Vikan - 07.09.1961, Síða 13

— Ég hef ekki heldur heyrt á það
minnzt, að hann væri væntanlegur
hingað um helgina, sagði Eva dálítið
stutt í spuna.
•— Jú, vitanlega kemur hann, varð
Herthu að orði. E'kki getur hann
farið úr landi án þess að kveðja þig.
—■ Þetta hefur gengið hraðar en
ég bjóst við, sagði Eva utan við sig.
Það gleður mig hans vegna.
Óðalseigandinn leit dálftið ásak-
andi á Herthu.
— Hvenær fréttirðu þetta? spurði
hann. Ég á við, að Stefán hafi fengið
stöðu við sendisveitina í Rómaborg?
— Eg átti símtal við hann í gær,
svaraði Hertha, eins og ekkert væri
um að vera.
Ég ætla að skreppa út í garðinn,
varð Evu að orði. Gamli þjónninn
lét ekki á sér standa og ók henni í
stólnum út í garðinn.
Þegar þau voru orðin ein, óðals-
eigandinn og H|ertha, mælti hann
með nokkrum áhyggjuhreim:
— iHeldurðu, að það hefði ekki
verið hyggilegra að láta Stefán sjálf-
an um það að segja henni þessa
frétt?
Hertha hló.
— Ég setti duglega ofan í við hann,
þegar hann kom hingað siðast, og svo
aftur í símanum í gær, sagði hún.
Annars hefði hann áreiðanlega neitað
slíku stöðutilboði einu sinni enn.
—> 'Ég fylgist v®st ekki fyllilega
með, varð óðalseigandanum að orði.
—• Skilurðu það þá ekki, að ef
hann hefði dvalizt áfram í Vínar-
borg og haldið áfram þeim upptekna
hætti að skreppa hingað öðru hverju,
mundi hann fyrr eða síðar hafa orðið
leiður á Þessu öllu saman og kennt
Evu um, hvernig komið er? I Róma-
borg verður hann aftur á móti alltaf
með hugann hjá henni, og Þá fer
varla hjá því, að hann kenni sam-
vizkubits. Og um leið losnar Eva við
þá þjáningu, sem það er henni, að
hann skuli fórna framtíð sinni fyrir
hana. ,
Hún leit brosandi á óðalseigand-
ann.
— Þér finnst auðvitað, að ég sé
fram úr hófi bragðvís kona.
— Þú veizt það ósköp vel, Hertha,
að mér finnst allt, sem þú gerir, ævin-
lega hið eina rétta. Sannleikurinn er
sá, að ég er ekki fyllilega eins og ég
á að mér, síðan þetta kom fyrir Evu.
Og fyrir bragðið hef ég hneigð til að
hlífa henni eins og mér er frekast
unnt.
— Ég er nú þeirrar skoðunar, að
sannleikurinn, hversu óþægilegur sem
hann kann að vera, sé alltaf ákjósan-
legri en undanbrögð og lygi, sagði
Hertha, sem alltaf hafði síðasta orðið.
Gamli þjónninn ók Evu á þann stað
í garðinum, sem hún hafði mest dá-
læti á. Svo dokaði hann við nokkra
hríð og virti hana fyrir sér.
Þú ert fátalaður í dag, varð EVu
að orði. Og hvers vegna hefurðu sett
upp þennan áhyggjusvip?
— Ég hef eitthvert hugboð um,
að eitthvað það hafi komið íyrir þig,
sem þér fellur þyngra en Þú vilt láta
á bera, svaraði gamli þjönniiin, að
einhver hafi unnið þér mein.
— Alls ekki, svaraði Eva.
— Gott er það, sagði gamli maður-
inn, því að sá skyldi eiga mig á
fæti, þó að ég sé orðinn gamall.
Hún hló við. Maður gæti haldið, að
þú værir gamall víkingur, sagði hún.
Það heyrðist fótatak skammt frá
þeim, og gamla þjóninum varð litið
um öxl.
— Nýi presturinn er að koma,
sagði hann lágt.
—• Presturinn? endurtók Eva undr-
andi, en í sömu svifum var séra Hart-
wig kominn og leiddi unga telpu við
hönd sér.
■—- |Éig leyfi mér að koma með
Grétu litlu hingað, sagði prestur. Þið
hafið kynnzt áður, enda þótt það bæri
brátt að.
Eva benti telpunni að koma nær
og heilsaði henni með handabandi.
—■ Það er gaman, iað þú skulir
koma og heimsækja mig, Gréta, sagði
hún vingjarnlega.
— Ég vildi, að þér gætuð sann-
færzt um það af eigin sjón, að Gréta
er ómeidd með öllu, mælti prestur.
Og svo bið ég yður afsökunar á þvi,
að ég skyldi verða yður svo reiður.
Eva broti ástúðlega.
— Þess var ekki nein von, að þér
vissuð, að mér var ekki hægt um
vik að stiga út úr vagninum.
Gréta starði frá sér numinn á smá-
hest, sem stóð tjóðraður á grasflöt
í garðinum.
— Er þetta folald? spurði hún á-
köf.
— Nei, það er smáhestur. Og eí
þig langar til, máttu gjarna skreppa
á bak honum.
— Það þætti mér fjarska gaman,
svaraði telpan hrifin.
