Vikan - 07.09.1961, Blaðsíða 26

— Hann er duglegur, hann bróðir
þinn, mælti Victor með aðdáun.
-— Já, hann er staðráðinn í að gera
þennan stað eins og við gerðum okk-
ur í hugarlund, að hann væri, áður
en við komum hingað ... eða öllu
heldur eins og Beryl gerði sér i hug-
arlund, að hann væri, hugsaði hún
með sér -—■ og lét svo þar við sitja.
Hún hafði litla löngun til að rifja
það upp, sem henni og Beryl hafði
farið á milli fyrir andartaki, ... hún
vildi beina huganum að því einu, að
sólin skein, að Victor hafði lokið við
nýja leikritið sitt og að þau voru á
leiðinni til Nova Friburgo til að koma
þvi í póst ...
Það var eins og hann læsi hugsanir
hennar. — Þakka þér fyrir hjálpina
áðan, sagði hann.
Marín fann blóðið streyma fram
i vanga sér. — Ég vona, að ég hafi
ekki misskilið þig, mælti hún.
— Ég vildi einmitt, að þú kæmir
með mér, sagði hann, eins og satt
var. Ég var búinn að ákveða að biðja
þig þess. Þú veizt það, vina mín, að
ef þessu nýja leikriti verður vel tekið,
ræður það hamingju okkar beggja. Og
þess vegna finnst mér ekki nema vel
til fundið, að við fylgjum Græn-
klæddu stúlkunni bæði úr hlaði og
óskum henni góðrar ferðar ...
Hann horfði ekki á hana, starði
á veginn fram undan og virtist hafa
hugann við það eitt að halda jepp-
anum á réttri braut. En hann hafði
sagt „hamingju okkar beggja", og
hann hafði kallað hana „vinu sína".
Hún varð því eiginlega að svara hon-
um einhverju, en hún vissi bara ekki
hverju.
•—- Þú veizt, að ég óska þér alls
góðs um þetta leikrit þitt, sagði hún
lágt.
Hann brosti. ■— Við verðum að
halda frumsýninguna hátíðlega, sagði
hann eftir andartaksþögn. Hefur þú
nokkru sinni verið viðstödd hátíðlega
frumsýningu, Marin?
Hún sá það fyrir hugskotssjónum
sinum, þegar hún og Andy stóðu I
biðröð úti fyrir leikhúsinu á laugar-
dögum, oftast nær í hellirigningu,
þegar hún svaraði: — Nei, aldrei.
— Það er svo spennandi, að þar
verður engu til jafnað. Þegar Söngur
vorsins var frumsýndur ...
Rödd hans varð áköf, þegar hann
fór að segja henni frá því, og henni
var ljóst, að hann var í rauninni
staddur í fullsetnum áhorfendasaln-
um og heyrði lófaklappið og fagn-
aðarhrópin, þegar höfundurinn var
kallaður upp á sviðið.
— Ég hef þá trú, að Grænklædda
stúlkan verði sönn gullnáma, Marín
... íullt hús, svo að mánuðum skiptir,
þvi að allir vilja sjá nýtt leikrit eftir
höfundinn að Söng vorsins ...
— Dásamleg tilhugsun ... mælti
hún hrifin.
VICTOR OG MARlN.
Þau námu staðar úti fyrir póst-
húsinu. Cleveland hjálpaði Marínu að
komast út úr jeppanum og seildist
síðan eftir pakkanum, sem handritið
var í. Það var skrifað utan á það
til einhvers manns í New York.
— Hvað verður það lengi á leið-
inni þangað? spurði hún.
— Þrjá til fjóra daga í flugpósti,
svaraði hann.
Hún stóð við hlið honum, þegar
hann afhenti pakkann til sendingar.
Þetta var ósköp venjulegur pakki að
ytra útliti, og þó hafði hann inni
að halda upphafið að hinu dýrlegasta
ævintýri. Þetta voru ekki einungis
margar vélritaðar síður, — heldur
og viðurkenning, frægð og fé ...
