Vikan - 30.08.1962, Blaðsíða 17

gráum hrlBargusum og snævi þakln
ströndln fyrir stefni vélarlnnar. Flot-
skíðin sleiktu vatnsflötin; Þa8 fór
snarpur kippur um vélina, þegar hún
settist og þessi endalok voru jafn 6-
vænt og ótröleg og upphafiC, þegar
hreyfillinn stöövaBist,.
Dahl hafði næstum þvi gripizt nota-
legri öryggiskennd, þegar vatniB þraut
og ósköpin dundu yfir. Þau hófust
meö þvi aÖ vinstra flotskíöiö rakst á
stein, en við þaö snerist vélin I hálf-
hring og um leiö tók snðgglega af
skriðinn, svo hún missti jafnvægiö,
kastaðist á hliðina og yfir sig á öðr-
um vængbroddnum.
Dahl heyrði vein — og um leið sá
han enn einu sinni hina óhugnanlegu
sýn, sem hafði ásótt hann í vðku og
draumi undanfarin ár.... blóðugt og
afskræmt andlit leyniskyttunnar, sem
staröi á hann brostnum augum úr
glugga húsarústa i Faialse. Svo missti
hann meðvitundina.
ANNAR KAFLI
ÓSJÁLFRÁTT og allt í einu varð
Alison Dobie Það Ijóst, að I rauninni
væri þessu öllu lokið. Hún svalg að
sér loftiö i stórum teigum, því að hún
haföi misst andardráttinn um hrið
.... og um leiö og hön dró aö sér
andann, sannfæröist hún um, að hún
væri að minnsta kosti enn á lífi.
Sö staðreynd nægði henni í bil'
Næst varð hún vðr nistandi sárs-
auka I báðum mjöðmum, þar sem ör-
og kápuna niður. Vélln hallaðlst tals-
vert svo stölkan varð að gæta jafn-
vægisins; nú sá hún, að lífsmerki
voru með flestum hinum. Greatorex
tðk að nöa ákaft vinstri handlegginn;
starði annarlegum augum út i blá-
inn, náfölur, og virtist hvorki sjá
hana né annað. Prowse tðk enn að
kögast og virtist. bó ekki komlnn tii
meövitundar.
ðslálfrátt varö henni lit.ið þangað
sem Dahl sat. Hann var að reyna að.
bylta ofan af sér feröatöskunnl henn-
ar, og Alison datt baö fyrst i hug,
hvort taskan mundi hafa meitt hann,
beerar bún skall i skaut honum: um
leið tók hún eftir þvl, að annar far-
angur lá á við og dreif um allt far-
þegarýmið.
Enn heyrðl hún lágt korr. T>að kom
að framan og Allson studdist. við sæt-
isbrikurnar tii aö halda Jafnvæginu,
unz hún náöi að sæt.1 flugmannsins.
Hön greip > um úlnlið Surreys, fann
fyrst í stað ekki að slagæðin bærð-
ist. en síðan veikan og óreglulegan
slátt. sem bar þvi vitni að flugmaður-
inn værl enn með lífsmarki. Vélstjór-
inn var I bann veginn að ranka við
sér, hún tók sem snðggvast um tiln-
110 honum og fann að allt var i lagi
með hann. að minnsta kosti hvað bað
snerti. öðru máll gegndi um flug-
manninn....
Henni varð það fyrst fvrir að rétta
hann með gætni upp I sætinu — og
hrökk við, þegar hön sá, að yfirvarar-
Við ölum öll þá von með
okkur, að við munum
finnast. . .
yggisbeltið hafði skorizt inn 1 hold-
ið, án þess þó að hörundið brysti við.
Þótt furðulegt kunni að virðast, vakti
þessi sársauki með henni fögnuð;
hann var ekki einungis sönnun þess,
að hún væri enn á lífi, heldur vakti
hann hana til meðvitundar um það, að
þess mundi nú áreiðanlega verða
nokkur bið, að hún þyrfti að standa
augliti til auglits við umheiminn —
en einmitt Því hafði hún kviðið mest
í sambandi við þessa ferð, Þótt hún
léti ekki á bera.
