Vikan - 07.09.1961, Page 21

hann þolir ckki aS sitja i bílnum og
bíða i þessari sólskinssterkju, —
svo að ef . . .
Áslaug Larsen brosti og kinkaði
kolli og átti vist að segja: Gjörið svo
vel. — Henni fannst hún segja þetta,
og það var eins og hún heyrði sjálfa
sig mæla úr fjarska: — Því miður,
en ég á lítinn dreng lieima, — og
hann er aleinn og vaknar bráðum.
— Andartak hrukkaði fína konan
augabrúnirnar gremjulega, en svo
varð forvitnin sterkari.
— Jæja, svo að þér eigið barn
fyrir, þér . . .?
Frú Larsen leit á hana: Ég' á sex,
sagði hún róglega. — þrjár stúlkur
og þrjá drengi. Hún brosti. Og nú
kemur eitt í viðbót og kemur rugl-
ingi á ailt. Kannski það verði tví-
burar, svo að við framvegis eigum
jafnmarga drengi og stúlkur.
— Ó, hvað er þetta, eigið þér
svona mörg. . . ?
Þegar lnin sagði þetta og gerði
totu á varirnar, þekkti unga stúlk-
an hana. Henni hafði reyndar virzt
vera eitthvað ljómandi við fram-
Sögnina. Nú vissi hún, hver þetta
var. Hún Telma Teraly, hin kunna
filmstjarna. Hún var vist Ieikkona
líka, en Ása fór aldrei í leikhús,
bara bió. Og síðasta myndin: Vesal-
ings mamma — hafði verið mjög á-
takanleg, en í henni lék Telma
Teraly hermannsekkju, sem barð-
ist fyrir börnum sínum fjórum. Á
yndislegum augnablikum hafði Ásu
dreymt um að vera ný Telma
Teraly. Hún brosti beizklega. Nú
varð hún víst að fara að æfa sig í
nýju hlutverki, — hlutverki hinnar
ungu og ógiftu móður . . .En svo
gleymdi hún sinum eigin beizkleika
örstutta stund. — Að hugsa sér, —
hún sat hér við hliðina á Telmu
Teraly, og nú . . . nú talaði hún við
hana, — það var Telma Teraly, sem
talaði við hana.
— Er ekki hræðilega heitt hérna
inni? — spurði hún og brosti til
Ásu.
— Jú, tautaði Ása og roðnaði af
einskærri gleði. — Á ég ef til vill
að opna gluggann?
— Takk fyrir, það væri ljómandi.
--------Frú Larsen var niður-
sokkin í eigin hugsanir.
— Já, endurtók hún, sex börn á
ég, og nú kemur eitt í viðbót.
— Jæja, þér komið þá nú bara
til eftirlits. — Nei, . . en hvernig, . .
ég meina, hvernig getið þér verið
svona viss, þar sem þér hafið ekki
verið hjá lækni áður?
Áslaug Larsen brosti dálítið. —
Ég hef nú reynt þetta fjórum sinn-
um áður, svo að ég ætti að vera
farin að þekkja einkennin.
Hinar tvær kinkuðu kolli. Það
gátu þær skilið.
Og kyrrðin lagðist aftur yfir.
Flugan suðaði ekki lengur. Hún
hafði flogið út, þegar Ása opnaði
gluggann. Mildur andvari fyllti stof-
una síðsumarsilmi frá aldingarði í
grennd. — Konurnar þögðu, en með
þeim hafði tekizt sérstæður trún_
aður.
Hvernig skyldi ég verða í vextin-
um, þegar ég er búin að eiga barnið?
