Vikan - 14.09.1961, Qupperneq 26

brjósta fólk. HaldiS þér það ekki
líka?
—- Áreiðanlega, svaraði stúlkan.
Ég er algerlega á sömu skoðun,
frú Waverley. Og áður en þér gerið
yður þá fyrirhöfn að segja, að þér
hafið ekki þann heiður að þekkja
mig, ætla ég að láta yður vita að
ég er Elsa McSager, — dóttir Sauls.
Tillit bjartra augna Elsu hvarfl-
aði að silfurskildinum, og frú
Waverley leit laumulega til stóru
dyranna. Þar var heldur engan
lykil að sjá. ún setti kaffibollann
á borðið, dró stól að þvi og sett-
ist.
— Ég geri ráð fyrir, að þér haf-
ið labbað inn i ró og næði, eftir
að Maybelle var farin, og svo
beðið einhvers staðar.
— Já, einmitt, — í svefnher-
bergi.
— Hvers vegna?
— Til að halda hátíðlegan þenn-
an dag okkar beggja, — til að
drepa yður, frú Waverley.
—- Einmitt það, já.
— Og það liýðir ekkert fyrir
yður að vera að pipa eitthvað um,
að ég komist aldrei yfir það, þvi
að ég geri það svo sannarlega.
(Hún er ung, hugsaði frú Waver-
ley, áreiðanlega ekki yfir átján
ára.) Ég hef séð mér fyrir vatns-
þéttri fjarvistarsönnun, og jafnvel
enginn einasti köttur hefur hug-
mynd um, að ég er hér.
-— í hvaða skóla hafið þér ver-
ið, ungfrú McSager? Hall?
— Hvað þá? Jú, ég hef verið þar.
Hvernig vitið þér það?
— Áherzlurnar. Þær eru mjög
einkennandi. Það er einnig Öruggt,
að faðir yðar valdi einmitt skólann
þann. Má ég bjóða yður einn bolla
af kaffi?
—- Það er það mesta, sem ég get
látið eftir yður, sagði Elsa, og
rödd hennar lýsti nistandi hatri.
Hún gerði enga tilraun til að fylgja
frú Waverley eftir fram i eldhúsið,
enda hafði hún augsýnilega haft
hendur á öllum lyklum.
Frú Waverley kom aftur inn i
dagstofuna og setti bolla af angandi
kaffi á borðið. — Ég vona, að
þér afsakið mig andartak.
— Gerið yður ekki þá fyrirhöfn
að leita að skammbyssunni yðar.
Ég er með hana i veskinu mínu.
— Að sjálfsögðu, það mátti ég
vita.
— Já.
—• Sykur?
— Einn mola, þakk fyrir, —
og engan rjóma.
— Þarna byrjar andstyggðar-
hundurinn aftur.
— Hann angrar yður ekki lengi
hér eftir.
— Sannarlega lítur út fyrir það.
Yður hefur sennilega þótt mjög
vænt um föður yðar. Finnst yður
það einkennilegt, þegar ég segi, að
ég hafi dáðst að honum, — dáðst
að, — hvað ég vildi segja, — að
hinni karimannlegu framkomu
hans við réttarhöldin?
— Einkennilegt? Já, ákaflega
einkennilegt.
—• En í sannleika gerði ég það.
Getið þér skýrt fyrir mér, livers
vegna þér biðuð svona lengi, ung-
frú McSager?
— Það skal ég gera, en ég veit
ekki, bvort þér skiljið mig.
— Ég skal reyna.
■— Málefni sem þetta þarf á
að halda snöggri livöt, er hafi
úrslitatþýðingu, — á sama hátt og
Framhald á bls. 29.
26 VIKAN.
Enginn hafði nokkru sinni
boðið Bill í samkvæmi um
borð í skemmtisnekkju.
Hann þekkti ekki þannig
fólk. Hann hataði þetta fólk
— já alla þá, sem tóku Jenny
frá honum indælustu stúlkuna
sem hann þekkti í Blessing-
ham.
