingum Skúla Magnússon-
ar fógeta, og er það mikill skaði,
ef menn neyðast til þess að rífa
það, en mjög er óvíst, hvort því
verður við komið að flytja það
burt í heilu lagi. Hins vegar eru
aiiir innviðir hússins ófúnir með
öllu, og sérstaka athygli vekur
stiginn upp á loftið, þar sem þeir
stórkaupmennirnir hafa skrif-
stofu sína undir súðinni. Þessi
stigi hefur upphaflega verið
gerður af tveggja tommu viði, en
nú eru þrepin svo slitin orðin,
að nálega er komið í gegn. Ekki
er vitað, hvort þessi stigi hefur
verið í húsinu frá upphafi, en
margir telja það heldur ólíklegt.
sú nokkrum þrepum neðar. I
öðrum enda þessarar baðstofu
eða skála eða hvað nú á að
kalla það, er eldhúsið og alveg
opið á milli utan skápur og
borð, sem skilja að. Þessi skáli
er meginaðsetur heimilisfólks-
ins og ekki sízt harnanna.
Hann gegnir hlutverki gangs
Framhald á bls. 28.
wm
jbr. Watáías Jc
onaááon
At sjúkrabeði á skólabekk
LAMAÐ NÁMSÞREIÍ EPTIR SJÚKDÓM.
Heilbrigðisþjónusta nútímans, eins og hún er
rækt hér á landi, er einstæð í sögunni. Ef barn
veikist eða slasast, er læknir óðar við höndina.
Eftir fyrstu greiningu sjúkdóms eða áverka eru
sérfræðingar kallaðir til, eftir því sem þurfa þykir,
og hvorki sparaður kostnaður né fyrirhöfn, til þess
að hið sjúka barn nái heilsu sem fyrst. Á fáum
sviðum hefur orðið örari framþróun.
Eigi að síður er foreldrum ætlaður mikilvægur
þáttur í heilsugæzlu harna sinna. Heilsuvernd
hvílir fyrst og fremst á hotlum lifnaðarháttum,
sem nákvæm umhyggja og reglusemi foreldra
ávenja barninú.
ínn í þetta heilsugæzlustarf foreldra
fellur sú sérstaka umhyggja, sem barnið
þarfnast, meðan það er að ná sér að
fullu eftir sjúkdóm eða slys. Þegar lækn-
irinn hefur leyst af hendi hlutverlc sitt,
barnið er komið á fætur og orðið vel ról-
fært, þá sýnist inörgu foreldri liggja bein-
ast við, að það taki upp sína fyrri reglu-
bundnu iðju: skótagönguna og það náms-
starf, sem henni fylgir. Einnig barnið sjálft þráir
einmitt þetta. Það saknar félaganna og liins anna-
sama skólalifs. Það er þreytt á tilbreytingarleysi
langra sjúkdómsdaga og vill nú umfram allt fá
að vera með i öllu og reyna á sig.
En jiegar til alvörunnar kemur, er þrekið oft
lítið. Það er sitthvað, að hinn sjúki þrái tilbreytni
starfsins og að hann liafi endurheimt vinnuþrek
sitt. Flestir fullorðnir liafa fengið tækifæri til að
reyna þetta. Þegar okkur er að batna stundarlas-
leiki, t. d. inflúenza, finnst okkur stundum orkan
seitla um hverja taug, en ef við drífum okkur úr
bólinu og í starfið, altekur okkur e. t. v. linja og
síen, sem við erum lengi að losna við.
Fyrir skólabarn er þó miklu erfiðara að taka
starf sitt upp að nýju. Ef fullorðinn maður fellur
úr starfi vegna veikinda, vinna aðrir starf hans
á meðan. í verzluninni, skrifstofunni, fiskiðju-
verinu, á verkstæðinu, á skipinu og í hafnarvinn-
unni gengur vinnan eins og venjulega án hans.
Þegar hann kemur aftur til starfa, er ekki ætlazt
Þú
og
barnið
þitt
til, að hann bæti upp með auknum afköstum þær
vinnustundir, sem töpuðust vegna veikinda hans.
Iin fyrir sjúkt barn lærir enginn, meðan það tefst
frá skólanum. Verkefni þess hefur einmitt safnazt
fyrir, og barninu er nú ætlað að vinna upp hinn
glataða tíma auk hinnar daglegu námsvinnu. Þessi
aukna áreynsla getur hæglega orðið duglegum
nemanda um megn, ef hann er þróttlítill eftir sjúk-
dóm, þó að þess lasleika gæti ekki við litla
áreynslu.
OFÞJÖKUN OG UPPGJÖF í NÁMI.
Þetta er upphafið að námserfiðleikum margra
barna. Þau þola ekki að missa verulega
úr námsefninu, samhengið í skýringum
kennarans má aldrei rofna, þá megnar
barnið ekki að brúa bilið á ný. Oft stend-
ur þannig á námsefni, að tveggja vikna
fjarvera gerir barni ókleift að finna sam-
hengið að nýju og fylgjast með bekkjar-
systkinum sínum. Það hefur þá misst af
þekkingu, sem beinlínis er nauðsynleg
fyrir framhald námsins. Barn, sem er þróttlítið eft-
ir sjúkdóm eða slys, ræður ekki við slíka erfiðleika.
Það heldur því áfram að dragast aftur úr, þó að það
sé komið í skólann, og fyrr en varir, er námsefnið
raunverulega orðið þvi ofviða.
Þegar barninu skilst, að viðleitni þess ber eng-
an árangur, örmagnast það og missir áhugann.
Barn þarf alltaf að ná árangri og hljóta viður-
kenningu, ef heilbrigður áhugi á að haldast. Ef
það leggur sig i líma við að fullnægja kröfu kenn-
arans, en finnur, að því verður ekkert ágengt, þá
gerir réttlætisvitund þess uppreisn og það snýr
uppgjöf sinni jafnvel upp í hirðuleysi og þrjózku.
í okkar fræðsluslcipulagi er það algerlega lagt
i vald foreldra, hvernig þessi vandi barnsins leys-
ist. Margir skilja hann vel og reyna að létta barn-
inu námið í fyrsta áfanga, brúa þá gjá, sem sjúkra-
legan opnaði, og koma því á skrið að nýju. En
fjöldi foreldra er því miður skeytingarlaus um
þetta, lætur sig þá erfiðleika engu skipta, sem
liljóta að verða á leið barnsins, þegar það flyzt
Framhald á bls. 29.