Vikan - 20.06.1963, Blaðsíða 9

SAGA EFTIR
TALMADGE POWELL
MYNDSKREYTT AF
ARNOLD
kvæmd áætlunar skyldi vera tvískipt og hvor
okkar sjá einn um það, sem hann tók að sér.“
„Já, það veit ég. Og ég er enn sem fyrr
reiðubúinn að hlífa þér við öllum umræð-
um varðandi fyrirkomulag þess hluta fram-
kvæmdanna, sem ég tók að mér. Hve mikils
virði er hún annars?“
„Tveggja milljóna —' og vel það.“
Hann skælbrosti út að eyrum. „Tvær mill-
jónir dollara," smjattaði hann. „Ein milljón
í hlut! Við verðum milljónerar, Cary ...“
„Við erum ekki orðnir það.“
„Nei. Ekki enn. En þess verður ekki langt
að bíða. Við verðum það um leið og Gull-
fuglinn hrekkur upp af.“ Hann gerðist stöð-
ugt æstari og andardrátturinn varð þungur
og sogandi, eins og hann væri kominn að
köfnun. „Milljón dollara, lagsmaður! Þetta
er tækifærið, sem ég hef beðið eftir alla ævi.
Hamingjan sanna, Cary!“ En svo varð hann
skyndilega gripinn óþægilegum grun.
„Hvernig er það með erfðaskrána?" spurði
hann. „Það eru vonandi ekki aðrir en þú,
sem hún hefur arfleitt?"
„Hún er svo ung ennþá.“
Hann fölnaði. „Þú átt þó vonandi ekki við
það, að hún hafi alls ekki ...“
„Nei, nei,“ greip ég fram í fyrir honum.
„Víst hefur hún gert löglega erfðaskrá. Hún
fann upp á því sjálf; já, krafðist þess meira
að segja . ..“
„Þú ert nú déskoti slunginn, Cary. Það
verður ekki af þér skafið."
„Og ég er einkaerfingi hennar."
„Þú — og ég!“ Hann bókstaflega engdist
sundur og saman af hlátri og sló höndum á
lær. „Ef hún hefði nú hugboð um það, að
við erfum hana báðir, lagsmaður ...“
„Það hefur hún áreiðanlega ekki hugmynd
um.“
i . I ■ 1
HANN hætti allt í einu að hlægja og þrút-
in augnalokin huldu augun að mestu. „Þú
hefur vitanlega brotið heilann um ráð til að
sleppa við að greiða mér minn hluta, er ekki
svo?“
„Hvað ber til að þú haldir það?“
„Þú ert ekki nema breizkur maður, lagsm.
Og það fer ekki hjá því að þér hefur meir
en dottið slíkt í hug. Eða viltu kannski þræta
fyrir það?“
„Nei, það get ég ekki, ef ég vil vera þér
fyllilega hreinskilinn."
Hann sló kumpánlega á öxl mér.
„Ágætt, að þú skulir þó ekki vera með
nein látalæti. Nei. Þér þýðir ekki að reyna
að svindla á mér. Það hlýturðu að gera þér
ljóst.“
„Ég er ekki blindur fyrir staðreyndum.“
„Afbragð, lagsmaður. Og ég ráðlegg þér
fastlega að gleyma þeim ekki heldur. Það
var ég, sem náði miði á þennan einmana
gullfugl, sem nýverið hafði misst foreldra
sína. Það var ég, sem fann upp á því að egna
snöruna. Ég kostaði þig af mínu fé, svo að
þú gætir kynnzt henni og komið þér inn
undir hjá henni og gert hana ástfangna af
þér, lagsm!“
„Það geri ég mér líka ljóst.“
„Og á meðan þú varst að skemmta þér
með henni á minn kostnað, bjó ég sjálfur
í aumustu rottuholu og átti varla málungi
matar ...“
„Varstu tilneyddur?"
