Vikan - 30.08.1962, Blaðsíða 34

Hárið verður fyrst fallegt meö
/dm,
SHAMPOO
W'HITE RAIN gerir hár yðar gullfallegt. Hinn
silkimjúki lögur gefur hárinu þægilegan ilm og
gljáandi blæfegurð — laðar fram hinn dulda
yndisþokka. Af White Rain eru framleiddar
þrjár tegundir, sem fegra allar hárgerðir —
ein þeirra er einmitt fyrir yður.
Periulivítt fyrir venjulegt hár
Fölblátt fyrir purrt hár
Bleikfölt fyrir feitt hár
Toni framleiösla tryggir fegursta hárið
Á eyðihjarni
Framhald af bls. 17.
ur siðmenningin, tækniþróunin og allt
það, okkur nú?“
Dahl hugleiddi ósjálfrátt orð gamla
mannsins. Þau voru sönn að vissu
leyti, en þó ekki nema að litlu leyti.
Siðmenningin svokallaða og tækni-
þróuhin kom þeim enn að gagni. Neyð
arútbúnaöur'nn, sem flugmálaráðu-
neytið skyldaði hverja flugvél, sem
hélt uppi ferðum á þessum slóðum,
að hafa með sér, kom þeirn að minnsta
kosti i góðar þarfir.
Nokkur kíló af næringartöflum
handa hverjum manni um borð, eða
nægilegur skammfur fyrir mánuðinn,
ef illa tækist. til; suðu- og mataráhöld
34 VIKAN
úr léttmálmi, eldspýtur í vatnsþéttúm
umbúnaði, tvær axir, veiðarfæri, bæði
lína og net, svefnpokar, fjögur pör af
snjóþrúgum og langhleypt marg-
hleypa, skotfæri, tvær árar — en eiig-
inn bátur eða fleki, veiðihnífar og
nælontjald. . . .allur þessi útbúnaður
mundi koma þeim í góðar þarfir,
meira að segja duga þeim vel, ef út-
legð j.eirra yrði ekki því lengri. Auk
þess hafði Surrey flugmaður forláta
riffil meðferðis og mikið af skotfær-
um, því að hann lét ekkert tækifæri
ónotað að komast á veiðar, þegar veð-
uraðstæður eða eitthvað annað tafði
flugið.
Þessi fyrsti kvöldverður þeirra í út-
legðinni reyndist hinn ijúffengasti.
Greatorex hafði veitt um þrjátíu sil-
unga, feita og allvæna, og Bud steikt
þá á viðarteinungum við bálið, eins
og stúlkan sagði honum fyrir. Auk
þess snæddu þau kjúklingasúpu og
kex af nestinu í flugvélinni. Já, stúlk-
an, hún hafði breytzt, hugsaði Dahl
enn. Um leið og hún steig fæti á auðn-
irnar, var sem henni hyrfi öll feimni,
engu líkara en að þá væri hún komin
heim. Hún var stöðugt að starfa,
brosmild og kát en þó alvarleg. Það
var augljóst, að hún gerði sér fylli-
lcga grein fyrir því, hvað með þyrfti
til þess að þau gætu hafzt þarna við
— unz hjálp bærist, eins og Greator-
ex orðaði það —- og haft það af. Hún
var uppalin í þessu umhverfi, og þar
átti hún fyrst og fremst heima. 1 raun-
inni hafði hún ekki breytzt neitt,
hugsaði Dahl, það voru öllu fremur
aðstæðurnar og hans eigið sjónarmið.
!
i
Kannski var það ekki svo vitlaust hjá
gamla manninum, að þau hefðu farið
gegnum tímamúrinn, þegar flugvél-
in nauðlenti.
Klukkan var ekki nema rúmlega
átta, þegar norðurljósin hófu dans
sinn á blámyrkum himni. Dahl horfði
á dýrð þeirra unz Prowse tók til máls.
„Takið eftir þessu", mælti hann I-
bygginn. „Norðurljósin fagna okkur
með húla-húla-dansi. Það merkir að
á morgun verði heiðskírt veður, takið
eftir því. Við þuríum ekki annars við,
en sitja við bálið, hafa neyðareld-
flaugarnar tilbúnar og biða þess að
leitaflugvélin fari hér yfir. Og þess
verður ekki langt að bíða....það er
sjaldan, að hugboð mitt bregðist mér“.
Hann leit til þeirra hinna, eins og
hann byggist við að þau létu í ljós
fögnuð sinn yfir boðskap hans. Af því
varð þó ekki.
Þess í stað svaraði Sam Bud: „Við
erum stödd á reginvíðri auðn. Við er-
um sex, örsmáar títlur á stórum
bjarndýrsfeldi. I þínum sporum mundi
ég ekki gera mér vonir um að það
reynist auðvelt að hafa uppi á okkur“.
„Að minnsta kosti eru norðurljós-
in ekki nein sönnun þess, að heiðskírt
verði á morgun“, mælti stúlkan.
„Viljið þið veðja?“ spurði Prowse
glaðhlakkalega. „Ég treysti hugboði
mínu. Mér hefur reynzt það óhætt
hingað til, og svo mun enn verða“.
Dahl leit til hans, þungur á brún-
ina. „Við ölum öll þá von með okkur,
að við munum finnast. Hvers vegna
skyldum við fara að setja biðinni,
sem á því kann að verða, einhver ó-
eðlileg og óskynsamleg takmörk, ein-
ungis til að valda sjálfum okkur von-
brigðum?"
Prowse setti upp fýlusvip og svar-
aði honum engu.
„Það kynni að stytta þá bið veru-
lega, ef mér heppnaðist að koma lífi
í senditækið", varð Bud að orði.
Greatorex sneri sér að honum og
mælti af ákefð. „Því ekki að gera til-
raun strax? Er ekki líklegt að það
dragi lengra í náttmyrkri en á dag-
inn.... að minnsta kosti eru hlustun-
arskilyrði betri eftir að myrkt er orð-
ið, það hef ég oft komizt að raun um,
Þegar ég hlusta á útvarp heima....“
Framhald í næsta blaði.
Ljósmyndaiðja
Framhald af bls. 12.
Áhugaljósmyndarar eru flestir
sammála um það, að mesta ánægjan
og sköpunargleðin komi fram þegar
maður er í tnyrkraherberginu með
stækkara fyrir framan sig, tilbúna
filmu í höndunum og ljósmynda-
pappír i skúffunni undir borðinu.
Þeir möguleikar, sem maður hefur
þá til að skapa mynd á pappfrinn,
eru næstum óþrjótandi. í einum litl-
um ferhyrning á filmunni er oft
hægt að finna efni í margar mismun-
andi myndir, með þvi að stækka
mismunandi mikið, draga fram sum
atriði en eyða öðrum, fela sumt en
sýna annað skýrar. Daufar myndir
má gera skarpar og skarpar daufari,
— ailt eftir því hvað manni sjálf-
um finnst.
Slikt er ekki hægt að fá gert neins
staðar annars staðar, þó ekki sé
nema vegna þess, að þá er maður
sjálfur ekki viðstaddur og aðrir vita
ekki hvernig maður vill hafa mynd-
ina.
Slík vinna er mjög timafrek og
nákvæm, en sköpunargleðin, sem