INS OG margir Englendingar, sem hlotið hafa góða mcnnt-
un, hafði Bill Fielding alltaf verið hugsjónamaður. Að vísu
hafði mörg hugsjónin fokið út í veður og vind, er hann
hafði starfað eitt ár sem blaðamaður út á landi og tvö ár
við auglýsingadeild Lamleys-vara, — en það voru aðallega sápa
og þvottalögur. Bill var nú tuttugu og fjögra ára, og ekkert hafði
enn gerzt, sem svipt hafði hann trúnni á liina miklu ást. Það
var ekki svo að skilja, að Bill vænti nokkurs sérstaks í sambandi
við þennan fund. Flestir piparsveinar með litla reynslu vita,
að stúlkur, sem þeir komast i kynni við fyrir tilverknað annarra,
reynast yfirleitt að vera hjólbeinóttar og haldnar minnimáttar-
kennd, svo að kvöldið verður báðum til mikilla vonbrigða.
í þetta skipti var um frænku Peters Browns að ræða. Peter
Brown var einnig starfsmaður í auglýsingadeildinni við verk-
smiðju Lamleys, og i hans lilut féll að reka áróður um gervallt
landið fyrir nýju þvottaefni, en það var nýjasta framleiðsla verk-
smiðjunnar. Á síðustu stundu ákvað svo firmað að senda Peter
i verzlunarerindum til Ameríku, svo að það var Bill, er taka varð
við starfi hans.
Ég lofaði a.ð leita hana uppi, er ég kæmi til Blessingham, sagði
Peter. — Hún er yndisleg ung stúlka, og Blessingham — ... Peter
eins og hryllti við — ... ég liti á það sem lífstíðarfangelsi, ef
ég ætti að lifa það, sem eftir er, í Blessingham. Ég hafði nú
hugsað mér að bjóða henni með til London. En þú veizt nú,
hvernig því er háttað ... ég hef ekki tíma til þess ...
— Er hún lítil og feit með gleraugu? — spurði Bill tor-
rygginn. Peter var fínn náungi og fyndinn líka, — oftast á ann-
irra kostnað.
— Eftir þvi, sem mig minnir, er hún það nú ekki, — sagði
Peter og fór undan i flæmingi. — En þær breytast nú oft með
aldrinum. Hún er átján ára, og ég sá hana síðast um jólin i fyrra.
Bíddu, þangað til þú kemur til Blessingham. Þér mun þykja vænt
um að hafa einhvern, sem þú getur hringt til.
Blessingham er litill og leiðinlegur bær og ekkert aðlaðandi
við hann, húsin óreghileg og loflið fullt af verksmiðjusóti. Bill
reyndi bæinn í fyrsja sinn á ísköldu febrúarkvöldi. — Honum
var kalt, hann var þreyttur og einmana í ókunnum og óvingjarn-
legum bæ. Það er á slíkum döprum stundum, sem maður tekur
fyrir hluti, er gcrbreytt geta lífsstefnunni upp frá þvl. Bill hringdi
til frænku Peters. Rödd henar var ung og áköf, dálítið feimnisleg.
Bill spurði, hvort hún gæti hitt sig fyrir framan aðgöngumiða-
söluna á Grandkino — annað kvöld kl. sjö.
Það rigndi kvöldið eftir. Bill var kaldur og blautur, þegar hann
gekk niður mjóa bakstíginn, er lá niður að kvikmyndahúsinu.
Hann iðraðist nú jægar að hafa nokkuð verið að hringja til þess-
arar stúlku. Hann hefði heldur átt að fá sér góða bók og hátta.
IIví skyldi hann svo sem vera að bjarga slæmri samvizku Peters
Browns? Hann fór að hugleiða ýmislegt í fari Peters Browns,
sem honum geðjaðist ekki að. — Og indælan málróm, — hann
gátu nú margar haft!
Drengur hjólaði fram hjá, og þarna stóð stúlka og horfði í búð-
arglugga rétt hjá bíóinu. Blaut gangstétin endurspeglaði ljósin
frá bíóinu. Fyrir framan aðgöngumiðasöluna i fordyrinu stóð
hópur dapurlega útlítandi fólks í biðröð. Það var þá, sem hann
lcom auga á hana, — stúlkuna, sem hlaut að vera frænka Peters.