„Já, ég var tilneyddur. Það sakar ekki að
minna þig á það. Festa þér nokkrar stað-
reyndir í minni, lagsm. Mér hefur alltaf mis-
heppnazt allt í lífinu, Cary. í hvert skipti,
sem mér hefur dottið eitthvert gróðabragð
í hug, eða boðizt sæmilegt tækifæri, hefur
mér brugðizt allt á síðustu stundu og einhver
annar hrifsað til sín allan ágóðann beint
fyrir framan nefið á mér, en ég setið eftir
með sárt ennið. Þannig hefur það alltaf farið,
lagsm. En nú vil ég ekki að það endurtaki
sig einu sinni enn. Þess vegna vara ég þig
við, Cary. Ég er tekinn að gerast gamlaður
og þreyttur. Misheppnist þetta, stend ég alls-
laus uppi. Skilurðu það? Ég er búinn að fá
meir en nóg af lífinu í viðurstyggilegum
fangelsum og aumustu rottuholum. Þú getur
ekki svindlað á mér. Við erum félagar um
þetta fyrirtæki — höfum verið það frá upp-
hafi, erum það og verðum það, þegar fram-
kvæmdum er lokið. Og ef þú gerir minnstu
tilraun til að svindla á mér, þá ertu dauða-
dæmdur, lagsm.“
„Jafnvel þó að það verði um leið þinn
eigin dauðadómur?“
„Já,“ svaraði hann rólega. „Ég kýs það
heldur en að lifa lengur því lífi, sem ég hef
orðið að sætta mig við hingað til. Það máttu
bóka, lagsmaður. Ég hræðist ekki dauðann.
Það gerir þú aftur á móti. Jæja, skiljum
við þá ekki hvor annan fullkomlega?"
„Fullkomlega."
„Þá er allt í stakasta lagi, lagsm. Og
kannski að þú þiggir nú eitt glas?“
„Já. Ég hef þörf fyrir það.“
Við skáluðum.
„Jæja, hefurðu gert einhverja áætlun?“
spurði hann.
„Það er þitt, en ekki mitt.“
„Það er laukrétt, lagsmaður. Þú hefur að
sjálfsögðu kynnzt ýmsu mektarfólki fyrir at-
beina hennar?“
„Jú, að vísu. Annars er hún ekki vinmörg.“
„En við þurfum á mektarfólki að halda
í sambandi við fjarvistarsönnun þína.“
„Ég er þegar orðinn meðlimur í nokkr-
um klúbbum.“
„Hvernig fellur henni það? Vill hún ekki
hafa stöðugt eftirlit með þér?“
„Alls ekki. Hún er einmitt ákaflega frjáls-
lynd og skilningsrík hvað það snertir. Henni
er það meira að segja áhugamál, að ég
skreppi út og viðri fjaðrahaminn öðru
hverju, skilurðu."
„Þá skulum við láta sem fyrst til skarar
skríða. Það er að segja, ef hún heldur sig
þá heima við á kvöldin, þegar þú ert úti.“
„Já, hún situr heima og les.“
„Og á meðan hún situr heima við lestur
— eigum við að segja næstkomandi fimmtu-
dagskvöld — brýzt svo þjófur inn í húsið
klukkan tíu. Hann myrðir hana og hefur
eitthvað af verðmætum munum á brott með
sér. Sem ég fleygi að sjálfsögðu 1 fljótið,
skilurðu. Þegar það er allt afstaðið, sezt þú
að í New York til að gleyma sorg þinni.
Þar hittumst við svo fyrir hendingu eftir
nokkra daga. Tveir bláókunnugir menn. Og
hvorugur okkar stendur í minnsta sambandi
við dauða hennar. Ekki heldur í sambandi
við neina áætlun í tveim framkvæmdar-
liðum."
Ég kinkaði kolli og þagði.
„Smámsaman tekst svo með okkur allnáin
vinátta," mælti Constantine enn. „Að sjálf-
sögðu vitum við einir, að það eru eingöngu
milljónirnar, sem vinátta okkar byggist á.
Þeim verðum við svo að skipta með okkur
smátt og smátt. Sennilega verður öruggast
að hafa Viðskipti við erlenda banka, og við
Framhald á bls. 45.
VIKAN 25. tbl. — 0