hugsaði Telma Teraly. í raun og
veru vildi liún ekki eiga það. Og
það var aðeins fyrir ósk Hinriks,
sem þráði son og erfingja, að hún
hafði látið undan. En ... það var
enn þá ekki of seint að breyta á-
kvörðun. Og þess vegna hafði hún
tekið þann kost að fara hingað til
Bjerkes læknis. Hann hlaut að vera
í miklum skuldum, hugsaðí Telma
Teraly, nýbúinn að koma sér fyrir
i lélegu bæjarhverfi. Og hann mundi
verða feginn að fá þúsund króna
ávísunina, sem hún hafði hugsað sér
að bjóða honum, — ef . . . Hún varð
]íó undir öllum kringumstæðum að
taka tillit til samningsins, sem hún
hafði gert. Það mundi lita út fyrir,
að Iiún hefði orðið ófrisk, einmitt
á meðan á æfingum stóð á hinni
nýju mynd. Segja mátti, að líf henn-
ar fram að þessu hefði verið fullt
af samningum, svo að Hinrik varð
að bíða þolinmóður eftir þessu
barni, sem ... — Allt í einu varð
hún hálfvandræðaleg, þvi að þe-tta
var i fyrsta sinn, sem hún hugsaði
um þetta eins og barn, — eins og
lifandi, mannlega veru, litinn dreng
með bláu augun hans Hinriks, —
eða kannski, — og skyndilega brosti
hún, — kannski yrði það lítil stúlka
með augun hennar brúnu og djúpu
og svarta, liðaða liárið?
Unga stúlkan skoðaði vandlega
tízkusiðurnar í blaðinu sem hún
hélt á. Snotrir kjólar á snotrum
kvenlikömum, hattar, skór, allir
þessir hlutir, sem hana hafði alla
tíð dreymt um. Hvernig skyldi hún
annars líta út eftir nokkra mánuði?
Og hún, sem hafði einmitt lokið
skólanáminu og fengið skrifstofu-
starf, sem allar vinstúlkur liennar
öfunduðu hana af. Nú loksins var
hún byrjuð að vinna sér inn pen-
inga, nú loksins gat liún farið að
fylla klæðaskápinn af fötum, reglu-
legum fötum, en ekki ónýtu drasli.
— Og Tom? Ekki gat hún vænzt
stuðnings frá honum. Hann var rétt
nýbyrjaður á námi, sem taka nmndi
sex, sjö ár. Og pabbi og mamma?
Það var sem hún heyrði rödd móð-
ur sinnar: Sagði ég ekki? Víst sagði
ég ykltur, að þið ættuð ekki að fara
í þetta tjaldferðalag, og nú getið þið
séð afleiðingarnar. — En þau voru
nú trúlofuð og ætluðu að gifta sig.
—- Og pabbi . . . Enn fylltust augu
hennar tárum, og i þetta skipti
reyndi hún árangurslaust að depla
þeim burt. —- Æ, þetta var allt svo
vonlaust og ómögulegt. Var ekki lif
hennar i rústum? — En Tom sagði
alltaf: Þetta er ekki hægt fyrir okk-
ur, Ása, — þegar hún minntist á,
að hún væri barnshafandi. Tom
sagði, að ótti hennar stafaði af því,
að hún vissi, að þau hefðu misstigið
sig. Tom sagði, að hún væri úr liófi
þreytt eftir langan og erfiðan göngu-
túr. — Ása brosti snöggvast, og
minningar um nokkrar yndislegar
vikur fylltu hug hennar. Dásamlegir
sólskinsdagar, glampandi og fagrir,
fjallalækir fullir af urriða, — urr-
iða, sem Tom veiddi og steikti á
teini fyrir utan tjaldið þeirra, þegar
sumarkyrrðin umvafði láð og lög
og ekkert lét á sér bæra nema mýið.
Og nú . . . nú færu þau víst aldrei
framar í slíka skemmtiferð, Tom og
hún. Tárin blinduðu hana, svo að
hún sá ekki lengur myndirnar í
blöðunum. Hún sneri blaðinu við og
lét það falla niður i kjöltu sér. Og
blaðopnan blasti við henni, þar sem
annars vegar gat að lita: Verið vel-
klædd, á meðan þér bíðið, — stóð
yfir myndinni af verðandi móður,
klæddri víðum kyrtli og síðbuxum.
Og á hinni síðunni mátti sjá bros-
andi hvítvoðung í slitbuxum, ný-
prjónuðum, og myndtextinn hélt á-
fram á þessa leið: Prjónið, á meðan
þér biðið.
Telma Teraly gægðist forvitnis-
lega í blaðið, sem lá í kjöltu Ásu.
Jæja, skyldi það virkilega vera
hægt að klæðast svo vel og snotur-
lega? Þessi kyrtill var blátt áfram
ljómandi, eftir því skyldi hún muna.
Muna eftir? Hún varð vandræðaleg
aftur og leit snöggt á frú Larsen.