Og um leið rumskaði raunsæi henn-
ar. Hún kreppti og rétti úr fingrunum
á víxl og fann, að þeir og armar henn-
ar mundu óbrotnir. Þegar hún hafði
sannfærzt um Það, spennti hún frá
sér öryggisbeltið. Hún sat enn í sæt-
inu, og varð það nú fyrst fyrir að
rétta úr fótunum og hreyfa tærnar.
Þegar ekkert virtist heldur við þá limi
hennar að athuga, reis hún á fætur.
Við skellinn af árekstrinum og velt-
una hafði pilsið og kápan fletzt .upp
á mjaðmir henni, en hún veitti því
enga athygli og reyndi á fætur og tær
í sífellu, vantrúuð á, að það gæti átt
sér stað að hún hefði sloppið ósködd-
uö úr þessum ósköpum. Ekki komst
heldur nein hugsun varðandi ferðafé-
laganna að hjá henni fyrst i stað.
Lágt korr varð til Þess að ýta við
vitund hennar, og um leið blygðaðist
hún sín fyrir þá sjálfselsku sína, að
skegg hans og haka lagaði í blóði úr
nefinu. Henni varð þó ljóst að eitt-
hvað alvarlegra en blóðnasirnar var
að, og skyndilega varð hún gripin á-
kafri hræðslu, ekki svo mjög við ná-
lægð dauðans, heldur fyrst og fremst
fyrir það, hve ráðþrota hún stóð gagn-
vart honum. Aldrei á ævinni hafði
hún verið svo að því komin að tapa
gersamlega allri stjórn á tilfinning-
um sínum.
Þá heyrði hún fótatak á bak við
sig.
'Ienni varð litið um öxl í von um
aðstoð, en sá þá hvar Dahl stóð við
sæt.ið, sem hún hafði setið í, hálfbog-
inn og seildist með hendinni undir
það. Svo heyrði hún glamra i flöskum,
síðan brothljóð um leið og hann dró
malpokann sinn undan sætinu og
rammur brennivinsþefur lagði henni
fyrir vit. Hún varð í senn hneyksluð
og reið yfir því, að hann skyldi meta
áfengið mest eins og á stóð, en um
leið og hún reiddist, náði hún aftur
valdi á ótta sinum.
„Þú....‘ mælti hún fyrirlitlega.
Hann rétti úr sér og sneri sér að
henni, mikill vexti og herðibreiður,
sólbrenndur í andliti og karlmannleg-
ur, en um leið og hann hvessti á hana
augun, fann hún að hann var henni
gramur. En fyrst og fremst veitti hún
því þó athygli, hve þreytulegur hann
var... .hvernig stóð á því, að hún
Gremjuna dró úr augnatllllti hans;
það brá fyrir storkandi sigurhrðsi I
röddinni; „Ekki laust vlð mig lánlð“,
sagði hann, „ekki nema ein brotin.
Svona skal það alltaf vera....“
„Þú virðist ómelddur", grelp All-
son fram í fyrir bonum.
„Það ber ekki á öðru — elnungis
dálitið þyrstur. Væri yður sama, ung-
frú. þótt þér létuð mig i frlðl?"
Nú fann bún ekki lengur til neinn-
ar vorkunnsemi I hans garð. „Það er
í sjálfu sér velkomið", sagði hún. „En
það er annaö, sem er mikilvægara elns
og á stendur, en hvernig okkur fell-
ur hvoru við annað. Þér verðið að
veita mér aðstoð. Eg held, að flug-
maðurinn sé að deyja...."
Það var eins og hún hefði rétt hon-
um löðrung.
