Vikan - 21.03.1963, Síða 16

SMÁSAGA
HÚN hafði með brögðum komizt
undan því að fara með foreldrum
sínum í fjölskylduheimsókn yfir
helgi, og gerði nú sínar eigin áætl-
anir. Ilún ætlaði að vera alein, —
alveg alein, með Hans. En einhvern
veginn var það ekkert spennandi
á þennan hátt.
Fyrstu geislar morgunsólarinnar þrengdu
sér inn á milli gluggatjaldanna í dimma
bjálkakofanum, sem stóð í birkilundi niður
undir litla vatninu. Kyrrð næturinnar var
skyndilega rofin af fyrsta fuglakvakinu, sem
eftir nokkrar sekúndur var orðið að sigri
hrósandi fagnaðarskvaldri. Morgungolan rak ,
á undan sér mjúk, ljós ský yfir heiðbláan
himininn, nokkrir mávar syntu í reiðileysi
í spegilsléttu vatnsborðinu, og styrkleiki sól-
argeislanna óx stöðugt. Brátt var sem him-
inninn logaði allur, og niðri í vatninu
splundraðist spegilmynd sólarinnar í ægi-
fagurri óreiðu vatns og ljóss.
Pia vaknaði við það, að henni var kalt.
Eins og venjulega lá sængin hennar til fóta
í rúminu og lakið samanvöðlað uppi við
höfðagafl. Nátttreyjan hafði runnið upp, og
það lá við, að hún hefði gæsahúð á magan-
um af kulda. Hún lagaði á sér treyjuna, dró
sængina upp að höku, og vafði henni vel
utan um sig. Það, að vakna á maímorgni,
alein í óupphituðum, rökum sumarbústað,
var hreint ekki eins spennandi og frumlegt
eins og margur gat haldið.
En skyndilega rann upp fyrir henni, hvað
hafði skeð kvöldið áður. Og hún velti fvrir
sér ástæðunni til þess, að hún nú var niður-
komin alein í þessum kalda, raka kofa, þrátt
fyrir það, að í raun og réttu átti hún að vera
heima hjá sér í hlýjunni. Hún beit í neðri
vörina, dró sængina skjálfandi upp að höku,
í því að hún settist hægt upp. Síðan lagði
hún vangann á hné sér, og tók að hugsa.
Hún hafði með klækjum komizt hjá því
að fara með foreldrum sínum að heimsækja
Hedvig, móðursystur sína um helgina. Eftir
að hún hafði komið með ótal undanfærslur,
höfðu þau gefizt upp, — með vissum skil-
yrðum samt — og leyft henni að verða eftir,
aleinni í íbúðinni. Þau höfðu ausið yfir hana
fyrirmælunum áður en þau fóru — ekki
henda logandi eldspýtum í bréfakörfuna, eins
og þú ert vön, sjáðu um, að það sé skrúfað
fyrir gasið áður en þú ferð að sofa, læstu
vandlega á eftir þér ef þú ferð út, skrúfaðu
vel fyrir vatnskranana, vertu nú ekki of
lengi úti, gleymdu ekki lyklunum, spilaðu
ekki á grammafóninn alla nóttina, svo þú
vekir ekki nágrannana, og svona hélt listinn
óendanlega áfram.
Það hafði verið eins og heil eilífð, þar til
þau höfðu loksins komið sér af stað. Þegar
Pia hafði gengið úr skugga um, að þau hefðu
ekki gleymt neinu, og væru nú örugglega
komin af stað, hleypti hún einni vorflugu
út um gluggann, setti The Platters á fóninn,
og stillti hann reglulega hátt, svo það mætti
heyrast vel. Síðan fór hún fram í eldhús,
smurði sér brauðsneið með lifrakæfu, fékk
sér glas af ávaxtasafa, þaut inn í stofu aftur
og fleygði sér í bláa hægindastólinn við hlið-
ina á símanum. Hún teygði sig eftir símtól-
inu, og með brauðsneiðina milli tannanna
hringdi hún í þetta vanalega númer.
Það var Hans sjálfur, sem svaraði.
„Sæll, það er ég,“ sagði hún, og fékk sér
stóran bita af brauðinu.
„Sæl. Eru þau farin?“
„Mmmmmmm. “
Hans hafði fallega rödd í síma. Það var
varla hægt að gera sér í hugarlund, að hann
væri aðeins átján ára, þegar maður talaði
við hann í síma. Röddin hljómaði eins og
hann væri að minnsta kosti tuttugu og eins.
