Vikan - 20.06.1963, Blaðsíða 8

Þessi frásögn fjallar
um manninn sem einstakling
annars vegar
og sem félagsveru hins vegar.
Af henni má draga þann lærdóm,
að auðveldlega getur komið
til* árekstra þegar fleiri en
einn - til dæmis tveir -
eru um eitthvert fyrirtæki ...
Veitingakráin var ekki beinlínis nýbyggð,
og hún stóð við þjóðveg, sem hafði verið
mikið farinn áður en nýja bílabrautin var
lögð. Að því er ráða mátti af bílum úti á
stæðinu, hlaut á að gizka helmingurinn af
gistiherbergjunum að standa auður. Ég ók
inn á stæðið og lagði bílnum við hliðina á
fjögurra ára gömlum sjevrolett.
Þetta var um heitt og muggulegt sumar-
kvöld. Fjarst í álmunni grét krakki hátt
og frekjulega. Allt innanstokks var svo sóða-
legt og úr sér gengið að mig hryllti við. Ég
átti ákaflega auðvelt með að skilja að
Constantine væri mjög í mun að ljúka loka-
framkvæmd áætlunar okkar sem fyrst. Hann
lifði eingöngu á voninni um að þurfa þá ekki
framar að búa á slíkum stöðum.
Ég komst að raun um að hann hafði stað-
ið á bak við gluggatjald og fylgzt með komu
minni, því að hann gægðist fram í dyragætt-
ina á herbergi sínu um leið og mig bar að.
Ég vatt mér inn fyrir og hann flýtti sér að
skella hurð að stöfum. Svo glápti hann á
mig, fór augum um mig frá hvirfli til ilja
og varð allur að öfund í framan.
„Sá nokkur að þú fórst hingað inn, Cary?“
spurði hann.
Ég hristi höfuðið. „Við þekkjumst alls ekki.
Það er ekki minnsta samband okkar á milli.“
„Gott.“ Hann gekk yfir að skápnum. Hann
var mikill vexti, luralegur og illa limaður,
svartur á hár og yfirvararskeggið og mó-
brúnt hörundið alltaf gljáandi af svita. „Viltu
drekka?“ spurði hann.
„Nei, þakka þér fyrir.“
Hann skenkti sjálfum sér dökkt romm úr
flösku hátt í glas. Hann drakk alltaf þessi
sterku, þungu vín — sætt konjakk, dökk
vín, leðjuþykkan líkjör.
Syfjuleg augnalokin huldu tinnusvört,
stingandi augun til hálfs. „Jæja, hvernig
gekk brúðkaupsferðin? “
Ég yppti öxlum.
„Og nú er hún dauðadæmd," sagði hann.
Hann veitti athygli svipbrigðunum á and-
liti mér. „Þú ert alltaf jafn tilfinninganæm-
ur?“ varð honum að orði. „Færð sting fyrir
hjartað og herping undir bringspalirnar hvað
lítið, sem á bjátar.“
Ég lét sem ég heyrði ekki storkunaryrði
hans. „Það varð að samkomulagi með okkur
þegar í upphafi,“ sagði ég, „að öll fram-
g — VIKAN 25. tbl.