„Guð minn gðður... .þvi i ðskðpun-
um sagðir þú það ekki strax", varð
honum að oröi. Hann rétti úr sér og
gekk til hennar, furðu öruggur i
spori. „Hvað vilt þú að ég geri?"
spuröi hann.
Henni létti, og um leið furöaðl hana
á þvi. að hann skvldi reynast svo auð-
sveipur. Slikt hafði bún ekkl þorað að
vona, ef til vill gafst henni tækifæri
til þess einhvern tima seinna að auð-
sýna honum þakklæti sitt, hugsaði
hún. í rauninni haföi hún ekki kynnzt
neinum karlmanni um ævina. að fðður
slnum undanskildum — og þeir Dahl
og hann voru sannarlega eins ólikir
á allan hátt og dagur og nótt.
„Þú ættir að losa um föt hans",
sagöí hún og vék til hliðar svo hann
kæmist að.
Hún sá. að hann belt á Jaxlinn, þeg-
nr hann laut aÖ binum meðvitundar-
lausa félaga beirra. og að hann fðln-
aöi nndir sðlbrunanum. Eftir nokk-
ur andartök kinkaði hann kolli til
hennar og vék tll hliðar.
Alison féll á kné á kalt gðlfið og tðk
að athuga nakinn barm flugmanns-
Ins. Hann var vöðvamikill, bringan
hvelfd og loðin, og það kom henni á
ðvart, hön hafði ekki séð naklnn
barm á karlmanni nema á föður sin-
um, og hann var magur og hvitur og
hárlaus eins og reytt fuglsbrlnga.
Gripin annarlegri kennd. sem hún
hafði aldrei fundlð vakna með sér áð-
ur og gat ekki gert. sér grein fyrir,
fðr hún höndum um briðst fiugmanns-
ins og siður. og var um leið þakklát
möður sinni fvrir það, að hún hafði
kennt henni hjálp I viðlögum. Loks
fann hún bað. sem hún hafði kviðið
fyrir að finna — harða ðjöfnu undlr
hörundinu á siðunni — og hennl varð
svo mikið um, að hún rak upp lágt
hljóð.
T’ifhainshrot?" spurði Dahl.
...T«“ Hún reis á fætur og stundi ð-
siáifrðtt. ..Eg veit, ekki hversu hæt.tu-
legf bað kann að vera. en bað eru að
minnstn kosti briú rifbein brotin. Hg
vona. að hann hafi ekki laskazt. neitt
innvortis".
Dahl hrevtti út úr sér orðunum
milli samaubitinna tannanna.
..Það getur alltaf tekið viku að leit-
arfiugvéi finni okkur. Og hamingjan
má vita. hvað sjúkrahús er hér langt
undan".
Hriðinni hafði siotað. Þðtt. mvrkt
væri. gátu bau greint að flugvélin
hafði numið staðar á malargranda,
sem skildi tiörnina. bar sem flotskiði
hennar höfðu fvrst tekiö niðri, frá
stðru vatni.
hafa ekki munað éftir öðrum. HennWkenndi í brjóst um hann, þrátt fyrir
varð það fyrst fyrlr að brette pil*ið®allt....
Álit Dahls á unefrö Dobie tðk skjðt-
um brevtingum. Hann varð að viður-
kenna. hvort sem hann viidi eða ekki.
