Vikan - 20.06.1963, Blaðsíða 19

ég þakka guði fyrir, að eigin-
maður minn féll á Cullodenhæð-
inni, því að mér hefur skilizt,
að þið leikið fanga ykkar grimmi-
lega“.
„Jæja, .var yður sagt það, frú?
Það var illa gert.Þér skuluð ekki
trúa öllu, sem yður er sagt, góða
mín“.
Hann horfði á hendur hennar,
sem skulfu óstjórnlega, hvað sem
hún reyndi að stilla sig, og hún
vissi, þegar hún heyrði samúð-
ina í rödd hans, að hún hafði
aftur talað af sér ... Annað
glappaskotið ...
Hún stökk upp. „Ég hlýt að
vera brjáluð að tala svona við
yður! Ef eiginmaður minn væri
hér, mynduð þér taka hann
höndum. Þér mynduð senda hann
til Englands, þar sem hann yrði
hengdur og — og — ég sit hér
og tala við yður, eins og við
værum vinir! O, guð fyrirgefi
mér!“
Jenkins átti þrjár ungar dæt-
ur, og hann gat varla afborið
að sjá sálarkvalir hennar. Hann
gekk til Judith, tók um titrandi
hendur hennar og klappaði henni
á öxlina. „Svona, svona, elskan
mín, þér eruð öll í uppnámi.
Hvers vegna farið þér ekki held-
ur upp í svefnherbergið yðar og
bíðið þar, þangað til öllu er
lokið?“
„Snertið mig ekki!“ hrópaði
Judith og sleit sig lausa, um leið
og Angus kom inn með könnu
á bakka.
„Látið húsfreyjuna í friði.
öskraði hann og rétti Jenkins
bjórkolluna. „Drekkið þetta og
verið bölvaður!“
Hann kastaði frá sér bakkan-
um. „Maturinn er tilbúinn“, urr-
aði hann.
Jenkins flýtti sér út úr stof-
unni, og Angus hrækti á eftir
honum.
Judith settist í sófann, lémagna
af áhyggjum. Hvorugt þeirra tók
eftir, að Thomas var á gangi
fyrir utan gluggann.
„Angus“, sagði Judith. „Annað
hvort okkar verður að fara og
vara lávarðinn við“.
„Nei, nei. Veiztu ekki að það
eru menn á verði allt í kring-
um húsið? Enginn getur komið
eða farið án þeirra vitundar.
,,Já, en lávarðurinn kemur í
kvöld? Hann getur ekki séð
nema rönd af húsinu úr skógin-
um, og hann veit ekki, að þeir
eru hér“.
„Ef miðglugginn er myrkvað-
ur kemur hann ekki“.
Allt í einu stökk Judith á fæt-
ur. „Angus, ég veit, hvað við
eigum að gera. Farðu út um
Framhald á bls. 48
Judy Camcron er ásamt foreldrum sínurn og unnusta í Hálöndum Skotlands í sumardvöl. Ekkert þeirra hefur komið
þar áður, en þcgar við komuna þekkir Judy hvern stein og þúfu. Angus ráðsmaður tekur henni sem kunningja og
kallar hana Judith. Ifenni kemur allt kunnuglega fyrir, meira að segja cigandi hússins, Ian, og verður vinátta þeirra
heit. Á afmælisdegi hennar sendir Ian hcnni áritaða ljóðahók, og þekkir hún þar sömu rithönd og á gamalli hók, sem
Ranald, forfaðir Ians og fyrrxim cigandi þessa húss, gaf Judith konu sinni árið 1745. Um kvöldið verða þau ein í stof-
unni, sem einhvern tíma hefur haft þrjá glugga, en nú hefur vcrið múrað upp í miðgluggann. Ian rifjar upp þær
áætlanir, sem Ranald forfaðir hans hafði um þennan stað, en Judy biður hann að rifja þetta ckki upp, „þið minnir
mig á það, sem ég gerði þér *. Þegar Judy er orðin ein, heyrist henni að einhver dragist með erfiðismunum í áttina
að stofuglugganum, og f sama bili kemur hann á gluggann, heldur um síðuna og blóðið vellur milli fingranna. Þegar
að er komið, liggur Judy meðvitundarlaus við miðgluggann.
Nú víkur sögunni nokkra mannsaldra aftur í tímann, til þess cr Ranald og Judith koma heim til Kinmohr að kvöldi
brúðkaupsdagsins, en sama kvöld cr hann kvaddur í hcrinn og fer, þrátt fyrir mótmæli brúðar sinnar. Hann er lengi
í burtu, en síðan berzt þeim boð um það, að herinn hafi verið sigraður á Cullodcnheiðunum og fáir komizt undan.
Um svipað leyti drcymdi Juditli, að Ranald væri að koma og að citthvað voðalcgt myndi koma fyrir hann, en hún
gat ekki varað hann við í draumnum. Daginn eftir kemur Ranald, horaður og óhreinn. Þeim kemur saman um, að
það sé of hættulcgt fyrir hann að dvelja heima, því það hafði sézt til hers Englcndinga. Ilann fer, en ætlar að koma
aftur um kvöldið, þegar hún gefi honum merki með því að setja ljós í miðgluggann. Undir kvöldið heyrist í her
Englendinga, og Judith vissi, að nú var hennar barátta að hef jast ...
VIKAN 25. tbl. —