Fréttablaðið - 12.12.2009, Qupperneq 112

56 12. desember 2009 LAUGARDAGUR
M
iðbæjarro... hamstr-
arnir Hugleikur
og Lóa eru komin
langt út fyrir hefð-
bundin heimkynni
sín. Hugleikur er náfölur og skjálf-
andi eftir bílferðina og Lóa afsak-
ar sig og segist vera óörugg undir
stýri enda eigi hún ekki bíl. „Er
maður ekki smá lúser verandi um
þrítugt og þurfa alltaf að fá lánað-
an bílinn hjá stóru systur sinni?“
spyr hún afsakandi. „Það er ekk-
ert auðvelt að rata hingað. Það
birtist aldrei neitt Ikea-skilti og
svo fórum við óvart tvo hringi á
hringtorginu.“
Hugleikur er ekki einu sinni
með bílpróf. „Ég ætla ekki að fá
mér bílpróf fyrr en ég er búinn
að barna stelpu,“ segir hann kok-
hraustur. „Þá hef ég níu mánuði til
að drífa í því.“
Ristir ekki upp bangsa
Hugleikur og Lóa eru leiðandi í
teiknimyndasögugerð á Íslandi.
Hulli er náttúrlega landsfrægur
fyrir sjúklega dónalegu spýtukarl-
ana sína í „Okkur“-bókunum. Öllu
því ógeðslega fyndna dóti hefur nú
verið safnað saman í risabókina
1001 okkur. Auk þess hefur hann
stofnað bókaútgáfuna Ókeibæ(kur)
og gefur þar út sjálfan sig í hinni
bráðfyndnu smábók Íslensk dæg-
urlög. Þar hæðist hann að lands-
frægum popptextum. Ókeibæ(kur)
hafa einnig gefið út fyrstu bók Lóu,
hina bráðsmellnu Alhæft um þjóð-
ir. Þar fabúlerar hún á næman hátt
um þau grundvallar karakterein-
kenni sem aðskilja þjóðir og eng-
inn hefur viljað hafa hátt um áður.
Mér finnst því upplagt að alhæfa
nokkuð djarflega og spyr: Er ekki
pirrandi fyrir ykkur að fá ekki
almennilegt café au lait hérna í
Ikea?
„Ég verð því miður að eyði-
leggja þessa alhæfingu því ég
drekk aldrei café au lait, helst
bara uppáhelling,“ segir Hugleik-
ur. „Mér finnst bara stórt atriði
að koma hingað því ég fíla þess-
ar kjötbollur svo vel,“ bætir hann
við og kjammsar á sænskri bollu,
sultu og rauðkáli.
„Mér finnst gaman í Ikea!“ opin-
berar Lóa.
Nei, hættu nú alveg!?
„Í alvörunni. Ég er aðallega í
smávörunum. Á ég segja þér eitt?
Það er ódýrara að kaupa Ikea-púða
og rista þá upp og hirða fylling-
una en að kaupa fyllingu í vefnað-
arvöruverslunum. Þetta er ástæð-
an fyrir því að ég er komin hingað
því ég er að búa til jólagjafir. Púð-
arnir í Tiger eru asnalega dýrir af
því að það eru pallíettur á þeim og
ég þarf þær ekkert, bara innvolsið.
Mig langar ekki beinlínis í fylling-
una í böngsunum úr Góða hirðin-
um. Það væri einum of að rista upp
bangsa.“
Ert þú svona neytendasinnuð?
„Eða nísk. Annaðhvort. Ég er enn
þá á námslána-fjárhagsáætlun.“
En þú, Hugleikur?
„Nei, ég er ekkert voða flínkur
með peninga.“
Hvað ert þú að gera í Ikea?
„Ég gerði lista áður en ég lagði
af stað,“ segir hann og dregur
upp þéttskrifað blað: „Óhreinat-
auskörfur, mottur – ég þarf að fá
tyrkneskt teppi, en það er líklega
ekki til hérna, allavega ekkert
almennilegt – stóra skál, plöntur,
skurðarbretti úr tré, litla pönnu,
straubretti, púða, skóhillu. Og svo
þarf ég líka að kaupa straujárn og
blandara.“
Jólastress er lúxusstress
Ikea spilar stórt hlutverk í lífi
ungs fólks. Þessu menningarfyrir-
bæri voru gerð eftirminnileg skil í
myndinni Fight Club þegar Edward
Norton sá líf sitt borið saman við
Ikea-bækling. Þetta atriði hafði
djúpstæð áhrif á bæði Hugleik og
Lóu.
„Það er reyndar ekkert allt í
Ikea-húsgögnum heima hjá mér
því ég á fæst húsgögnin þar,“ segir
Lóa. „Ég sit til dæmis í sófanum
hans Benna Hemm Hemm heima
hjá mér.“
Hugleikur getur ekki flúið Ikea-
vætt líf sitt. „Ég er með tvö borð,
sófa, sex stóla, fullt af einhverjum
smávörum og rúm. Fokk, þetta er
allt úr Ikea! Ég er örugglega með
annan persónuleika heima hjá
mér.“
Nú kemur annar miðbæjar-
hamstur með bakka gangandi inn
í veitingasal Ikea og Hugleikur og
Lóa veifa til hans fagnandi.
