Vikan - 30.08.1962, Blaðsíða 41

MMKIH DRENGJABUXUR
SÖLUUMBOÐ: G. Ö. NILSEN, Aðalstr. 8. Sími 18582. Klæðagerðin SKIKKJA Reykjav.
ur og það var hægt að tala við þig
eins og góSan kunningja. En ég
komst fljótlega að einu, sem ég gat
ekki fellt mig þið. Það var piltur-
inn, sem þú varst trúlofuð einu sinni
fyrir langa löngu. Þú geymdir hann
i helgiskríni og bannaðir öðrum að
snerta það. Þó að það hljómi kulda-
lega, Hilda, þá er þaö eins og dýr,
sem situr vakandi yfir dauðum unga
sínum.
Hún sat kyrr, þögul og undrandi,
og hann gekk frá glugganum og
staðnæmdist fyrir framan skrifborð-
ið.
— Ég vissi ekki, að ég var farinn
að elska þig, Hilda.... eklci fyrr en
kvöldið, sem við fórum út að dansa.
Þá komst ég að þvi, að þú varst
stúlkan mín. Og ég var í sjöunda
himni það kvöld, þar til.... þú dróst
Ricky inn á milli okkar.
Hann þagði snöggvast, og hún lok-
aði augunum fyrir skörpu augnaráði
hans. Því næst hélt hann áfram,
lægri röddu, eins og hann væri að
tala við sjálfan sig: — Ökuferðir,
kvikmyndir, samræður... .það næg-
ir ekki núna. Ég vil koma heim til
þín á kvöldin og loka hurðinni að
okkur... .bara þú og ég. Það er
hjónaband eða ekkert. Og það má
enginn draugagangur eiga sér stað.
Hann rétti höndina út eftir mynd-
inni af Ricky. — Ég er ekki öfund-
sjúkur út i piltinn, Hilda. Ég gleðst
yfir þvf, að hann skuli hafa haft
þig. En það var hin barnslega Hilda,
sem hann hafði. En það er konan
Hilda, sem ég vil fá. Þú ert tuttugu
og sex ára, Hilda. Ertu ekki nógu
hugrökk til að horfast í augu við
lífið? Veiztu ekki, að þetta með
Ricky var svo sem ágætt....sem
eins konar móðurtilfinning. Já, ég
veit, að ég er ruddalegur, en hvers
vegna getur þú ekki hætt við piltinn?
Hún var of rugluð til að gráta eða
verða reið. Rödd Daviðs var nú orð-
in blíðari: — Littu á það eins og
það er, Hilda. Ég held, að þú hafir
aldrei gert það, ekki í alvöru. Hugs-
aðu um það. Gjörðu svo vel. Og hann
lét bíllyklana detta niður í kjöltu
hennar. — Notaðu bílinn á meðan
ég er i burtu. Ef þú vilt það ekki,
geturðu skilið lyklana eftir hjá Ge-
org i bílskúrnum.
Hann klappaði á kinn hennar. —
Ég væri ekki svo harðorður, ef ég
sæi aðra leið, en nú verð ég að fara.
En ég kem aftur, og þá vil ég ann-
að hvort fá allt....eðá ekkert. Og
hann var farinn, áður en hún hafði
áttað sig. Ilún var ein eftir, ein með
piltinum í silfurrammanum.... unga,
unga piltinum.
Hilda stöðvaði bílinn. Hún klifr-
aði upp hæðina meðfram stígnum.
Nokkra stund sat hún og virti fyrir
sér útsýnið. Hún þekkti það svo vel.
Hundruð ungra elskenda höfðu set-
ið þarna og séð það sama. Svo tók
hún böggulinn, sem hún var með.
Það var snemma dags, nákvæmlega
viku eftir sunnudaginn, sem orðið
hafði mílusteinn i lífi hennar, það
vissi hún núna.
Hún opnaði böggulinn, í honum
voru sendibréf og ljósmyndir af
Ricky. Hún brosti veikt við tilhugs-
uninni um hina saklausu ást milli
stúlku og pilts. Hún minntist stúlk-
unnar, sem hún liafði verið, með sítt
ljóst hár, kringluleitt og barnalegt
andlit. Ricky myndi ekki þekkja
þessa konu með fullorðinslega hár-
greiðslu og andlit, sem var orðið
mótað á þessum átta árum, sem hún
hafði staðið á eigin fótum. Hann
hafði elskað stúlkuna, en konan var
honum framandi, konan, sem hafði
haldið honum innilokuðum í silfur-
ramma.
— Ég skal gefa þér frelsi þitt,
Ricky, sagði hún upphátt. Hún lagð-
ist á hnén og bjó til lítið bál úr
bréfunum og myndunum. Hún bar
eldspýtu upp að horninu á þunnu
umslagi. Þáð fuðraði upp, og blá
reykjarsúla teygði sig upp i loftið.
Hún studdi höndum um hálsinn og
horfði á eftir reyknum, sem sveif
upp í loftið, breiddi úr sér og hvarf.
Þegar hún leit niður aftur, var þar
ekkert, nemá askan. Hún lá kyrr á
hnjánum um stund. Hún hafði eng-
an minjagrip lengur, en í leyndum
afkima í hjarta sínu myndi hún ætíð
geyma minninguna um ungan pilt,
sem hún hafði elskað fyrir langa
löngu.
Að lokum stóð hún upp, gekk aft-
ur að bilnum, settist inn og ók á
brott. Það var sumar, og hún hafði
sent minningar vorsins aftur til
vorsins. — Sumarið, hugsaði hún,
þegar hún kom niður af hæðinni og
ók fram hjá grænum, frjósömum ökr-
um, — sumarið var dásamlegur timi.
Og lmn sá fyrir sér augu Davíðs,
sem voru djúp og hlý og skörp.
Skósmiðurinn í Grini
Framhald af bls. 19.
út fyrir dyr, og hungrið vofði sífellt
yfir fjölskyldunni. Hann átti það yf-
ir höfði sér að hann yrði rekinn úr
landi, eins og aðrir Þjóðverjar.
Loks kom hinn hræðilegi dagur,
þegar hann var handsamaður. Hann
reyndi árangurslaust að benda á og
leita til manna, sem hann hafði
kannazt við i Grinifangelsinu; voru
engar líkur á þvi að ein undantekn-
ing yrði gerð frá því að verða land-
rækur sem aðrir landar hans? Hann
vildi nauðugur skilja við konu og
barn, og hann gat ekki hugsað sér
að fara með þau í alla eymdina i
Þýzkalandi.
Nei, engin undantekning var hugs-
anleg. Ákvæði voru ákvæði, jafnvel
þótt hér væri um að ræða mann,
VIEAN 4X