Vikan - 14.09.1961, Blaðsíða 13

Beryl telur Mikka trú um, að hún sé píslar-
vottur, en Anna sýnir honum fram á hið sanna
í málinu...
ENGAR GlFURLEGAR TEKJUR.
Kitty sat úti á veröndinni og mókti,
þegar Cleveland bar þar að.
— Mikki kom með einhvern pakka
til þín, sagði hún. — Hann lagði hann
víst inn á skrifborðið þitt.
— Pakka . . . endurtók Cleveland
með undrun. Hann hafði ekki átt
von á neinum pakka. Hann hafði bú-
izt við bréfi eða símskeyti frá um-
boðsmanni sinum.
Þegar hann hafði athugað pakk-
ann og klippt vafninginn sundur, sá
hann, að umboðsmaðurinn hafði, fyrir
einhverjar óskiljanlegar ástæður,
endursent handritið. Það er eitthvað,
sem mér hefur sézt yfir að leiðrétta,
Framhald í næsta blaði.
Beryl tilkynnti honum það með tár-
in í augunum, að hann yrði að
minnsta kosti að láta sig hafa pen-
inga fyrir farinu heim. . . .
E’n . . . samt sem áður. . . .
— Eg get ekki látið hana lönd
og leið, sagði hann. — Það var ég,
sem bað hana að giftast mér; fyrir
bragðið verður trúlofun okkar að
vera i gildi, meðan henni sýnist svo,
og á meðan ber ég vitanlega ábyrgð
a henni.
— En kvænist henni þó ekki, enda
þótt hún gerist ekki til að slíta trú-
lofuninni? spurði Anna og virti hann
fyrir sér, á meða_ hann ígrundaði
svarið.
— Nei, sennilega ekki, svaraði hann
eftir langa þögn, sannfæringarlaust.
Hann er kjáni, hugsaði Anna með
sér, — en heiiiandi kjáni, heiðarlegur
og örlátur, auðunnið herfang, þegar
ágjörn og undiríorui kvensnift er
annars vegar, eins og þessi Beryl,
— öldungis eins og hún hafði sjáií
verið auðunnið heríang. . . .
Hún hratt hugsuninm frá sér. Þau
voru að tala um Beryl, sem var fús
að láta Mikka lausan, svo fremi sem
hann léti hana hafa fargjaldið heim í
lausnarfé.
— Heldurðu, að það leysti vandann,
ef henni byðist vinna? spurði Anna.
— Vinna hér í Brasiliu? Mikki
hristi höfuðið. — Hún skilur ekki
stakt orð i portúgölsku. Og þar að
auki felluj henni ekki skrifstofu-
vinna. Hún þráir að vera leikkona;
hún hafði einhvern tima smáhlut-
verk i farandleikflokki með höndum,
en varð svo leið á þvi að verða alltaf
að búa á lélegustu gistihúsunum.
Hinu siðara gat Anna ákaflega vel
trúað, og hið íyrra virtist opna nýjar
leiðir.
— Hefur hún sæmilega söngrödd?
— Já, hún syngur vel. Hann varð
undrandi á að heyra sjáifan sig stilla
lofinu svo í hóf; einu sinni hafði hon-
um fundizt, að aldrei hefði nokkur
söngrödd verið fegri í eyrum hans.
■— Annars skil ég ekki, hvernig á
því stendur, að ég skuli geta rætt
þetta við þig á þennan hátt.1 . . .
Anna brosti. — Ætli Það sé ekki
vegna þess, að þú veizt, að ég heyrði
hvað ykkur fór á milli? En ég tek
það fram, að ég stóð ekki á hleri. Og
ef þú hefðir ekki komið auga á mig
inni í hesthúsinu, mundi ég hafa
laumazt í burtu án þess að minnast
nokkurn tíma á þetta við þig. — Hún
yppti öxlum. Og því er nú einu sinni
þann veg farið, að ég þoli ekki að
sjá aðra brögðum beitta.
Það varð nokkur þögn.
— Ég er því feginn, að ég skyldi
koma auga á þig, sagði Mikki.
1 rauninni sagði hann þetta ósjálf-
rátt, því að þetta var satt. Honum
hafði létt við að geta rætt vandamál
sin við einhvern. Ekki gat hann rætt
þau við Beryl, — ekki heldur við
neinn af fjölskyldu sinni, því að
mæðgurnar höfðu allar andúð á Beryl
og mundu þess vegna hafa knúið
hann til að taka skilyrðislaust svari
hennar. En það var allt annað að
tala um þetta við önnu.
— Ég þakka þér fyrir það, hve þú
hefur reynzt skilja þetta vel, bætti
hann við og varð undrandi, þegar
hann sá, að hún roðnaði.
— Ef til vill erum við bæði of
auðtrúa, mælti hún lágt, en bætti
síðan við, áður en honum gafst ráð-
rúm til að athuga, hvað hún kynni
að meina: — Viltu ekki athuga hóf-
inn á Estrellu. Hún stingur við enn. . .
VIKAN 13