Vikan - 21.03.1963, Side 5

HVAÐ UNGUR NEMUR
en aðrir að þetta sé allt í lagi. Hvað
er rétt? Kalkhrædd.
Þú getur tekið þessu með kölk-
unina með knúsandi ró — svona
í náinni framtíð í það minnsta,
en ef þú drekkur tvo lítra af
mjóik á dag, máttu alveg búast
við því að verða frekar svona
bústin áður en langt um líður.
Ekki fyrir mallið ...
Vikan, Reykjavík.
Dóttir mín er bráðum 17 ára, og
getur ekki ennþá eldað mat, svo
nokkur mynd sé á. Það er líka al-
veg sama hvað ég reyni við hana,
að hún nennir alls ekki að reyna
neitt við það, og brettir bara upp
á nefið, ef ég fer að tala um það.
Hún er í skóla, og les vel og hugsar
vel um skólann, en mér finnst endi-
lega að svona gömul stúlka þurfi
að læra að búa til mat, því einhvern
tíma kemur að því að hún þarf að
laga mat handa manninum sínum
— ef einhver vill þá á annað borð
giftast stúlku, sem nennir ekki að
laga mat. Hvað á ég að gera?
Móðir.
Varst þú sjálf ákaflega spennt
fyrir matarlagningu þegar þú
varst 17 ára? Satt að segja finnst
mér að þú ættir að vera hreykin
af dóttur þinni, hvað hún er á-
hugasöm fyrir skólanum, en ekki
vera að íþyngja henni með hlut-
um, sem hún getur auðveldlega
lært síðar, þegar tími er kominn
til þess. Það tekur ekki langan
tíma að læra svona nokkumveg-
in sæmilega að elda mat ofan í
eiginmanninn, og áhuginn vaknar
á sínum tíma. Þá þarftu ekki að
hafa neinar áhyggjur.
Um eyrnatappa ...
Kæra Vika.
Getur maður orðið taugaveiklað-
ur, eða hreinlega vitlaus af eintóm-
um hávaða? Ég er örugglega orðinn
taugaveiklaður aumingi og óttast að
ég eigi ekki langt eftir til að verða
vitlaus. Vitlausari en ég er, meina
ég. Það er vélarskrölt í húsinu, sem
ég vinn í allan daginn, úti á götu
æða skellinöðrurnar framhjá manni
með djöfullegu skrölti og flautu-
pípi, trukkarnir, strædóarnir arga
og garga, blaðasnápar hrópa og
kalla, slökkviliðið og lögregla pípa
og væla, hurðir skella, gluggar
skrölta, útvarpstæki drynja, skvís-
ur æpa, krakkarnir heima öskra og
grenja, kerlingin orgar, naggar og
skammast, flugvélarnar þruma rétt
yfir hausnum á manni um miðja
nótt, fyllibyttan í næsta húsi og
kellingin hans slást og rífast, kettir
breima, ■— og vekjaraklukkan
hringir eins og heimurinn sé að
farast.
Er það nokkur furða þótt ég sé að
verða vitlaus?
Gefðu mér eitthvað ráð, kæri
Póstur, áður en það verður um sein-
in. Er ekki hægt að fá eitthvað
apparat til að stinga inn í eyrun
á sér til að deyfa þennan skratta?
Stundum liggur mér við að óska
að ég væri hreinlega orðinn heym-
arlaus, enda er það einkennandi
fyrir heyrnardauft fólk, hvað það
er rólegt og afslappað. Maður þarf
að geta skrúfað fyrir eyrun á sér
eins og útvarpstæki, — eða eins og
þegar maður lokar augunum. Ég
held að skaparinn hafi aldrei reiknað
með þessum helvítis hávaða, þegar
hann útbjó mann með galopin eyru
og engan tappa í.
Ef þú svarar mér ekki, Póstur,
þá æpi ég!!! S.F.
Ég þekki þig góði. Það ert þú,
sem átt heima í næsta húsi við
mig. Bíllinn þinn er hljóðdemp-
aralaus, og strákurinn þinn er
með skellinöðrudellu. Kellingin
þín hefur útvarpið eins hátt og
hægt er, svo hún heyri í því fram
í eldhús, eða jafnvel út á snúrur.
Stelpan þín öskrar allan liðlang-
an daginn. Jámplötumar eru
lausar á þakinu hjá þér og glamra
í minnsta vindblæ. Þú ert verk-
stjóri í blikksmiðju og gargar
þar eins og þú lifandi getur til
að yfirgnæfa hávaðann í blikk-
inu, þegar hundrað hamrar lemja
á því. Þú ert þar að auki heyrn-
arlaus og allir verða að æpa á
þig til að þú heyrir. Bráðum
verðurðu vitlaus. Vitlausari en
þú ert, meina ég.
Og mér er alveg sama, því þú
liggur alltaf á hleri, þegar ég
er að skamma kellinguna mína.
Ég ætla að kaupa mér lúður og
gefa stráknum mínum trommu.
Og hana nú!
IDUNNARSKÓR A ALLA FJÖLSKYLDUNA