Vikan - 30.08.1962, Blaðsíða 16

ÚRDRÁTTUR:
Þrír yfirmenn námurekstursins í
Ungava, Norður-Kanada, eru á leið-
inni heim til „siðmenningarinnar“
með lítilli flugvél, eftir sumarlangt
starf þar nyrðra. Ung stúlka, dóttir
trúboðshjóna þar norður frá, fær
far með þeim. Þetta er í september-
mánuði og allra veðra von á norð-
urslóðum, en flogið er yfir víðar
auðnir og hrikalega fjallgarða--
Eirrautt hárið féll i lokkum um
herðar henni, mun síðara en sam-
rýmdist tízkunni. Og nú þóttist Dahl
sjá hvað væri athugavert við klæða-
burð hennar. Fötin voru að vísu úr
góðu efni — en þau báru með sér, að
þau höfðu verið pöntuð eftir verð-
lista og fóru eftir því, auk þess sem
þau voru alltof gamaldags til þess að
stúlka, sem ekki var nema tuttugu og
fjögurra ára, gæti látið sjá sig í þeim
á almannafæri. Aftur á móti var öll
framkoma hennar og málfar eins og
vel menntaðri og vel uppalinni stúlku
bezt sæmdi. Gat það átt sér stað, að
hún hefði dvalizt hér í Ungava óslit-
ið frá því hún var níu ára að aldri?
Þá hlutu foreldrar hennar að hafa
vandað vel uppeldi hennar i æsku, og
Dahl spurði sjálfan sig, hvernig nokkr-
ar manneskjur, jafnvel þótt um trú-
boða, brennandi í andanum, væri að
ræða, gætu einangrað sig svo lengi
frá umheiminum og siðmenningunni.
Því næst minntist hann, rétt eins og
hann væri að ráða gátu, þess, sem
Greatorex hafði sagt I sambandi við
stúlkuna: „Það búa ekki neinir hvit-
ir menn við Rahklekflóann, að und-
anskildum foreldrum hennar, vitan-
lega, sem finnst því að hún verði að
fá tækifæri til að.... kvænast manni
af sinum eigin kynþætti. Þess vegna
senda þau hana til frændfólks sins I
New Jersey. Upphaflega stóð til, að
hún tæki sér far með birgðaskipinu,
en því hefur seinkað svo I ár, að ég
bauð þeim far handa henni með flug-
vélinnl".
Og svo hafði Greatorex bætt við:
„Þið verðið bara að haga ykkur kurt-
elslega I návist hennar. Hún er sak-
laus eins og níu ára barn
„Þú þarft ekki að líta á mig", hafði
Prowse sagt og hlegið við „Þess hátt-
ar dúfur eru ekki fyrir mig“.
Dahl heyrði að hreyfill vélarinnar
herti átakið; Surrey gerði tilraun til
að hækka flúgið, svo hann kæmist unn
fyrir hríðina. Þegar hað tókst ekki,
lækkaði hann flugið til muna og
skyggndist eftir kennileitum. Hvergi
sást neitt nema sniór og hríð. Ef allt
hefði verið með felldu. áttu bau að
vera komin á fvrsta áfanvastað*nn
fvrir klukkustundum síðan. Dnþl vissi
að eldsneytið hlaut að vera á imotum.
Sjálfur átti hann nótr eidsnnvti í
bili. Og þegar hann hafði fengið sér
vænan viðbðtarteig úr flevvnum. bö^ti
honum sem allt væri I stakasta lagi.
Storminn hlaut bráðum að lægia,
hríðinni að slota. Og sennilega hafði
Surrey þegar sannfærzt um það að
hann væri alveg í námunda við á-
fangastaðinn; beið þess einungis að ör-
litið rofaði til, svo hann gæti lent.
Andartaki siðar dró þó nokkuð úr
þeirri vissu Dahls. Surrey lækkaði
enn flugið og svipaðist um eftir kenni-
leitum, herti svo allt í einu á hreyfl-
inum allt hvað hann mátti og beindi
vélinni bratt upp á við. Dahl grillti
I jörð fyrir neðan, hrikalega hamra-
tinda, ekki meira en tuttugu fet fyrir
neðan bátana. Fýrir nokkrum minút-
um mundi honum hafa brugðlð svo
um munaði, en nú var farið að svifa
16 VISAM
FRAMH ALDSSAGAN
2. HLUTI
EFTIR
LAWRENCE EARL
svo á hann aftur, að hann gerðl sér
óljósa grein fyrir hættunni. En það
mundi hann þó, að ekki átti að vera
neinna slíkra fjallatinda von i grennd
við lendingarstaðinn.
