Vikan - 21.03.1963, Síða 49

hagaði sér alveg eins og kjáni, enda
var hún gjörsamlega utan við sig
af taugaspennu.
„Heyrðu — ég held að það sé
bezt, að við förum heim núna.“
Pia renndi frá sér stólnum, og
mundi þá allt í einu eftir að taka
af borðinu — bara til þess að haf-
ast eitthvað að. Það ríkti heilmikil
spenna í sumarbústaðnum, svo lá
við að loftið titraði. En Hans gekk
til hennar, og tók bollana úr hönd-
um hennar.
„Liggur eitthvað á?“ sagði hann,
og tók um úlnliðina á henni. Pia
reyndi að losa tak hans á sér. Það
var eins og hann gæti séð í gegn
um hana, séð óttann, sem hún bar
í brjósti fyrir þessum nýja, ókunna
Hans. Hún fann hendur hans renna
upp eftir handleggjum sínum, upp
á axlirnar, og utan um hana, fast
utan um hana.
„Pia,“ sagði hann hásri röddu, og
lét vel að henni. Hún minntist þess,
að svona hafði hann gert áður, og
það var ekkert að óttast. Hún
reyndi að grafa höfuð sitt í barmi
hans, og ímynda sér, að allt væri
í stakasta lagi. Hún væri hér hjá
Hans, sínum trúa og dygga Hansi...
En hún vissi samt, að eitthvað
var að. Hendur Hans voru eldheitar
við bert hörund hennar, og það var
hiti, sem gerði hana skelkaða. Hún
vildi losna úr faðmi hans, en hann
hélt henni fastri. Það var vont, og
hún varð að berjast við hann, —
en hann var sterkari. í einskærri
örvæntingu sló hún hann skyndi-
lega utan undir. Hún var ekki viss
um, að hún vissi gjörla hvað hún
gerði. Hann sleppti henni allt í
einu, og hún stóð ein á miðju gólf-
inu, og fann tómleikann lykjast um
sig. Hún varð hrædd, þegar hún
sá augnaráð hans. Það var allt í
senn, heitt, ískalt og stingandi. Var
þetta virkilega hennar Hans, sem
stóð þarna?
„Það er bezt að þú farir núna
heim í þínum bíl,“ sagði hún, og
fann, að röddin bjó alls ekki yfir
þeim styrk, sem hún hafði vonað.
„Ég sef hér í nótt, og fer svo heim
með rútunni á morgun.“
Hans sagði ekki aukatekið orð.
Hún beið, titrandi, eftir, að hann
segði eitthvað. Að hann bæði hana
fyrirgefningar á því, hvað hann
hafði verið andstyggilegur við hana.
Að hann segði: „Við förum saman
heim, þú verður ekki hér alein,“ —
en hann baðst ekki fyrirgefningar.
Þess í stað sagði hann:
„Er það þannig, sem þú vilt hafa
það?“
„Já,“ svaraði hún, óhamingjusöm.
„Okey þá,“ sagði hann stuttlega.
„Eins og þú vilt."
Og svo fór hann. Án þess að segja
orð meira. Hún heyrði bílinn fara
í gang, og aka burtu. Tárin runnu
hljóðlega niður kinnarnar á henni.
Hún hefði ekki getað aftrað þeim,
þótt hún hefði viljað. Hún fann
sumarnáttfötin sín, og skreið upp
í rúm, skjálfandi af ekka og kulda.
Hún var frá af myrkfælni, en að
lokum féll hún þó í svefn.
Og nú var hún vöknuð. Hún neri
á sér augun. Þau voru skraufþurr,
af því hve hún hafði grátið mikið
kvöldið áður. Hún fór fram úr rúm-
inu, og ætlaði að klæða sig og koma
sér heim. Og þar ætlaði hún að
gráta. Gráta, þangað til engin tár
væru eftir. Gráta, þangað til allur
tómleiki og leiðindi væru horfin.
Hans, hugsaði hún. Hvernig gaztu
gert mér þetta? Fyrst að haga þér
svona, og svo aka bara heim.
Hann kærði sig víst ekkert um
hana. Honum hafði verið alveg sama,
hvað fyrir hana gat komið hér út-
frá. Allt var búið, það var ekkert
gaman að lifa lengur, fyrst hún átti
Hans ekki lengur ...
Gólfið var ískalt, og henni varð
kalt á fótunum. Hún trítlaði að
skápnum og fann gamlan slopp, sem
hún sveipaði um sig. Síðan gekk
hún fram í litlu forstofuna, tók lás-
inn af, og gekk út á tröppurnar.
Birkiblöðin glitruðu í morgun-
dögginni, og sólin speglaðist í vatn-
inu, sem gjálfraði við fjöruborðið.
Fugl vappaði um hlaðvarpann, og
mölin í heimkeyrslunni tindraði eins
og silfur.
Mölin ... ? Hans — bíllinn!
Hún stóð dolfallin á tröppunum,
og fann ekki hvað vindurinn var
napur og loftið rakt. Hljóð gleði
hríslaðist um hana alla og yljaði
henni um hjartarætumar. Þarna, á
silfurglitrandi malarstígnum, ná-
kvæmlega þar, sem hann hafði stað-
ið í gær, stóð bíllinn hans Hans, og
þar sem Hans gat ekki hafa komizt
í bæinn í neinni rútu í gær, hlaut
hann að vera þarna líka.
Hún tók nokkur skref, — og svo
þaut hún í áttina til bílsins. Svo
gægðist hún inn.
Framsætið var tómt. En í aftur-
sætinu lá hann. Hann hafði sveipað
um sig rúskinnsjakkanum sínum,
sett einn púða undir höfuð sér og
annan ofan á magann. Og hann
svaf ...
Veslingurinn, hér hafði hann leg-
ið, aleinn, alla nóttina. Þetta hlaut
að þýða, að ... ?
Hún brosti, og í sama bili flaug
í gegn um huga hennar þægileg til-
hugsun. Hún hafði skellt allri skuld-
inni á Hans, og kennt honum um,
að hafa eyðilagt kvöldið áður. En
væri ef til vill ekki réttara að skipta
sökinni til helminga? Það var þó
hún sjálf, sem hafði átt upptökin
að þessari ferð þeirra. Það hafði
verið hún, sem var svo spennt fyrir
að þau yrðu alein heilt kvöld. En
þegar pilti þykir vænt um stúlku,
þá er ef til vill ekki svo auð-
velt ... ?
Hann var hennar Hans aftur.
Hún læddist hamingjusöm inn í
kofann aftur, og setti upp vatn í
kaffi. Síðan lagði hún á borðið, —
með tveimur bollum. ★
I fullri alvöru.
Framhald af bls. 2.
Slysafélagið, og þannig mætti lengi
telja.
Svo við víkjum aftur að leður-
AXLABANDAPILSIÐ
•K Þnð nýjostA
★ Tísknlitir
Fæst í öllum helstu
kvenfataverzlunum
E TH MATHIESEN HF
LAUGAVEG 178-SÍMI 3 65 70
VIKAN 12. tbl. —