„Hvað ertu að gera?“ spurði hún, og setti
annan fótinn upp á stólarminn.
„Pæla í enskunni.“
„Nú, hvers vegna? Er ekki laugardagur?“
„Ég var að bíða eftir að þú slæir á þráðinn,
og hafði ekki annað að gera á meðan.“
„Þú ert skrítinn fugl.“
„Finnst þér það?“
„Mmmmmmm."
Hún renndi niður síðasta bitanum, og
horfði hugsandi á fótinn, sem hún vingsaði
á stólarminum. „Hvað eigum við að gera í
kvöld?“
„Veit ekki. Hefur þú einhverja uppá-
stungu?“
„Getum við ekki komið í bíltúr?"
„Jú, jú. Ég kem þá til þín um sjöleytið,
er það ekki í lagi?“
„Stórfínt. Bless á rneðan."
Pia lagði símtólið á, og tæmdi glasið af
ávaxtasafanum. Hún velti sér upp úr stóln-
um, og fór með glasið fram í eldhúsið. Síðan
inn í stofu aftur, og snéri við plötunni. Hún
raulaði með: „They asked me how I knew,
my true love was true ... dadadimda .. •“
Skyndilega þagnaði hún, og hnyklaði
brýrnar, hugsandi. Henni hafði allt í einu
dottið svolítið í hug. Ja, þarna hafði hún al-
deilis fengið hugmyndina, — alveg glimr-.
andi hugmynd.
Hún þaut fram í forstofu, rótaði til í efstu
kommóðuskúffunni, og fann hann, — lykil-
inn að sumarbústaðnum! Að henni skyldi
ekki hafa dottið þetta í hug fyrr! Hans og
hún gætu svo vel ekið þangað, fengið sér
kaffisopa og hlustað á ferðaútvarpið, og bara
yfirleitt haft það indælt. Það var þó betra
en að hanga inni á sjoppu með öllu hinu
fólkinu. Vera einu sinni ein saman. En for-
eldrarnir (nú stakk samvizkan upp höfð-
inu), hvað myndu þau segja, ef þau kæmust
að því? Hún hafði verið neydd til þess að
lofa að hleypa Hans ekki inn í íbúðina, þeg-
ar hún væri ein heima, ekki vegna þess, að
þau myndu gera neitt, en það myndi kannski
ekki líta vel út í augum nágrannanna og svo-
leiðis. En sumarbústaðinn? Þar voru engir
nábúar á næsta leiti, sem myndu smjatta
á því, þó hún væri ein með Hans. En hún
vissi svo sem vel, hvað foreldrar hennar
meintu með allt þetta tal um nábúana. Þau
bara treystu ekki Hans og henni. En þau
þekktu ekki Hans. Þau gátu ekki þekkt
Hans eins vel og hún gerði. Hún vissi alveg,
að Hans myndi aldrei gera neitt gegn henn-
ar vilja. Það var sko hægt að treysta honum
Hans.
Svo höfðu þau ekki heldur sagt neitt um
sumarbústaðinn áður en þau fóru af stað.
Og lykillinn að honum lá á sínum venjulega
stað. Nú . .. Það gat heldur ekki verið svo
mjög kalt þar útfrá núna á þessum tíma
árs, í lok maí. Svo var líka ofn í bústaðn-
um, og hitamælirinn fyrir utan eldhúsglugg-
ann sýndi sautján gráður þrátt fyrir það, að
klukkan var farin að ganga sex.
Hún var viss um, að Hans myndi vera til
í ráðagerðina. Hún blístraði glaðlega, og var
óvenju kát er hún tók að skipta um föt. Hún
klæddi sig með fyrirhyggju, hlýtt og vel.
Hún fór í svörtu síðbuxurnar, grænröndóttu
skíðapeysuna og græna hárbandið setti hún
um ljóst taglið. Hún málaði aðeins á sér var-
irnar, og þá var hún tilbúin. Nú var bara
að setjast niður og bíða eftir Hans.
Þetta var eitt af þeim kvöldum, þegar þau
voru svo heppin, að bílgarmurinn gekk
skammlaust. Pia dró niður rúðuna. Það var
svo gaman að láta vindinn leika um andlitið.
Framhald á bls. 48