Sex börn. Vesalings konan. En hún
leit alls ekki út fyrir að vera óham-
ingjusöm. Hún var þreytuleg, satt
var það, en yfir andlitinu hvíldi ró.
Það var líkast því sem hún svæfi,
þar sem hún sat með lukt augu,
böðuð sólskini við opinn gluggann.
Hún hafði hneppt frá sér poplíns-
kápunni, svo að kjóllinn kom í Ijós.
Hann var strengdur yfir magann. —
Nú slrax . . .? hugsaði Telma Teraly
vandræðalega. Þá minntist hún þess,
að konan hafði sagt henni, að
minnsti anginn væri bara sex mán-
aða, — og ])að mátti búast við að
vera framsett eftir svona margar
fæðingar, hugsaði hún, og hana
hryllti við. — Hvað skyldi hún ann-
ars vera gömul? Á aldur við hana,
einhvers staðar á þrítugsaldrinum?
Hin konan var nú þegar orðin út-
slitin og gömul fyrir aldur fram,
þar sem hún sjálf aftur á móti . . .
Húgsanagangur liennar truflaðist
við það, að dyrnar opnuðust og
kvenrödd mælti: — Ég kem þá aft-
ur eftir mánuð, læknir? — Gerið
það, — svaraði læknirinn, áður en
hann sagði: — Næsta! — Og frú
Larsen stóð upp og gekk inn, og
tvöfalda hurðin lokaðist á eftir
þedm.
í kyrrðinni, sem á eftir fór,
heyrðu þær tvær, sem sátu eftir og
biðu, að bíll var stöðvaður niðri á
götunni. Hið lága, háttbundna vélar-
hljóð varð til þess, að Telma Teraly
leit upp og gekk síðan út að glugg-
anum. Þetta var dökkrauði, stóri
Mercedesinn hans Hinriks. Hún sá,
að hann steig út úr bílnum, gekk að
blaðsala og keypti blað og sígarettu-
pakka. Þegar hann sneri sér við og
ætlaði að ganga til baka, kom hann
auga á hana. Hann veifaði blaðinu
og brosti, áður en hann settist inn i
bílinn aftur.
Ása hafði deplað brott tárunum,
og allt í einu beindist athygli henn-
ar að myndinni af kornbarninu,
sem var fyrir framan hana. Angur-
blíðar tilfinningar gagntóku hana,
og hún varð eitthvað svo einkenni-
leg. Hún sat reyndar hérna og var
glöð, ... já, blátt áfram glöð.
Hvernig var þetta með hana? En
þetta gekk ekki, það var til einskis.
Og hún lagði blaðið óþolinmóðlega
frá sér, það dugði ekki annað en að
losa sig við alla tilfinningavellu.
Uss, . . . krakkar orguðu bara um
nætur og gerðu í bleyjurnar sinar.
— Frú Teraly greip blaðið, opn-
aði það og sagði: — Þau eru nú
reyndar indæl . . ?
Ása svaraði ekki, og frú Teraly
hélt áfram: Sex börn þegar, og nú
væntir hún þess sjöunda. Hún er
ósköp þreytuleg, auminginn.
— En Telma Teraly var ekki
þreytuleg, þar sem hún sat þarna
og teygði sína löngu og grönnu fæt-
ur. Þessi var hugsun Ásu, sem dáð-
ist bersýnilega að henni. Og Telma
Teraly þekkti aðdáunina og sólaði
sig í henni eins og svo oft áður. En
hvernig yrði það eftir nokkra mán-
uði? Telma leitaði í veskinu sinu,
þar lá ávisunin útfyllt . . . Hún leit
aftur á ungu stúlkuna . . .
— Er það 1 fyrsta skipti, sem þér
komið hingað? — Unga stúlkan
sagði lágt já og laut höfði. Frú
Teraly fannst spurning sín lítið við-
eigandi og þagði.
— Það liðu nokkrar minútur,
Framhald á bls. 34.
Ön momang, madamoasel. . . ön
momang . . . a. Ég hlýt að hafa sagt
einhverja band-vitleysu.
Oh. . . Þú ert svo frábrugðin öðrum
konum!
Ég er BÚINN að fara úr sokkunum!
Heldurðu ekki, að það hafi komist
ormur í þetta!
VIKAN' 21