Vikan - 14.09.1961, Blaðsíða 39

húsi — og að faSir hennar yrði aS
vinna baki brotnu til þess aS halda
öllu i horfinu. FaSir hennar vildi
fá sér minna hús, en kona hans
vildi þaS ekki. Nei, móSir Jennýjar
hefSi ekki tekiS sig vel út i litilli
íbúð.
— HittiS þér Jennýju aldrei?
spurði hún.
— Nei, — svaraði hann. — Við
erum ekki saman eins og er. Ég fæ
ekki staðizt samkeppnina.
— Jennýju gengur ágætlega,
finnst yður ekki? sagði hún, og í
rödd henar var bæði angurblíða og
stolt. Og hún bætti við: — Vitið þér,
að ég var laglegri en Jenný, þegar ég
var á hennar aldri? — Hann saup
á teinu og vissi ekki, hvaS segja
skyldi. Að sjálfsögðu var hún snot-
ur, en Jenný var falleg.
— Ég þráði að gerast leikkona,
— en ég gifti mig, þegar ég var
nitján ára. Einn ungu mannanna,
sem gengu á eftir mér i þá daga,
er nú mikill og áberandi maður í
Viðskiptalifinu.
Viðarbútur féll út af arninum, og
hann bauðst til að sópa saman mol-
unum, glaður yfir tækifæri til þess
að komast hjá því að svara henni.
Þegar hann settist aftur í sófann,
gat hann aftur séð andlit hennar
við ljósið frá lampanum. Hún sat
og starði út i garðinn með fjarrænu
augnaráði. — Allt í einu varð hon-
um ljóst, hvers vegna hann gat ekki
imyndað sér hana eins fagra og
Jennýju. ,ÞaS var óánægjusvipurinn
í kringum munninn. Skyldi hann
hafa verið, þegar hún giftist? Áreið-
anlega ekki.
Það var aðeins andartak. Þá brosti
móðir Jennýjar og varð aftur elsku-
leg. En fyrir Bill var alveg eins og
allur unaður væri burtu farinn úr
herberginu. Nú hafði það ógeðielld
og fráhrindandi áhrif. Hann þráði
þá stund, er hann gæti staðið upp
og kvatl án þess að móöga hana.
— Viljið þér ekki biða, þangað
til maðurinn minn kemur heim?
spurði hún kurteislega, þegar hann
bjóst til að fara.
— Ég á að mæta- kl. átta, laug
hann. — Um leið og hann ók brott,
sá hann hana standa í dyrunum, —
konu, sem hafði valið ástina, sjálf-
sagt af heilum hug, en hins vegar
iðrazt þess alla ævi. Innan stundar
mundi maður hennar koma heim
með afsökun í svipnum, þar sem
hann hafði ekki verið þess umkom-
inn að láta í té allt það, sem hún
taldi fegurð sína verðskulda. — Ætli
eins hefði orðið um hann og Jennýju
eftir þrjátíu ára sambúð? Hann
minntist einkennilegs svars og svip-
brigða Jennýjar, þegar rætt var um
ástina.
Nú siðastliðiS ár hafði hann oft
hugsað um það, að rödd hennar
hafði verið hörð og tilfinningalaus,
er hún talaði um þetta. Nú skildi
hann sannleikann í orðum hennar.
Hún hafði elskað hann, en rofið
sambandið við hann — ekki siður
hans vegna en sjálfrar sín, á meðan
hún var ekki viss um, nema hún
kynni að líkjast móður sinni. — Þvi
að hvernig gat hún verið örugg um
sig, þar sem hún þekkti ekkert lífið
nema Blessingham og ófullnægjandi
samband foreldranna? Hvernig gat
hún verið viss um sig, nema hún
reyndi allt, sem hún færi á mis við,
ef hún hefði gifzt honum? Eins
lagleg stúlka og Jenný gat svo sem
náð sér í hvern, sem var.
Honum fannst likast þvi sem
HANN
SVALAR ■ ■ ■
ÞORSTANUM
HINN ljúffengi
svaladrykkur
Valash stenzt í
hvívetna kröfur
Þér öðlist vinsældir með
kjördrykknum tyalash
^Valash
yðar, enda
unninn úr nýjum
og ferskum
ávöxtum. Valash
er vinsæll og
hressandi. -
Reynið Valash.
persónuleiki hans leystist upp.
Hvernig var þetta eiginlega með
ást hans til Jennýjar, — var hún
sönn, eða var hún bara eigingjörn?
Var ekki afstaða hennar til ástar-
innar miklu heiðarlegri? Hann var
fimm árum eldri en hún. En hann
hafði ekki beðið. Hann hafði kastað
frá sér ást hennar, af þvi að raun-
verulegar liugsjónir hans höfðu
beðið skipbrot. — HvaS skyldi hún
hugsa um hann nú? Eitt ár er lang-
ur timi, þegar maður er ungur.
Skyldi hún eftir allt saman vera
orðin hrifin af Derek? — ÞaS er
ekki hægt að setja fram slíkar hugs-
anir i símskeyti eða simtali. Ekk-
ert yrði gert í málinu fyrir laugar-
dag, en þá hafði Bill lokið er-
indum sínum i Blessingham og ók
aftur til London. Hann lét Jennýju
ekki vit fyrir fram, en fór beint
til ibúðar hennar og hringdi dyra-
bjöllunni.
Jenný lauk upp fyrir honum. Hún
var klædd svörtum síðbuxum og
hafði vafið handklæði um höfuðið.
— Bill! — hrópaði hún, og andartak
virtist birta yfir andliti hennar, en
þó var hann ekki viss um það, og
þögn ríkti um stund.
— Jenný, sagði hann, er hann
loks náði valdi yfir rödd sinni. —
Ég vil ekki koma inn, ef einhver
er hjá þér.
— Hér er enginn, svaraði hún
hlæjandi. Eins og þú sérð, var ég
að þvo mér um hárið. — Andlits-
svipur hennar var vingjarnlegur,
eins og henni væri með nokkrum
hætti kærkomið að sjá hann. Segja
mátti þó, að ekkert sérstakt yrði
af honum ráðið.
— Komdu inn, og fáSu þér kaffi-
sopa.
— Þakka. — Hann fylgdist með
henni inn.
— FáSu þér sæti, sagði hún og
tólc af sér handklæðið. Hún kraup
fyrir framan ofninn til þess að
þerra hárið. — Jæja, hvernig liður
þér?
— Ég hef fengið launauppbót,
sagði hann með sama vingjarnlega
raddblænum, er hún hafði notað.
— Ég er búinn aS kaupa bíl, —
notaðan Austin, en hann gengur
ágætlega. Ég er einu ári eldri en
þegar við hittumst siðast. Hvernig
Framkald á bls. 42.
VIKAN 39