Hún stóð fyrir framan nokkur auglýsingaspjöld, þar sem aug-
lýstar voru sýningar næstu viku. Hún var lítil og feitlagin, jóðl-
aði tyggigúmmí I grið og erg og lífsleiðasvipur á fölu andlitinu.
Bill hrökk við. Þessu gat hann ekki komið í framkvæmd. Það
var ómögulegt. Ilann var kannski þrjótur, en Blessingham var
PRESTURINN OG
LAMAÐA STÚLKAN.
Framhald af bls. 16.
— Hver? Ég? Það var auðheyrt,
að henni þótti þetta hlægilegasta fjar-
stæða.
— Þér imyndið yður einmitt þá
fjarstæðu, ,að engum þyki framar
vænt um yður og að þér getið ekki
verið neinum neitt. Yður finnst sem
yður sé algerlega ofaukið í lífinu, og
það er þessi fjarstæða, sem veldur
lömun yðar og ekkert annað....
Hún hvessti á hann augun, kafrjóð
af reiði.
— Ég vil komast heim, séra Hart-
wig. Biðjið þjóninn að koma inn og
sækja mig. Hann bíður mín hér fyrir
utan.
— Það er dálítið enn, sem ég á
ósagt....
— Viljið þér bera mig út í kerruna?
— Mér kemur það ekki til hugar
.... ekki að svo komnu.
Hún leit hjálparvana á hann.
— Þér vitið þó, að ég get ekki
gengið.
— Ég veit, að þér viljiö ékki
ganga.. . .
Hún starði á hann sem steini lost-
in. Svo reyndi hún að stíga í fæt-
urna, reikaði áfram nokkur skref, en
hneig svo niður.
— Þarna sjáið þér sjálf, hrópaði
hann og fjötraði hana augnatilliti
sínu. I dag genguð Þér nokkur skref,
— á morgun fleiri, en þó því aðeins,
að þér viljið það sjálf. Nú skal ég
kalla á þjóninn....
LÍKIÐ I TJÖRNINNI.
Framhald af bls. 7.
talað við hann, og þar sem henni
virtust hvers kyns afbrigði fjár-
hættuspils einkar aulaleg dœgra-
stytting, hafði hún aldrei stigið
fæti í klúbbinn hans. En þau höfðu
Verið vön að kinka kolli hvort til
annars, er bilar þeirra mættust á
vegum úti.
Hún ákvað að sleppa göngu-
ferðinni þessa nóttina. Ilún var svo
þreytt, að henni var næst skapi að
leggjast til hvilu án tafar. Hún
skrapp fram í eldliús ti) að fá sér
einn kaffibolla í viðbót. Meðan
hún var að hella upp á könnuna,
varð lienni litið á eldhússdyrnar.
Hún var viss um að hafa skilið
lykilinn eftir í skráargatinu, en
nú var það tómt.
Henni fannst það nú enn frekar
en áður, að einhver væri að læðast
að baki henni. Frú Waverley varð
allt í einu hrædd fyrir alvöru.
Hún vildi komast á brott frá þessu
húsi þegar í stað.
Til að draga dul á hræðslu sina
og slá skini eðlilegrar athafnar
yfir hreyfingar sinar tók frú Wav-
erley bollann með sér, er hún fór
aftur inn í dagstofuna.
Ung, ókunnug stúlka sat í stóln-
um hennar.
Guð veit, við hverju hún hafði
búizt, en áreiðanlega ekki þessu.
Ef til vill hafði hún gert ráð fyrir
að hitta einhvern flakkarann, en
ekki þessa hraustlegu, glæsibúnu,
fádæmafölleitu ungu stúlku, er bar
greinileg merki góðs uppeldis.
Hundurinn upphóf nú söng sinn
að nýju. Með hræðilegum næmleika
virtist liann gera sér ljóst, að nú
væri rétta augnablikið runnið upp.
— í sannleika sagt er þetta eitt
af þvi fáa, sem fer i taugarnar á
mér hérna, sagði frú Waverley, —
þetta fáfengilega gól. Eigendur
hundsins hljóta að vera mjög harð-