Vikan - 07.09.1961, Blaðsíða 20

Smásaga
eftir
IJllian
BJöran
Þrjár konur á biðstofu
kvenlæknisins. Ein fá-
tæk, ein rik og ein ógift. Sömu
tilfinningarnar hið sama í vænd-
um þrátt fyrir ólíkar aðstæðnr.
Konurnar tvær, sem sátu í bið-
stofu Bjerkes læknis, litu snöggv-
ast upp úr myndablöðunum, þegar
unga stúlkan kom inn. Hún litaðist
um hjálparvana, áður en hún sett-
ist gætilega á yztu brún stólsins,
sem stóð næstur dyrunum. —
Hún sat lengi grafkyrr. Þá tók
hún eftir myndablöðunum, sem lágu
á borðinu með glerplötunni i miðju
herherginu. Hægt og gætilega, —
eins og hún væri hrædd við að gera
hávaða, — stóð hún á fætnr og náði
sér i blað. — Aftur litu konurnar
tvær á hana, en hún faldi sig á hak
við blaðið, eins og hún þyrði ekki
að mæta rannsakandi, en um leið
vingjarnlegu augnaráði þeirra.
Og aftur grúfði kyrrðin yfir stofu-
unni. Aðeins fluga suðaði á glugga-
karminum, ör af siðsumarssólinni;
aðeins hún var ósnortin af hinni
undarlegu kyrrð, kyrrðinni í bið-
stofu kvenlæknis. Og unga stúlkan
grúfði sig meira að segja dýpra yfir
tizkusíður blaðsins eins og til þess
að leyna sínum stóru gráu augum,
sem aftur og aftur fylltust tárum.
Ilún linykkti til höfðinu, svo að sitt,
ljóst hárið Jjómaði i sólskininu.
Kjóllinn hennar var ljósblár og
hressilegur. Hún var berfætt með
sólbrennda fætur og hafði brugðið
á sig léttum sumarsandölum.
Konan, sem sat nær henni, var
mjög vel til fara. Svarti, barðastóri
og fislétti hatturinn virtist ekki eiga
heirna í þessu fátæklega útlítandi
herbergi. Svartur léreftskjóllinn
lagðist þétt að vel snyrtum, grönn-
um líkama hennar, sem var dökk-
hrúnn eftir langa dvöl í sólskini
Ítalíu. Nælonsokkarnir voru þunnir
og gagnsæir. Upp úr tösku sinni
dró hún sígarettuveski, sein glamp-
aði á í sólinni og fékk stúlkuna næst
glugganum til þess að líta upp úr
blaði sínu.
Sígarettuveski? Skyldi það vera
úr gulli? Hún mætti augnaráði kon-
unnar, en hún sagði: Finnst yður
óþægilegt, að ég reyki?
— O, nei, — sagði hún lágt og
leit niður.
Ósjálfrátt dró hún fæturna að sér.
Þeir voru hvítir og voru með byrj-
andi æðalinúta. Og hvítu skórnir,
sem hún var á voru ekki úr slcinni,
heldur taui. Þrátt fyrir hitann var
hún enn í hinni gömlu, þvegnu pop-
línkápu. Hún hefði svo gjarnan vilj-
að fara. úr kápunni, en hún bar
merki um grautarmáltíð litla dengsa.
Hún hafði hent honum i rúmið og
kastað yfir sig kápunni. Hún vonaði,
að læknirinn yrði brátt húinn með
sjúklinginn, sem inni var, svo að
hún gæti komizt heim, áður en litli
dengsi vaknaði. Hún sat og hugsaði
um Þórdísi, sem var úti í garði með
Jan og Inger, og hún hugaði um Óla
og Trínu, sem áttu að vera í reikn-
ingsprófi í dag.
— Eitt í viðbót, — hugsaði hún.
Hvernig skyldi það ganga? — Enn
þá einn munnur að seðja, enn eitt
svefnpláss sem finna varð i þremur
troðfullum herbergjum.
Hún var að hugsa um allt þetta,
þegar fina konan sagði: — Það er
slæmt, hvað þetta tekur langan tíma.
Hún leit snöggvast á klukkuna. —
Hvað, hana vantar kortér í ellefu.
Ég er búin að sitja hér í hálftíma.
— Hún athugaði þreytulegu konuna
við hlið sér. — Þér eruð vist næst,
. . . en mér datt í hug . . .?
— Áslaug Larsen vissi, hvað á
eftir mundi koma. Þannig var það
alltaf. Hún var svo feimnisleg; það
var eins og lítill líkami hennar
hnipraðisl saman í stólnum, því að
hún beið þess, sem koma mundi:
Ef þér eigið ekki allt of annríkt . . .
Vitið þér, maðurinn minn ætlaði að
koma einmitt núna að sækja mig. En
ZD VIKAN