Vikan


Vikan - 14.09.1961, Blaðsíða 27

Vikan - 14.09.1961, Blaðsíða 27
9 Mvw,, y aú nógu bölvaður fyrir utan þetta. En ef til vill var þessi stúlka ekki frænka Peters, — hugsaði hann. Frænka Peters var kannski ekki komin enn þá. Hann varði löngum tíma til þess aS kaupa sígarettur i sjálfsalanum. í laumi horfSi hann á fólksstrauminn, sem seig hægt og hægt inn í kvikmyndahúsiS. FordyriS varð mannlaust, en feita stelpan stóð þarna alltaf. Hún tuggði og tuggSi. — Bill flúði út á götuna. ÞaS var i sannleika gott að finna regnið snerta vangana aftur. Nú ætlaði hann að halda tafarlaust aftur til hótelsins, hátta og taka sér bók i hönd. Þá var það, sem hann tók eftir stúlkunni, sem stóð hinum megin við götuna og horfði i búðarglugga. Hún starði látlaust á ljótan filthatt, sem stillt hafði verið út i gluggann. Hún var i snoturri, rauðri kápu og með bláa skýlu um höfuðiS. Aftan á aS sjá var hún há og beinvaxin og mittisgrönn. Allt i einu kom gáskinn upp i honum. Hann gekk til stúlkunnar og sagSi: — Ef hér viliiS koipast áfram í heiminum, hyrftuS hér að kaupa ySur hatt, — en ekki þennan þarna. — Hún sneri sér snnfffft viS og leit á hann. — Þér. .. . hér emS BiB Fielding. — sagSi hún f ávitnnnrtón. Ttödd hennar har vitni um gmmiu. off haS crerSu augun iíka. en hau voru möndiuiðrmS og grænieit. og háriS, sem kom fram undan skýluklút hennar. var sitt og svart. Fún hnfSi iitiS andlit. en þó svipmikiS. Hún var hlátt áfram vndisieg. — .Tá. haS er ég. — saEfSi hann — og fiýtti sér aS hæta viS. áSur en hún feng? nokkuS sagt: — Æg vissi. aS ég átti aS hiSa fyrir utan aSgöngumiSasðluna. en eins og hér getiS skiliS. há héit ég. aS hér væruS stúlkan i brúnu kánunni meS tvsgigúmmiiS. — — Og hefSi ég veriS hún. há hefSuS hér vfst látiS m?g standa har. geri ég ráS fyrir? ÞaS var eitthvaS viS gremiu hennar. sem var ekki heinlinis sannfærandi. ÞaS var rétt nins og hún meinti. aS hún ætti aS vera reiS, án þess þó aS vera haS. — Eg mundí hafa hringt og látiS vita. sagSi hann og hrosti tii hennar. — SegiS mér annars, hvers vegna biSuS þér ekki utan viS miSasöluna? — ÞaS er máiinu alveg óviSkomandi, sagSi hún og sendi honum geislandi hros. Þau stóSu hreyfingariaus harna i rigning- unni og brostu hvort tii annars. BæSi fundu samtimis, aS betta var „ást viS fyrstu sýn“! ÞaS var hún, sem fyrr rauf þögnina, — Eigum viS aS sjá þessa mynd? spurSi hún hikandi. — Hann langaSi til aS fara meS hana þangaS, sem væri virkilega hátiSlegt, — i nætnrklúbb, til Monte Carlo, en hiS eina, sem hann gat gert, var aS fara meS hana í bió. — Já, fyrst við á annaS borð erum hér, sagði hann. — En ég veit reyndar ekki ... — Myndin fer að byrja, sagði hún. — Þá er víst bezt að fara inn, svaraði hann eins og á báSum áttum. Myndin var léleg, en þau skellihlógu að þvi litla, sem hægt var að hlæja að, og þau héldu áfram aS hlæja, eftir aS þau komu út af bíóinu. Bill komst að þeirri niSurstöðu, að eini staðurinn í Blessingham, þar sem hægt væri að fá sæmilega máltíð eftir kl. 9, væri á Queens-hóteli. Bill stóð í dyrum borðsalarins og horfði i kringum sig, en hundgamall þjónn kom kjagandi i áttina til þeirra. Salurinn var í stil Viktoríutímabilsins, með útskurð i þaki, upp- lituS gluggatjöld og útslitiS teppi á gólfi. Þetta var heppilegur staður til þess að borða miðdegisverð meS gömlum verzlunarmanni, en alls ekki til þess að fara þangað meS stúlku, sem maður var nýorðinn ástfang- inn af. — Eigum við aS reyna að finna einhvern annan stað? sagði Bill. Jenný hló, og tindrandi hlátur hennar breytti i einu vetfangi þessum ömurlega stað í hátiðarsvið. — Mér finnst ágætt hérna, sagði hún ánægð. AÐ VAR indælt að vera með Jennýju um vorið og sumariS. Á hverju föstu- g J dagskvöldi fór Bill með lestinni til Blessingham. ÞaS var sannarlega ómaksins vert, þar sem hann á þann hátt gat verið hjá Jennýju um hverja helgi, en geturðu hugsað þér að giftast mer l Og þetta var elskulegasta sumarið, sem hann hafði lifað. Aldrei hafði himinninn verið svo blár né fuglasöngurinn svo fagur, __og Jenný sat við hlið hans á grasbalanum og sagði: — Ég er svo fegin, að ég var ekki stúlkan í brúnu kápunni. — ÞaS er ég lika, svaraði Bill. — En sagt er, að enginn sé svo, að ein- hverjum þyki ekki vænt um hann. — ÞaS var Jenný, sem mælti þessi orð, hugsandi á svip. __ Hver heldur nú slíku fram? sagði hann stríðnislega og kitlaði hana í hnakkanum með strái. — Vist einhverjir gamlir menn, sem hafa tíma til heimspekilegra bollalegginga um lifið, svaraði hún. — Jenný, sagði hann og varð allt í einu alvarlegur, — eftir eitt ár aukast tekjur minar. Hvernig er það, Jenný, — þú þarft reyndar eklti að svara mér nú, — en gætirðu hugsað þér að giftast mér? — SkýiS þarna uppi er i lögun eins og fíll, sagði hún. — SjáSu nú, — nú breytist það. Nú er það eins og landabréf af Eng- landi. — Gætir þú hugsað þér það, Jenný? Hún leit alvarlega á hann. — Hjónaband er nú svo stórkostlegt, — svo afdrifarilit, er það ekki? Ég vildi gjarnan reyna að verða eitthvað fyrst. Ég vildi gjarnan uppgötva, hver ég er. En þótt hún bara hlægi að honum og kall- aði hann kjána, þá hafði hann samt hugboð um, að hún hefði sagt já. Frh. á bls. 35. — Þú þarft reyndar ekki að svara mér — vikán 27 Smásaga eítir EDVINA BLUNT

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.