að uppeldi hennar á bessum slððum
hafði gert hana þelm öilum færari tll
að berjast fyrir lifinu við aðstæðurnar
og náttúruöflin. Það var ekki eln-
ungls, að hún vissi skil og kynni tök
á flestu, heldur var hún og gædd ó-
venjulegi þreki og kjarkur hennar ó-
drepandi. Fyrir þessa yfirburði, á-
samt rólegri en ákveðinni framkomu
og kvenlegum þokka, veittist henni
furðu auðvelt að stjórna þeim karl-
mönnunum til verka. Það var hún,
sem réði gerð bráöabirgðaskýlisins, og
vann mest að þvi, ásamt Dahl, en
benti um leið á það, hógvært en með
festu, að það mundi hyggilegast, að
þeir Bud vélstjóri og Prowse sæju fyr-
ir eldsneyti á bálið áður en dimma
tæki. Og þegar það kom svo I Ijós,
að Greatorex gamli var melr til tafar
en aðstoðar, þrátt fyrir sinn góða
vilja, fann hún upp á því að hann
færi og renndi fyrir fisk I vatnínu —
það yrði ekki amalegt að fá nýjan
fisk í kvöldmatinn. Og það var eins
og við manninn mælt, Greatorex gamli
setti stöngina saman í flýti, kátur og
ákafur eins og stráklingur, og undi
sér niðri við vatnið fram i myrkur.
Þegar dimma tók og kólnaði, settust
Þau svo umhverfis bálið, sém Dahl
hafði kveikt, og þrátt fyrir allt leið
þeim notalega í skjóli við litla nælon-
tjaldið, þar sem Surrey lá meðvitund-
arlitill I svefnpoka sinum.
Dahl gat ekki annað en hugleitt það
hve ungfrú Dobie tókst merkilega vel
að breyta ðrvæntingu og ráðaleysi
þeirra félaga í bjartsýni og kjark, með
þvi að fá þá alla til að vinna. Nú var
eins og sameiginleg örlög hefðu brot-
ið af þeim einangrunarviðjar hinnar
svokölluðu siðmenningar og fært þau
nær hverju öðru, þjappað þeim saman.
Þó ekki öllum — Prowse stóð að vissu
leyti fyrir utan, enn að minnsta kosti.
Það var eitthvað í fari hans, sem
gerðl, að hann gat ekki samrýmzt
öðrum af einlægni.
„Það má vel vera, að flugsamgðng-
urnar samrýmist bezt þróunarstigi nú-
timans", upphóf Greatorex rödd sina
eins og hann væri að hefja ræðu á
framkvæmdastjórafundi. „En hvað
sem hver segir er það ekki fljótleg-
asta aðferðin til að ferðast". Styrkur-
inn I rödd hans og öryggið I framkom-
unni bar þvi Ijðst vitni, að hann trúði
að þau hefðu komizt af eingöngu fyr-
ir kraftaverk, og að það væri því
ekki nema rökrétt að treysta því að
þeim yrði bjargað lnnan skamms og
kraftaverkið þar með fullkomnað.
°rowse gein við orðum Greatorex
gamla elns og hungraður lax við flugu.
„Já, einmitt.... hvað áttu við, Grea-
torex?"
"’ahl glotti I laumi. Þetta var ekki
i fvrsta skintið. að Prowse séndi aiit
að bvi ðviðeieandi Sbuga á hverhi
bvt. sem eamli maðurinn fifjsðt upp
á Það levndi sér að minnsta kecti
nkki. að hann vissl sem var. að Grea-
torex var aðstoðarfrsmkvæmdastjðri
TTmrava námufélasrsins.
Greatorex svaraði snurninvn hans.
ep sneri bú méli ctnu til beirra aitra,
ín bess að ræða við Prowse norsðnu-
Teo-a. „Hraði fullkor-nuctu fiucrtætria
vnrra or miðaður við r»nitiimii1mti ð
kiukkuctund. En bað tðk okkur okki
noma hrot úr sokúndu að forðast mörg
húcnnð 5n aftur I timann".
, Þú éit irið sokúndnhrotið. hoear
við nauðiontum?" Enn vein Prowse
við -nufmnni.
Auðvitað". rtroatorov eamii svoifi-
aði hondinni orðum stnvm ftl ékor—iu
„VitanTep'a. A bvi sokúnduhroti fðr-
um irið íTopnum fimarnúrinn . . . <reori-
um ttmamúrinn. of hið skiiiið hvað
ég á við. Eða . . að hvaða eatmi kem-
Prnmha’d * v’s. S4.
vhuh í?