Vikan - 07.09.1961, Blaðsíða 16

Spennon<fi og
skemmtileg nstnr-
sngn eftír
Pntríkn Fe.;%vicfc
9. hluti.
sem þær voru séðar, eða með öðrum
orðum öldungis eins og sjálfur hann,
. . . og Það var að sjálfsögðu allur
leyndardómurinn við frama hans og
frægð. Þegar hann samdi Söng vors-
ins, hafði hann gert sér ljóst, að
gangur leiksins skipti sáralitlu máli,
á meðan persónurnar voru skemmti-
legar og fyndnar, og viðtökurnar, sem
það leikrit hlaut, sönnuðu honum, að
þar hafði honum ekki skjátlazt. Og
persónurnar í leikritinu, sem hann var
nú að semja, voru þeim þó fremri, að
hans eigin dómi, að þessu leyti, þessu
leikriti, sem hann hugðist Ijúka við
hér uppi í fjöllunum, vegna þess að
hann hefði hvergi næði til Þess
annars staðar.
Það hélt þetta fólk að minnsta
kosti. Sjálfur vissi hann betur, enda
þótt honum kæmi aldrei til hugar
að viðurkenna það fyrir neinum öðr-
um en sjálfum sér. Hin raunverulega
orsök var sú, að hann átti ekki völ
á ódýrari stað — og hafði ekki efni
á að búa á dýrkeyptari stað, fyrr en
umboðsmaður hans sendi honum nýja
peningaávisun.
Hann var oft að brjóta heilann um,
hvernig peningarnir hefðu í raun-
inni getað eyðzt þannig á einu vet-
fangi. Að sjálfsögðu var þarna aðeins
um tímaibundna fjárhagsörðugleika
að ræða, hugsaði hann með sjálfum
sér, þegar hann gekk í hópi hinna
heim að húsinu aftur. Um leið og
hann gæti látið GrænKlæddu stúlkuna
frá sér fara, var hann ofan á aftur,
— og ©f honum sæktist starfið eins
og undanfarna daga, mundi hann
ljúka við það leikrit á mettíma.
Og þegar hann var kominn upp í
herbergi sitt aftur, tók hann að blaða
i handritinu, las kafla og kafla. . . .
og sá fyrir hugskotssjónum sínum
alla hina lofsamlegu dóma, sem biðu
hans, þegar þetta nýja leikrit yrði
til þess að auka enn á frægð hans.
Þessar vonir komu honum aftur í gott
skap. Það var að sjálfsögðu óþægilegt
að vera í þessum peningavandræðum,
— en ef þeim hefði ekki verið til að
dreifa, mundi hann aldrei hafa flutzt
hingað upp í fjöllin og aldrei hitt
Marínu aftur.
Hún er dásamleg, hugsaði hann.
Þegar ég hef hana við hlið mér. . .
Og svo tók hann að dreyma hina
fegurstu framtíðardrauma. Marín
mundi verða ákaflega hrifin af New
York, — og það, sem var enn mikil-
vægara að hans dómi, ■—• New York
mundi ekki verða síður hrifin af
henni.
Á eftir Grœnklœddu stúlkunni
kæmu svo enn ný leikrit og enn meiri
frægð og frami.
Þegar ég hef lokið við þetta leik-
rit, ætla ég að biðja hennar, sagði
hann við sjálfan sig. Þau höfðu að
vísu ekki þekkzt nema mjög skamman
tima, en hann hafði hugboð um, að
hún léti sig það ekki meira skipta en
sjálfur hann.
HIÐ DULARFULLA FYRIRBÆRI —
UNGFRÚ ANNA CURTIS.
Lísa hafði íyrir fram gert sér í
hugarlund, hvernig Victor Cleveland
mundi lita út, en það hafði komið á
daginn, að hún mundi harla litlum
spásagnaranda gædd. Og þegar hún
lagði af stað í Gæðingi til Þess að
sækja ungfrú Önnu Curtis, varð henni
ljóst, að hún hafði ekki reynt að gera
sér í hugarlund, hvernig sú mann-
eskja mundi líta út.
Það kom á daginn, að ungfrú Anna
var kornung stúlka, á að gizka tutt-
ugu og þriggja ára, og hún virtist
að minnsta kosti eins ópersónuleg á
allan hátt og bréfið frá henni hafði
verið. Hún var klædd síðum ryk-
frakka utan yfir kjól úr hrásilki,
sem fór henni ekki tiltakanlega vel.
Á höfði bar hún svartan stráhatt, al-
gerlega sviplausan, og enda þótt hör-
gult hárið hefði getað verið mesta
prýði hennar, ef það heft|i verið
sæmilega greitt og liðað, kom hún í
veg fyrir það með því að reyra það
i fastan hnakkahnút.
Gagnstætt því, sem Cleveland hafði
brugðizt við, virtist hún taka Gæðing
eins og. algerlega sjálfsagðan hlut.
Á heimleiðinni svaraði hún spurning-
um Lísu af hlutlausri hæversku með
bandarískum málhreim, — en bar
sjálf upp aðeins þá spurningu, hvort
hún gæti fengið tækifæri til að koma
á hestbak í Monte Paraiso.