„Þetta er bara eins og þegar
maður hittir Íslending í útlönd-
um!“ segir Hulli glaður.
Já, það er náttúrlega önnur teg-
und af fólki hér en í miðbænum.
„Allt fyrir utan 101 er hillbillí
kántrí,“ segir Hugleikur.
„Það er náttúrlega enginn yfir
fertugu oní bæ, nema ógeðslega
háaldrað fólk sem lítur út fyrir að
komast ekki úr miðbænum,“ segir
Lóa.
Eruð þið komin í jólaskap?
„Já og nei,“ segir Hulli. „Það er
alltaf svo mikið að gera hjá mér
að ég man ekki eftir að fara í jóla-
skap fyrr en alveg rétt fyrir jól.
Og það er alltaf gaman. Ég er ekk-
ert mikið að væla yfir jólastress-
inu. Jólastress er lúxusstress. Að
stressa sig yfir því að kaupa gjafir
og eitthvað. Mér finnst það nú ekk-
ert vandamál.“
„Mér finnst leiðinlegt að segja
Ikea aftur, en ég komst í jólaskap
síðast þegar ég kom hingað. Þeir
voru einir búnir að skreyta,“ segir
Lóa.
Kúk- og piss-húmorinn
Lóa og Hugleikur þekkjast frá
fornu fari og voru skólafélagar
í LHÍ, sem hét líklega eitthvað
annað þegar þau útskrifuðust.
„Við erum með sömu gráðuna,
en hún er miklu meiri teiknari en
ég,“ segir Hugleikur. „Hún teiknar
betur. Mínar teikningar eru bara
eins og þær eru. Naumhyggja.
Mínímal. Þegar ég legg mig allan
fram og Lóa leggur sig alla fram
er hún miklu betri en ég.“
„Ég er nú ekki svo viss um
þetta,“ segir Lóa lítillát. „Ég hef
samt samið einn svona brandara
eins og Hugleikur gerir. Ég var
bara að stríða honum og reyna að
sýna fram á hvað þetta er auðvelt.
Svo er þetta náttúrlega ekkert auð-
velt.“
Þetta lítur samt út fyrir að vera
auðvelt. Er mikið verið að herma
eftir þér?
„Ég fékk reyndar senda mynda-
sögu í pósti í gær, já, nokkur A4-
blöð. Kona á Seltjarnarnesi skrif-
aði með: „Sæll Hugleikur. Þrettán
ára sonur minn vildi endilega sýna
þér þessa myndasögu.“ Myndasag-
an er svona tveir spýtukarlar. Einn
segir Fokk jú, I shit on you, og svo
skýtur hann hinn með vélbyssu.
Þetta er ekki í fyrsta skipti sem
ég fæ svona sent. Einu sinni fékk
ég bréf frá Egilsstöðum: „Halló
Hugleikur. Hér eru hugmyndir, þú
mátt nota þær í næstu bók.“ Og svo
var þetta eitthvað: „Ég er að deyja,
ha ha ha, ég ætla að kúka í munn-
inn þinn.“ Og svo framvegis.“
Ertu stoltur af þeim áhrifum sem
þú hefur haft á æskuna?
„Ekkert sérstaklega, en ekki út
af kúk og pisshúmornum heldur út
af teiknistílnum. Ég vil að krakkar
sem eru að gera teiknimyndasögur
stoppi ekki bara þarna. Maður þarf
að læra módelteikningu og allt til
að geta gert þetta vel.“
Dreifbýlisjussur og úthverfapakk
Fólk er alveg hætt að móðgast yfir
list. Það hefur eiginlega aldrei
neinn móðgast og verið í sjokki yfir
teikningunum hans Hugleiks.
„Ég held að fólk sé bara hrætt
um að vera talið ógeðslega heimskt
og skilja þetta ekki ef það er á móti
þessu,“ segir Lóa. „Þannig að allir
eru bara: Ha ha ha, þetta er gróf
pólitísk ádeila á neysluþjóðfélagið.
Geðveikt fyndið.“
Nú? Er þetta ekki gróf pólitísk
ádeila á neysluþjóðfélagið?
„Ekki í upphafi, en svona þegar
á leið varð ég meðvitaðri um það,“
segir Hugleikur.
„Þú varst geðveikt hræddur
þegar þú varst að byrja á þessu,“
segir Lóa. „Ég man eftir því þegar
þú sýndir okkur þetta fyrst. Þá
vorum við að sýna saman á Seyð-
isfirði og þú varst búinn að vera
að teikna allan daginn. Klárað-
Allt utan 101 er hillbillí kántrí
Þegar sást til Hugleiks Dagssonar og Lóu Hlínar Hjálmtýsdóttur í Ikea lengst suður í Hafnarfjarðarhrauni stökk Dr. Gunni á
svæðið, forvitnaðist um hagi þeirra og át með þeim sænskar kjötbollur.
ERUÐ ÞIÐ EKKI EITTHVAÐ AÐ VILLAST? Miðbæjarhamstrarnir Lóa og Hugleikur órafjarri náttúrulegum heimkynnum sínum í 101. FRÉTTABLAÐIÐ/VALLI