Og þegar þau svo urðu samferða
út úr pósthúsinu, minntist hún þess
allt í einu, að hann hafði aldrei sagt
henni neitt nánar af leikritinu, ekki
um hvað það fjallaði.
—- Manneskjur, svaraði hann, þeg-
ar hún spurði.
— Hvers konar manneskjur, og
hvað gera þær?
— Jú, þær talast við. Hann hló. Og
yfirleitt um sjálfar sig, held ég, bætti
hann við.
Þetta virtist hún ekki fyllilega
skilja. — Gerist þá ekkert annað?
Á meðan persónurnar eru sannar
og fyndnar, skiptir gangur leiksins
ekki neinu máli, hugsaði hann með
sér ...
— Þú verður að biða þangað til
á frumsýningunni, svaraði hann
glettnislega og bætti svo við, áður
en henni gafst tími til að segja
nokkuð: Það er bezt, að þú verðir
í grænum kjól það kvöld, Þar sem
Græna klædda stúlkan er í rauninni
þú og engin önnur. . . .
Hún starði á hann sem höggdofa
af undrun.
— Ég ... Já, en þú byrjaðir á
leikritinu, áður en þú komst til okkar
i Monte Paraiso, sagði hún.
— Raunar, viðurkenndi hann. Ég
Og svo er okkur neitað um aðgang;
vegna þess að við erum ekki með
bindi!
byrjaði á því í Ríó, daginn sem ég
sá þig í fyrsta sinni. Ég skrapp niður
í tollbúðina að spyrja eftir bókasend-
ingu, sem ég átti von á. Þegar ég
hafði kysst Lísu til Þess að fullvissa
tollþjóninn um, að hún væri unnusta
mín, og vandræði þeirra mæðgnanna
voru þar með leyst, — kom ég auga
á þig. Þú varst önnum kafin við
að koma fötunum aftur niður I
ferðakistuna, en leizt upp, þegar þú
heyrðir okkur Lísu talast við. Og þú
varst á grænum kjól ...
— Já, ég man Það, svaraði hún
angurblítt. Þetta var hræðilegt, —
tollþjónninn hafði rótað fötunum
okkar út á borðið, þar sem þau lágu
fyrir allra augum ...
— Og einmitt þetta sama kvöld, hélt
hann áfram, ákvað ég að skrifa þetta
nýja leikrit og að það skyldi heita
Grænklædda stúlkan. Þess vegna
verður þú að vera i grænum kjól við
frumsýninguna, ... og hann starði á
hana sínum stóru, dökku augum, rétt
eins og hann sæi þetta allt fyrir
hugskotssjónum sínum, ... glæsileg-
um kjól, sem blaðamennirnir veita
athygli, þegar þú gengur inn í stúk-
una, þar sem höfundinum er ætlað
sæti ...
Hún hló. — Já, þeir taka áreiðan-
lega eftir honum, þegar ég er búin
að aka i Gæðingi alla leiðina til New
York ... fjögur til fimm þúsund
kílómetra leið ...
— Svo löng verður leiðin þangað
varla úr íbúðinni okkar, sagði hann
léttur í máli. Við verðum að hafa
komið okkur þar fyrir í tæka tíð, og
það tekst okkur áreiðanlega. Þú ert
ekki fylgjandi löngum trúlofunum,
er það?
Hún starði á hann. — Á ég að taka
þetta þannig, að þú sért að biðja
mín? spurði hún magnþrota.
— Auðvitað, svaraði hann og stakk
hendinni undir arm henni. Marín,
viltu giftast mér, ástin min . . . Við
förum flugleiðis til New York og gift-
um okkur þar, því að það tæki mán-
uði að verða sér úti um öll þau skil-
ríki, sem þeir krefjast hér í Brasilíu.
Svo skreppum við í brúðkaupsferð
til Flórída, á meðan verið er að ganga
frá ibúðinni okkar í New York. Og
þig skal hvorki skorta skartgripi, loð-
feldi né glæsibila ... ekki neitt það,
sem þig langar til ...