— Já, við eigum tvo hesta, svaraði
Lísa hikandi. Frændi minn, sem átti
gistihúsið, var mikið fyrir hesta.
—• Ég vildi gjarna fá annan þeirra
léðan, sagði ungfrú Anna. Og svo
sagði hún ekki fleira.
— Hún er áreiðanlega sú fátalað-
asta manneskja, sem ég hef fyrir hitt,
sagði Lísa um kvöldið við Marínu.
— Hvað getur eiginlega gengið að
henni? spurði Marín. Hún fæst ekki
til að segja annað en „Já, þökk fyrir“
og „Nei, þökk fyrir," og að þvi frá-
töldu gæti maður haldið, að hún
væri bæði mállaus og heyrnarlaus.
Og það fer varla hjá þvi, að það sé
með vilja gert, að hún býr sig eins
og hún sé einhver fuglahræða.
— Hún lætur sig að minnsta kosti
ekki útlit sitt miklu skipta, varð
Lísu að orði. Kannski er hún svona
fátæk.
— Hún gæti að minnsta kosti reynt
að velja sér föt í líflegri litum. Fá-
tækar höfum við verið og ekki þurft
að bera það utan á okkur samt.
Lísa hlaut að viðurkenna, að það
væri satt, maður þurfti ekki endi-
lega að bera fátæktina utan á sér.
Og svo minntist hún þess líka, að ung-
frú Anna hafði haft ráð á að kofna
með flugvél frá Sao Paolo. Það var
engu líkara en hún gerði það með
vilja að vera eins illá til fara og
þurr á manninn og hún frekast gat.
Ungfrú Anna var ráðgáta.
Á meðan hún greiðir leiguna reglu-
lega, læt ég mér allt annað, sem hana
varðar, á sama standa, sagði Mikki
og beindi umræðunum varðandi þenn-
an nýja gest þar með yfir á hvers-
dagslegra svið. En samt bætti hann
við eftir andartaksumhugsun. Maður
gæti haldið, að hún væri í meira
lagi nízk ....
Ekki varð undrun þeirra minni
morguninn eftir, þegar ungfrú Anna
kom niður. Hún var klædd í reiðbux-
ur og hvíta silkiblússu, sem fór henni
hvort tveggja vel, enda Þótt hár-
greiðslan væri söm og áður. Hún
hafði tekið ofan sólgleraugun, og það
kom í ljós, að hún hafði grá, greind-
arleg augu og rólegt augnatillit.
köld, þegar hún ræddi við Mikka. —
Systir yðar sagði mér, að þér ættuð
hesta. Ég hefði gaman af að ríða
út i dag. Viljið þér biðja hestasvein-
inn að söðla hest handa mér.
Mikki brosti. — Ég er hræddur um,
að ég sé ekki orðinn svo efnaður enn,
að ég hafi ráð á að halda hestasvein,
en ég skal sjálfur söðla hest handa
yður tafarlaust.
Hann gekk út í hesthúsið. Honum
til undrunar slóst hún í fylgd með
honum.
—• Það er bezt, að ég velji sjálf,
hvorn hestinn ég fæ, sagði hún.
— Gerið svo vel, svaraði hann. En
því miður er ég hræddur um, að Það
sé aðeins annar, sem kemur til greina.
Estrella er svo óviðráðanleg. Frændi
minn hafði að visu mikið dálæti á
henni, en henni er ekki reitt sökum
ofsá.
Þessu svaraði hún engu, en gekk
þegjandi við hlið honum inn i hest-
húsið, þar sem Armando var að ljúka
við að kemba gæðingunum og kom þó
engu tauti við brúnu hryssuna, sem
gerði bæði að ausa og prjóna, þegar
gamli negrinn. nálgaðist hana.
— Calma, dalma, Estnella, sagði
negrinn. Komið ekki nálægt henni,
herra. iHún má ekki sjá ókunnuga. . .
Og hann blimskakkaði augunum á
Mikki bauð Armando að söðla gráa
hestinn, en það aftók ungfrú Anna
með öllu. — Ég ríð E'strellu, sagði
hún. Gerið svo vel að söðla hana og
teyma hana heim að veröndinni. Ég
bíð þar á meðan.
Mikki ætlaði eitthvað að malda í
móinn, en hætti við það, þar sem hann
sá, að ungfrú Anna mundi ekki einu
sinni veita orðum hans athygli. Hún
var þegar lögð af stað heim að gisti-
húsinu, tággrönn og beinvaxin og Þög-
ul eins og fyrri daginn. Hann starði
hugsi á eftir henni, en bauð gamla
negranum síðan að söðla hryssuna.
— En Estrella kastar henni af sér,
sagði gamli negrinn.
— Það verður þeirra á milli, svar-
aði Mikki.
Þær voru bersýnilega báðar vilja-
sterkar, hryssan og Ungfrú Anna,
hugsaði hann og aðstoðaði Armando
við að söðla Estrellu. Og svo er eftir
að vita, hvor hefur betur.
