Vikan - 30.08.1962, Blaðsíða 15

auðvelt að kippa í lag. Ykkar einlæg.... Magga
frænka.
Helena stóð öldungis dolfallin með póstkortið
f höndunum.
—• Það getur hugsazt að þau, þarna hin skil-
urðu, eigi lika tvö börn.... dreng og telpu, sem
heiti sömu nöfnum og okkar börn, varð Tómasi
að orði.
— Það er óhugsandi, sváraði hún. Það sérðu
sjálfur.
Hann neri hökuna.
— Það er satt. Það er að minnsta kosti ákaf-
lega óliklegt.
— Ég skil hvorki upp né niður i þessu, mælti
Helena enn.
Tómas yppti öxlum.
— Kannski er bara einhver að reyna að vera
fyndinn á okkar kostnað. Eða kannski er við-
komandi með lausa skrúfu i kollinum. Hver
veit... .já, hver veit nema þetta sé einhver aug-
lýsingabrella?
— Þú heldur þá ekki, að við ættum að snúa
okkur til lögreglunnar?
— ímyndaðu þér að við kæmum askvaðandi
inn á lögreglustöðina með póstkort frá Möggu
frænku-----Þeir mundu óðara loka okkur inni.
— Þrjú póstkort, mælti Helena lágum rómi.
Heyrðu....ég lagði aldrei liin tvö í póslkass-
ann, eins og við vorum að tala um....
— AIll í lagi. Þrjú póstkort. Það er ekki hið
minnsta merkilegt við þau. Engar hótanir eða
neitt þess háttar. Bókstaflega ekkert. Að minnsta
kosti ekki enn sem komið er. Hvers vegna skyld-
um við þá snúa okkur til lögreglunnar? Hvað
ætti hún svo sem að gera í málinu? Athuga hvort
ekki fyndust einhver fingrafor, eða hvað? Nei,
við skulum ekki vera að gera okkur neinar grill-
ur að óþörfu. Við höfum ekki heldur neina á-
stæðu til að láta þetta koma okkur úr jafnvægi.
Þetta verður hka hvort eð er sennilega síðasta
póstkortið, scm okkur herst frá Möggu frænku.
En Helena gat ekki látið sér þetta með póst-
kortin í léttu rúmi liggja. Hún gætti í bréfkass-
ann á hurðinni á hverjum morgni. Það var nefni-
lega ekki eins og póstkortin frá Möggu frænku
hefðu borizt með jöfnu mitlibili. Milli fyrsta og
annars höfðu liðið sex vikur, en aðeins mánuð-
ur milli annars og þriðja póstkortsins. Ef það
fjórða átti eftir að berast, gat það þvi orðið
hvenær sem vera vildi. Þó fór svo, að október-
mánuðurinn leið án þess að nokkuð póstkort frá
Möggu frænku bærist.
Það var meira að segja komið nokkuð fram i
nóvember, þegar svo bar við, að Nancy litla kom
inn í eidhúsið og kallaði: — Mamma, við höfum
fengði eitt póstkortið enn frá þessari konu, sem
þykist vera frænka okkar.
Helena lagði frá sér skaptpottinn.
— Farðu úr kápunni og þvoðu þér um hend-
urnar, sagði hún við Nancy, sem var að koma
heim úr skólanum.
Þegar Nancy var komin inn i snyrtiherbergið,
settist Helena upp á eldhúsborðið og tók að lesa
það, sem skrifað var aftan á póstkortið.
— Mér þótti gaman að heyra, að þið skyldnð
hafa farið að minum ráðum og gróðursett silfur-
greni i garðinn. Ég vildi óska, að Walter tæki
eins mikið tillit til frænku sinnar og þið gerið.
Nii ætlar hann að skiljn mig eina eftir með
Hattie. Kysstu börnin frá mér. Og svo var sama
undirritunin og á hinum póstkortunum: Ykkar
einlæg... .Magga frænka.
Það lá við sjálft, að þau hiónin lentu i sennu
um kvöldið út af þessu siðasta póstkorti frá
Möggu frænku.
— Ég er þess öldungis viss. að enginn hefur^ j
verið að iaumast í kringum húsið og njósna um|r,
okkur, fullyrti Helena.
— Það getur þó ekki annað verið, staðhæfði
Tómas. TTvernig f óskðpunnm ætti hún annars
að vita, að við höfum gróðursett silfurgreni i
garðinum?
Helena hækkaði raustina.
— Konan hlýtur að vera snorbrjáluð. Að vera
að skrifa fólki, sem hún þekkir alls ekki neitt.
.... Og njósna mn okkur i hokkabót. Hvað ætl-
ast hún eiginlega fvrir með þessu. Og þér finnst
auðvitað, að við oigum að láta þetta lönd og leið?
Tömas hristi höfuðið.
— Nei. Satt bezt að segja er þetta farið að
valda mér verulegum áhyggjum. Ég vildi gefa
talsvert til þess að mega vita hvers vegna ein-
mitt við verðum fyrir þessu; hvers vegna hún
hefur valið okkur....
— Hver heldur þú að hann sé, þessi Walter?
— Það lief ég ekki hugmynd um frekar en þú.
Tíu dögum siðar barst svo fimmta póstkortið.
Nú sagði Magga frænka frá þvi, að liún hefði
nkveðið fund með lögfræðingi sfnum næsta mið-
vikudag; það væri dálitið, sem hún þyrfti að
ganga frá á löglegan hátt, og áreiðanlega mundi
koma þeim, Tómasi og Helenu, skemmtilega n
óvart. Og svo vonaði hún
að þeim öllum liði vel....
Árla mánudagsins, þegar
Helena var að drekka morg-
unkaffið við eldhúsborðið,
var barið að dyrum. Hún
gerði ráð fyrir, að það væri
sendillinn frá þvottahúsinu,
svo að hún var ekki að gera
sér það ómak að lita var-
irnar áður en hún fór til
dyra. En maðurinn, sem
stóð úti fyrir, var henni
algerlega framandi. Maður
ur um fertugt, hár vexti og
grannur — klæddur sam-
kvæmt nýjustu tizku og föt-
in úr vandaðasta efni; bind-
ið úr svörtu silki.
Hann brosti.
Þér hljótið að vera
Helena, sagði hann. Já, og
ég er Walter... .bróður-
„sonur Möggu frænku....
Hann rétti Helenu hönd-
IK4ina.
Q Sem snöggvast þótti Hel-
enu að timinn stæði kyrr,
og að hún stæði þarna sjálf
eins og illa gerður hlutur.
En svo áttaði hún sig.
. Já, einmitt það, sagði
húh eins eðlilega og henni
var frekast unnt. Gerið
svo vel að koma inn.
Sem snöggvast þótti
herini mjög fyrir því, hvc
allt var i mikilli óreiðu 1
stofunni. Dagblöð, náms-
bækur og fötin krakkanna
lágu þar í einni bendu. Hún
afréð þó að fara ekki neitt
að afsaka það; slíkt gat
einungis gert illt verra og
vakið athygli hans enn
frekar á þvi hvernig um-
horfs var.
— Ég var að drekka
morgunkaffið. Má ég kann-
ski bjóða yður.... ?
Framhald á bls. 35.
k IH c
*■ a
0) (0
0
(B 0
G) 0)
IB IA 0) 0
•18 r (D
E (A tkm 0
c
VIRAN 15