Vikan - 14.09.1961, Qupperneq 7

Pete Budd frá skrifstofu sériffans kom til móts við þau
við tjörnina. Hann klæddi sig þegar úr skyrtu, sokkum
og buxum, en innst var hann í baðskýlu. Síðan stakk
hann sér.
Hann var góða stund undir yfirborði vatnsins, og er hann
kom upp aftur, sagði hann við annan lögregluþjóninn: — Ég
þarf á trjáklippunum að halda, Fred.
Fred gekk til bílsins og náði i klippurnar. Budd tók við
þeim og stakk sér að nýju. Að litilli stundu liðinni tókst
honum að Idippa lik Kevins laust. Að þvi búnu ýtti hann
við þvi , svo að það flaut upp á yfirborðið. Fred og Jimmy
drógu það upp á hvita steinbrún tjarnarinnar.
Þetta er Kevin „mús,“ sagði Jimmy.
— Já, sagði Fred.
— Já, sagði Jimmy.
— Vinur ykkar? spurði frú Waverley.
— Ekki beinlínis, sagði Budd. — En ef til vill má segja, að
hann hafi verið hættulegur keppinautur nágranna yðar, herra
Saul McSagers.
Margir fleiri bilar komu nú á vettvang: sjúkrabíll, réttar-
læknirinn, ákærandi skirisins, morðdeild -lögreglunnar frétta-
ritarar frá blöðunum i Miami, Fort Lauderdale og Halcyon.
Frú Waverley heppnaðist að ná ákærandanum út úr hópnum
og leiddi hann með sér til lystihúss eins, er stóð afsiðis.
Er þau höfðu setzt, spurði hún: — Hvers konar vernd getið
þér tryggt mér, herra Jepson?
— Gegn hverju? Gegn hverjum, frú Waverley?
-— Gegn hefndaraðgerðum, — svo að ekki verði þaggað niður
i mér, áður en ég get vitnað fyrir réttinum.
Hitinn og ilmurinn frá blómunnm úti fyrir hafði deyfandi
áhrif.
—- Sáuð þér það?
— Þegar hann var drepinn? Nei. En ég sá herra McSager
sökkva honum i tjörnina.
— Eruð þér viss nm að þekkja liann?
— Já, alveg viss.
Hún skýrði fyrir honum, hvers vegna hún væri hað, og
hann spurði hana hæversklega, hvers veffna hún hefði ekki
gert sériffanum viðvart án tafnr. Hún kvaðst hafa verið hrædd,
— hún hafði verið á báðum áttum milli óttans og skyldunnar
gagnvart samborgurunum. .Tepson skildi afstððu hennar. Mál-
inu var bjargað þannig, að ekkert var upplýst um hana eða
hina hættulegu vitneskju hennar.
M^nuðir liðu, réttarhöldin fóru fram og tóku enda, og
enn liðu nokkrir mánuðir. Mc Saner var neitað um að
visa málinu til hærri dómstóls, rikisstjórnin visaði frá
umsókn hans um náðun, og að lokum var hann tekinn
af lifi. Frú V. H. Harris. fvrsti varaformaður Kvennasambands
Flórida, gekk fvrir frií Waverley, klædd stórglæsilegum, rós-
rauðum búninei i ballerinulengd, og afhenti henni silfurskjöld-
inn. Sjálf hafði frú Waverley búizt svörtum miðdegisklæðn-
aði og þreföldu perluhálsbandi.
Klukkan ellefu, þegar frúrnar höfðu kvaðzt eftir öllum kúnst-
arinnar reglum, ók frú Waverlev heimleiðis eftir Halcvon
Boulevard, Hún ók bilnum inn i bílskúrinn, gekk inn i hlióðlátt
húsið gegnum aðaldvrnar, dró öryggiskeðjuna fyrir, setti kaffi-
könnuna á rafmagnseldavélina. og gætti þess, að eldhúss-
dyrnar væru einnig vandlega læstar.
Hún bar kaffibollann inn i dagstofuna og setti hann á lágt
borð fyrir framan opna eldstæðið. Silfurskildinum kom hún
fyrir uppi á arinhillunni til að geta notið þess að horfa á
hann, þaðan sem hún sat. Einhvers staðar álengdar var
hundur. sem spangólaði öðru hverju. Spangól hans hljómaði
eins og hann væri að vara við hættum, er leyndust i hljóðri
nóttinni.
Var það gólið i hundinum, sem kom henni til að hugsa
þannig einmitt þetta kvöld. er hiTn hafði verið viðstödd sig-
urhátið, sem sérstaklega var heiguð henni sjálfri? Eða var
hað hin ógnvekjandi ástæða, sem lá að baki sigrinum? Var
i rauninni unnt að byggia sigur sinn á dauða manns i raf-
magnsstólnum? Þeyttust ekki tennurnar úr munni hinna dauða-
dæmdu og dreifðust um allt herbergið, þegar straumnum var
hlevpt á?
Hún snurði sjálfa sig, hvar hún hefði hevrt einmitt um
þetta atriði. Hún var hrúgandi, þessi ósiálfráða skyniun um
aðvifandi hættn, er lædd'H að henni. — já, beinlinis skelfileg,
einkum nú, er hún hafði gert sér orsök' óttans Ijósa. Silfnr-
skiöldurinn hafði glnfað miklu af Ijóma sinum.
Hún gat með engp móti hætt að hugsa um tennurnar, fljúg-
andi gegnum loftið, og alltaf voru það tennurnar úr Saul
McSager, er hún sá fyrir sér. Hann hafði verið sterkur, karl-
mannlegur og glæsilegur maður. Frú Waverley hafði aldrei
Framhald á bls. 29.
MKKM 7