Það var með nokkurri eftirvænt-
ingu, að hann teymdi Estrellu heim
að veröndinni, þar sem ungfrú Anna
beið, og virtist orðin óþolinmóð. Þegar
Estrella leit hana, ranghvolfdi hún í
sér augunum og hneggjaði hátt, en
Anna gekk róleg að henni, tók við
taumunum og hafði sveiflað sér létti-
lega í hnakkinn, áður en Estrella vissi
af.
E’n Estrella var ekki lengi að átta
s*g og grípa til gagnráðstafana. Hún
prjónaði og jós, og Mikki stóð á önd-
inni, þegar hann sá aðfarirnar. En
honum til undrunar hló Anna dillandi,
hljómskærum gleðihlátri. Nú var
hún ekki þegjandaleg og fálát lengur,
svipur hennar bókstaflega ljómaði af
áhuga; það var meira að segja kominn
roði í vanga hennar.
Þegar Estrella sá, að þessi brögð
voru tilgangslaus, greip hún sprett-
inn, og Mikki varð orðlaus af hræðslu,
begar hann sá hana taka sltefnu
beint á hliðið. Mundi ungfrú önnu
Enn vax þó röddin ópersónuleg ogtakast að stöðva æði hennar, áður enhans og yfirlætis.
kæmi að hliðargrindinni? Hún gerði
ekki einu sinni tilraun til þess, . . .
og áður en honum gafst tóm til að
vara hana við, hafði hún lotið fram
í söðlinum og herti á Estrellu. Grind-
in var að minnsta kosti hálfur annar
metri á hæð, en Estrella lyfti sér
yfir hana eins og ekkert væri og hélt
sprettinum áfram út á veginn, svo
að jörðin dundi við hófaslögin. Mikki
horfði furðu lostinn á eftir þeim og
skyggði hönd fyrir sól.
Þegar ungfrú Anna hafði loíað Est-
rellu að hlaupa nokkur hundruð
metra, tók hún til við taumhaldið,
og áður en þær voru horfnar sjónum
Mikka, hafði Anna náð henni niður á
brokk, eins og um þaultaminn reið-
skjájta væri að ræða.
—•' Sú kann þó að sitja hest, tautaði
Mikki við sjálfan sig. Og sjálf virðist
hún öll önnur manneskja en í gær.
Kannski er hún ekki eins furðuleg
ogfhún virðist við fyrstu kynni.
SKÝRINGIN.
Leikritinu var lokið.
Þetta verður heimsfrægt verk,
hugsaði Victor með sjálfum sér, stolt-
ur og ánægður, þegar hann hafði und-
irritað bréfið til útgefanda síns og
umboðsmanns. Og það, sem honum
reið mest á, — nú mundi öllum fjár-
hagsörðugleikum hans lokið, því að
hann fengi nokkra fyrirframgreiðslu,
um leið og samningurinn væri undir-
ritaður. Hann blístraði lagstúf, þegar
hann gekk inn í stofuna.
Lísa var að þurrka ryk af húsgögn-
unum, þegar hann kom inn. Hann er
jafnvel enn ánægðari með sjálfan
sig en venjulega, hugsaði hún; ætli
andinn hafi komið yfir hann — eða
hvað?
— Leikritinu er lokið, mælti hann
stoltur. Og erindið var að vita, hvort
þú gætir hjálpað mér um dálítið af
brúnum umbúðapappír utan um
handritið. Ég þarf að koma þvi i
póst, svo að umboðsmaður minn geti
tekið til óspilltra málanna.
Það hittist svo á, að umbúðapappir
var eitt af því, sem var yfirleitt ekki
til í San Paraiso, en vitanlega kom
henni ekki til hugar að fara að viður-
kenna þá staðreynd fyrir honum. —
Ég skal athuga Það, svaraði hún og
gekk inn í herbergið, þar sem töskum
og ferðakistum fjölskyldunnar hafði
verið komið fyrir. Hana minnti óljóst,
að það væri eitthvað af brúnum um-
búðapappír í ferðakistunni sinni, en
þar var ekki greitt aðgöngu, — vitan-
lega var ferðakistan hennar neðst í
staflanum.
— Það vildi ég, að fjandinn hirti
alla rithöfunda og handrit þeirra,
tautaði hún, og röddin var þrungin
sannfæringarkrafti. Og svo fór hún
að bisa við koffortin og töskurnar.
— Ef þú vildir segja mér, hvar tak-
mark leitarinnar muni að finna, þá
er velkomið, að ég hjálpi þér, sagði
Victor Cleveland fyrir aftan hana.
Hún var þegar rjóð í vöngum af á-
reynslunni, en vitundin um, að hann
hefði heyrt taut hennar, varð til þess,
að hún stokkroðnaði. Hún hafði ekki
haft hugmynd um, að hann veitti
henni eftirför. Og henni var ekki öllu
óljúfara að biðja nokkurn mann af-
sökunar en einmitt hann sökum hroka
16 VIKAN