Aftur á móti brá honum, þegar
hann heyrði stúlkuna reka upp ann-
arlegan hlátur.
Þegar flugvélin hafði náð nokkui
hundruð feta hæð og tók aftur lárétta
stefnu, hallaði Greatorex gamli sér
fram í sætinu og klappaði á öxl stulk-
unnar, en einhvern veginn fannst
Dahl, að hann mundi gera Það öllu
frekar til að róa sjálfan sig. Stúlkan
virtist miður sin og baðst afsökunar
á hlátrinum. Prowse var nábleikur af
ótta, kreppti hendurnar svo fast að
sæti'sbríkunum, að hnúarnir hvítnuðu.
Dahl fann yl áfengisins seytla um
hverja taug. Þau eru öll drephrædd,
hugsaði hann, ég einn er óhræddur.
Enn setti hann fleyginn á munn sér
og drakk í botn.
Þá kvað við skerandi, sargkennt
málmhljóð frá hreyflinum og um leið
fór snarpur titringur um alla vélina.
Á næsta andartaki heyrðist ekki neitt,
ekki einu sinni frá hreyflinum. Surr-
ey leit um öxl og mælti hátt og með
áherzlu: ((
„Spennið á ykkur öryggisbeltin....
Þannig var þetta Þá... .Dahl varð
dálitið undrandi, fann jafnvel vakna
með sér nokkra eftirvæntingu í stað
ótta.
„Hvað er að?“ Há og hvell rödd
stúlkunnar rauf martröð þagnarinn-
ar. „Er flugvélin að.... “
Dahl spennti á sig beltið, vélrænum
handtökum. Hann heyrði einhver ann-
arleg kokhljóð úr næsta sæti — Það
var Prowse, sem seldi upp af skelf-
ingu. Enginn gerðist til að svara
spurningu stúlkunnar. Uti fyrir kvað
við hvinur loftsins við vænbörðin, þeg-
ar vélin tók dýfuna.
Þannig var það þá að standa aug-
liti til auglits við dauðann, hugsaði
Dahl. Það, sem hann hafði óttazt alla
ævi, var sem sé ekki voðalegra en
þetta. Tómur fleygurinn lá á hnjám
honum, og hann lét hann falla á gólf-
ið.
„Allir búnir að spenna á sig beltin?"
spurði Surrey hæversklega, en leit
ekki um öxl.
Dahl varð litið út um gluggann og
sá trjátopp á fleygiferð og svo ná-
lægt, að hann beygði sig ósjálfrátt til
hliðar í sætinu. Prowse seldi ekki
lengur upp, hann var náfölur eins og
liðið lík. Skyldi Peggy systir mín í
St. John syrgja mig látinn, hugsaði
Dahl. eða verða því fegnust að losna
þannig við mig? Einhverra hluta
vegna minntist hann þess nú, hve
skemmtilegt siðasta árið við háskól-
ann var; árið fyrir styrjöldina, siðasta
góða árið. sem hann hafði lifað. Það
var merkilegt hversu margs hann gat
minnzt bessa örfleygu andrá, hve
margt hann gat séð fyrir hugskots-
siónum sinum.
Annað flotskíði flugvélarinar snart;
trjágrein, svo hún skekktist til á svif-
inu niður á við. Dahl bjóst við að hún
steyptist kollhnýs við áreksturinn, en
bað varð ekki, heldur breytti hún ein-
ungis um stefnu og um leið herti
vindhvininn við vængina. 1 næstu and-
••á hlaut þessu öllu að Ijúka. Dahl
mundi ekki óttast dauðann framar.
..Nei... .nei...."
Það var Prowse, sem veinaði, eins
og I mótmælaskyni, og Dahl, sem vildl
njóta síðustu andrárinnar í þögn,
svaraði hranalega: „Þegiðu!" Prowse
hlýddi.
Skyndilega sást myrkur vatnsflötur
fyrlr neðan og framtindan, kembdur