— Þetta er svo dásamlegt, Victor,
mælti hún titrandi röddu. Andy
hafði beðið hennar, þegar þau voru
á heimleið úr kvikmyndahúsinu i
beljandi rigningu, og stoltustu draum-
ar hans höfðu verið tengdir bænda-
býli uppi í sveit. Og það var Beryl að
kenna, að hún minntist þess nú ...
Beryl að kenna, að hún sá ekki sól-
stafina á húsunum í Nova Friburgo,
heldur skugga húsanna i Miklastræti,
eins og þau litu út í rigningunni,
þegar Andy vafði hana örmum og
kyssti hana ...
Gat það verið hugsunin um þetta,
sem varð til þess, að hún hopaði ör-
litið frá manninum, sem leiddi hana
nú: — Victor, nei, — þú getur ekki
kysst mig hérna?
— Hvers vegna ekki? spurði hann.
Þú ert svo yndisleg, ástin mín, og
við skulum gifta okkur, um leið og
samningarnir varðandi leikritið hafa
verið undirritaðir ...
BERYL KLAGAR FYRI MÖMMU .. .
Dagarnir liðu, og sólin skein í
heiði . . . Það leið vika, hálfur mán-
uður, þrjár vikur. Anna Curtis reið
út á Estrellu á hverjum degi. Kitty
skrifaði öllum kunningjum sinum
heima á Englandi og tilkynnti þeim
trúlofun Marínar og hins fræga,
bandaríska höfundar. Marín hugsaði
ekki um annað en unnusta sinn og
alla dýrðina, sem beið þeirra í New
York. Mikki og Beryl urðu ósátt og
sættust á víxl ... Þannig leit þetta
að minnsta kosti út frá sjónarhóli
Lisu, — allt þangað til, að þau Beryl
og Mikki óku í Gæðingi til Nova
Friburgo.
Yfirleitt lézt Beryl ekki kæra sig
um að hristast í Gæðingi tiu kíló-
metra leið, en að þessu sinni átti
hún áriðandi erindi til Nova Friburgo.
Það var ekki einungis, að trúlofun
þeirra, Marínar og Clevelands yrði
til þess, að hún taldi nú ástæðulaust
fyrir sig að hirast lengur í Monte
Paraiso, heldur fannst henni hún slik-
ur ósigur fyrir sig persónulega, að
hún gæti ekki við unað. Og hið langa
og æsiorða bréf, sem hún hafði skrif-
að móður sinni heima í Englandi,
átti að skera úr um það, að það hefði
verið eingöngu fyrir þá óheppni, að
hún, Beryl, var trúlofuð Mikka, að
hún hreppti ekki hinn glæsilega,
bandariska rithöfund, sem nú hafði
gert sér Marínu að góðu. Þess vegna
yrði móðirin nú að senda henni fyrir
fargjaldinu heim aftur og það tafar-
laust, þar sem hún fengi bókstaflega
ekki afborið að dveljast stundinni
lengur á þessum hræðilega stað ...
— Ég hef aldrei á ævi minni verið
jafnóhamingjusöm, skrifaði hún; það
bar nauðsyn til, að mamma hennar
kæmist við, þegar hún yrði þess
áskynja, hvilikum órétti dóttir henn-
ar hafði verið beitt. Hins vegar var
Beryl ekkert að brjóta heilann um
það, hvernig móðir hennar, sem lifði
af lítilfjörlegum ekknastyrk, ætti að
útvega þær fimmtán þúsund krónur,
sem þurfti fyrir fargjaldinu, — hugs-
aði sem svo, að ekki gæti hjá því
farið, að móðirin hefði sparað eitt-
hvað saman og lagt í bankabók ...