Gamli þjónninn tók í hönd telp-
unni, leiddi hana þangað, sem hest-
urinn stóð, og lyfti henni á bak. Svo
teymdi hann hestinn um garðinn
góða stund.
— Einu sinni gat ég líka setið á
hesti, mælti Eva og varp Þungt önd-
inni.
— Þér segið þetta eins og það hafi
verið fyrir heilli öld, varð presti að
orði, og það vottaði fyrir ásökun í
röddinni.
Hún kinkaði kolli, hrygg á svip.
— Þá var ég frisk og fsér, sagði
hún.
— Þetta minnir mig á það, er ég
var í fangelsinu. . .
Hann komst ekki lengra, því að
Eva greip fram í fyrir honum.
— Hafið þér verið í fangelsi?
— Sem fangelsisprestur, svaraði
hann. Og þar kynntist ég fanga, sem
kunni til hlítar þá list að taka líf-
inu. Hann sat inni fyrir fjársvik, sem
námu milljónum, og átti langa refsi-
vist fyrir höndum, en engu að síður
var hann allra manna glaðastur og
Ég er hrædd um, að þér gerið yður
of háar hugmyndir um hæfileika
mína, sagði Eva og brosti.
reifastur. Það er ekki hið hættuleg-
asta að bogna, ungfrú, — hitt er
hættulegra, að hafa ekki þrótt eða
vilja til að rétta úr sér aftur.
Hún leit spyrjandi á hann.
— Hvers vegna segið þér þetta?
Haldið þér kannski, að það sé undir
sjálfri mér komið, hvort ég fæ bata
eða ekki?
— Það geri ég, — að vissu leyti,
svaraði prestur. Þegar sjúkdóm ber að
höndum, er það ævinlega fyrst og
tremst undir hinum innri mótstöðu-
krafti komið, hvort manni tekst að
sigrast á honum. Sumir eflast að
andlegu þreki, aðrir bogna eða bresta.
Það, sem allt veltur á, er, að maður
berjist gegn sjúkdómnum af lifi og
sál.
Eva brosti, en dálítið vandræða-
lega.
— Þér ráðið mér með öðrum orð-
um til að einbeita mér að hugsana-
lífi mínu?
Séra Hartwig gafst ekki ráðrúm
til að svarai því að nú bar óðalseig-
andann að.
— Góðan dag, herra prestur, mælti
hann. Hverju eigum við þann heiður
að þakka?
Presturinn kom með telpuna litlu
hingað, svo að ég gæti séð, að hún
hefur sloppið betur en ástæða virtist
til, mælti Eva.
— I rauninn var það aðeins á-
tylla, sagði ungi presturinn. Erindið
var að biðja dóttur yðar að veita mér
aðstoð, von Gronau.
■—- Aðstoð? Hvað eigið þér við?
spurði óðalseigandinn undrandi.
Presturinn brosti við.
— Hafið þér nokkurn tíma verið
viðstaddur söngtíma hjá skólastýr-
unni í þorpsskólanum? spurði hann.
Sé svo, trúi ég ekki öðru en þér
séuð enn með hlustarverk. Ég yrði
því óumræðilega feginn, ,*ef dóttir
yðar vildi kenna börnunum undir-
stöðuatriðin að eiginlegum söng.
— Ég er hræddur um, að þér ger-
ið yður of háar hugmyndir um hæfi-
leika mína, svaraði Eva og brosti.
— Þér gætuð að minnsta kosti
reynt að lagfæra kirkjusönginn svo-
lítið, mælti prestur biðjandi. Fyrir
alla muni, segið já . . .
Rödd Evu var glaðlegri en fyrr,
þegar hún svaraði:
—• Þá verð ég víst að segja já. . .
— Ég er yður ákaflega þakklátur
fyrir, svaraði prestur. Bn ég er
hræddur um, að erindi mínu sé ekki
þar með lokið. Hann sneri sér að
óðalseigandanum.
— Mig langaði til að ræða við
yður um landskuldir yðar við kirkj-
una, sagði hann.
Von Gronau leit undrandi á unga
prestinn.
— Hafa þær ekki verið greiddar
í tæka tíð? spurði hann.
— Jú, að því leyti hef ég ekki um
neitt að kvarta. En eftirgjaldið hefur
verið hið sama i full tuttugu ár,
enda þótt gildi peninga hafi sífellt
rýrnað. Við kirkjunnar menn erum
að vísu þolinmóðir, en mér finnst
satt að segja, að það sé kominn tími
til að leiðrétta þetta. Kirkjan er fá-
tæk, og við gætum leigt þetta land
fyrir fimmfalt hærra eftirgjald þegar
í dag.
— Gerið svo vel að koma inn, mælti
óðalseigandinn stuttur í spuna. Ráðs-
maðurinn minn hefur aldrei orðfært
þetta við mig.
Þegar þeir voru komnir inn I skrif-
stofuna, kallaði óðalseigandinn ráðs-
mann sinn tafarlaust fyrir sig og
krafði hann skýringar.
Ég hélt, lað formaður safnaðar-
nefndar þyrfti ekki að ræða leigu-
málann við neinn, svaraði hann.
— Einmitt það, svaraði von
Gronau. En ég kæri mig ekkert um
Framhald á bls. 33.