Og nú voru liðnar fullar þrjár vik-
ur, síðan hún sendi bréfið, svo að
svarbréfið frá móður hennar hlaut
að vera komið til Nova Friburgo; hún
ætlaði að minnsta kosti að spyrja
eftir því á pósthúsinu. Og um leið
og hún hafði peningana í höndunum,
ætlaði hún svo sannarlega að fleygja
hringnum í Mikka, — þessum fjötri,
sem neyddi hana til þess að brosa við
honum, kalla hann ástina sína og
lofa honum jafnvel að kyssa sig —
og það, sem var enn lakara, — neyddi
hana til að hlusta á allar hans bolla-
leggingar varðandi framtíðina og
gistihúsið, eins og til dæmis að virkja
fossinn og fá þaðan rafmagn ... Og
þegar hún missti þolinmæðina, var
hann svo ósvífinn, að hann hikaði
ekki við að tilkynna henni, að henni
færist illa að vera alltaf að finna að
öllu. Hún beit á vörina, þegar henni
varð hugsað til þess. Hann skyldi svo
sannarlega verða að biðjast afsök-
unar.
— Ég er búin að bíða eftir þér
góða stund, mælti hún kuldalega,
þegar hann kom út að jeppanum.
— En ég var búinn að bíða eftir
þér meira en tuttugu mínútur, svar-
aði hann blíðlega. Og þegar þú komst
ekki, gekk ég út i hesthúsið að lita
á Estrellu. Það festist steinn uppi
í hófnum á henni í morgun, og Anna
bað mig að athuga það. . .
— Anna? endurtók Beryl vonzku-
lega. Það er aldrei, að þið eruð orð-
in góðir vinir.
Mikki ók af stað; jeppinn skröngl-
aðist yfir nokkra steina og brokkaði
svo af stað með hósta og hikstum.
Mikki, sem horfði á veginn fram
undan, lézt ekki heyra síðustu orð
unnustu sinnar. Beryl endurtók þau,
og rauðir flekkir spruttu fram á
vöngum hennar.
— Ég var að segja, að ykkur önnu
væri orðið vel til vina, að því er
virtist.
— Mér fellur hún vel i geð, svaraði
Mikki stuttur í spuna.
— Þessi heimska drós, sem ekki
getur hugsað eða talað um neitt
annað en hesta.
— Hún gæti hugsað um ýmislegt
lakara en það, svaraði Mikki og brá
ekki ró sinni.
Hann var óþolandi, hugsaði Beryl,
en á meðan hún neyddist til að bera
trúlofunarhringinn, vildi hún að
minnsta kosti ekki sætta sig við
neina samkeppni. Hún gerði sér upp
sinn hljómskærasta hlátur.
— Hún var svo glæsileg eða hitt
þó heldur, þegar hún kom, og ekki
hefur hún farið batnandi. En ég má
víst vera Því fegin, fyrst hún kemur
því þannig fyrir, að þú hangir hálfan
daginn yfir henni og merinni. E'nginn
maður með fullu viti gæti látið slíka
fuglahræðu leiða sig í freistni, svo
mikið er víst ...
Hann leit á hana sem snöggvast, en
ekki sá hún nein svipbrigði á andliti
hans.
— Hvað voruð þið Victor að tala
um, þegar ég kom að ykkur áðan að
húsabaki? spurði hann allt í einu.
Hún greip andann á lofti .. . Var
hann að gera gys að ósigri hennar,
eða vildi hann aðeins breyta um um-
ræðuefni? Það var víst bezt að láta
sem ekkert væri, í bili að minnsta
kosti.
— Hann var bara að biðja mig að
spyrja eftir bréfi í pósthúsinu, sem
hann á von á. Henni tókst ekki fylli-
lega að leyna gremjunni í rödd
sinni. Ég fæ ekki skilið, hvers vegna
hann fer ekki sjálfur að spyrja eft-
ir bréfinu, bætti hún við.
— Sennilega vegna þess, að við
erum á leiðinni til Nova Friburgo, en
ekki hann, varð Mikka að orði. Og
þegar hann sá gremjusvipinn á and-
liti hennar, snart hann handlegg
hennar ástúðlega. Þú eöt falleg í
dag, sagði hann. Þér fer þessi kjóll
26 VIKAN