Vikan - 20.06.1963, Blaðsíða 20

Hann vildi vekja undrun,
koma á óvart og dáleiða fólk.
Gjadkerum í banka birtist
hann sem vofa með hvítan
klút um andlitið með sólgler-
augu og hatt. Hann fór í loft-
köstum yfir bankaborðið og
stóð þar allt í einu mitt á
meðal þeirra með skamm-
byssu í hendi. Meðan þeir
stóðu þar of agndofa til þess
að æpa eða aðhafast nokkuð,
hljóp hann frá skúffu til
skúffu og sópaði bankaseðlum
ofan í bréfpoka. Síðan stökk
hann atfur yfir borðið og út
um dyrnar. „Höfrungurinn“,
ævintýralegasti bankaþjófur
þessarar aldar hafði enn ver-
ið á ferð og sloppið.
Hann vildi berast mikið á.
Hann ferðaðist um alla Evrópu
eins og fursti. Hann heimsótti
bankastjóra sína í Genf og
London, leit inn í listmuna-
verzlanir og til forngripasala
og talaði þar reiprennandi
fjögur tungumál og festi þar
kaup á gróðavænlegum hlut-
um. Föt hans voru sniðin af
beztu klæðskerum Lundúna-
borgar, og skór hans voru
keyptir eftir máli hjá beztu
skósmiðum ítalíu. í París, þar
sem hann bjó, ók hann hvítum
Mercedes-Benz bíl frá íbúð
sinni í Rue St. Ferdinand 27
til Maxim eða í Lídó eða í
óperuna, eða í dýrustu veit-
ingastaði eða klúbba. Hann
vildi koma sér vel. í Williams-
town, Massachusetts, birtist
hann í leigðum bil fullum af
postulíni, vösum, málverkum,
húsgögnum og knipplingum
handa móður sinni og systur,
sem hann tilbað báðar. Stúlk-
um á borgarskrifstofunni, en
þar hafði hann áður gegnt
lágt launuðu starfi, færði hann
ilmvatn og konfekt. Hann
heimsótti gamla kunningja,
veitti þeim smálán og hlust-
aði á raunir þeirra. Hann
eyddi fúlgu til þess að endur-
bæta hús foreldra sinna, og
þar veitti hann vinum sínum
ríkmannlega, og öllum fannst
þeim hann dásamlegur.
Allar þessar marmlýsingar
Hann var elskulegur maður og vinsæll í
vinahópi. Öðru hvoru lifði hann eins og
greifi í París og gaf ættingjum stórar gjafir.
Teknanna aflaði hann aftur á móti með
fífldjörfum bankaránum.
eiga við Robert Francis Urbano,
einhvern djöfullegasta og slungn-
asta glæpamann sinnar samtíðar. Á
minna en áratug — þó einginn viti
raunar hvenær hann hóf glæpaferil
sinn — rændi hann að minnsta kosti
13 banka og þrjár stórverzlanir —
enginn veit þó tölu þeirra með
vissu — og bar úr býtum kvart-
milljón dollara. Enginn getur for-
tekið að upphæðin sé miklu meiri,
allra sízt Urbano sjálfur. Hann
myrti mann og gekk svo frá öðr-
um, að hann var bæklaður ævilangt,
en slíkt er álit vina hans á honum,
að þeir geta ekki fengið sig til að
tala illa um hann. Og þeir geta ekki
almennilega losnað við þann grun,
að lögreglan hafi farið mannavillt.
Húsvörður hans í París, sem
stærði sig af því að vita um og virða
leyndarmál leiguliða sinna, varð al-
veg agndofa þegar henni barst sú
frétt, að hinn tiginmannlegi og
menntaði gestur hennar væri fíkinn
í að ræna banka, og í smábæ í
Arizona settist læknir nokkur niður
og skrifaði skammarbréf til lögregl-
unnar og kvað kjaftshögg eða meið-
yrðamál mátulegt á þann, er eitt-
hvað hefði niðrandi um Urbano að
segja.
En í New Jersey sagði reyndar
lögregluforingi um hann: „Hann er
einhver sá frekasti, samvizkulaus-
asti og hofmóðugasti þorpari, sem
ég hef kynnzt. Mann langar til að
berja hann.“ Og opinberi saksókn-
arinn fyrir Bergen County, New
Jersey, játar: „Hann er sérkennileg-
asti glæpamaður, sem ég hefi með
höndlað.“ Og ríkislögreglan, sen.
hafði leitað hans árangurslaust í
áratug, segir með nokkurri aðdáun
um Urbano: „Borið saman við
Urbano eru alræmdir bankaræningj-
ar hreinustu villimenn.“
Aðferð hans var snilldarleg, og
mætti vel hafa dugað honum enda-
laust, ef ekki hefði það komið til,
hvað kvenfólkið er óútreiknanlegt.
Hann leigði sér bíl og ók í róleg-
heitum til Philadelphiu, Baltimore
eða Washington, eða jafnvel til
Pittsborgar, og settist þar að á ný-
tízku hóteli. Þaðan var hann van-
ur að fá sér gönguferðir til að skoða
sig um eins og hann orðaði það,
en það var nú reyndar til þess að
finna bíl með lyklana í. Þegar hann
hafði fundið nothæfan bíl, ók hann
honum á opinbert bílastæði, svo
enginn annar gæti stolið honum.
Síðan tók hann leigubíl heim á
hótelið.
Næstu daga ók hann svo um borg-
ina í leigða bílnum sínum í leit
að hentugum banka. Hann var ekki
kröfuharður. Allt sem hann fór
fram á var, að bankinn eða útibúið
væri eftir nýjustu tízku, heldur af-
skekkt og með lágum bankaborðum.
Síðan þurfti haw* að f*ra í ýmsar
búðir til þess að kaupa dulargervið.
Þetta var nauðsynlegt, því andlit
Urbanos var svo sérkennilegt. Það
var bæði uppsprungið og bólugrafið,
nefið þykkt og fyrirferðarmikið, að
minnsta kosti þangað til hann lét
laga það með uppskurði. En það sem
engum gleymdist voru augu hans,
þau voru útstandandi eins og á
froski. Hann var lágur vexti — 5
fet og 7 þumlungar — en sterkur
og fjaðurmagnaður. Hann gekk full-
um skrefum og lyfti sér á táberg-
inu.
Daginn, sem ránið átti að ske,
gerði hann upp á hótelinu og kvaddi
þar, ók síðan þangað sem stolni
bíllinn var geymdur og skipti þar
um vagn. í stolna bílnum ók hann
til bankans og kom þar rétt fyrir
lokunartíma. Þar fór hann í frakk-
ann, setti upp gleraugun, hattinn
og hanzkana. Vasaklúturinn var
bundinn um hálsinn. Hann lagði
bílnxun fyrir framan bankann — þó
ólöglegt væri — og gekk inn og lyfti
vasaklútnum um leið og hann steig
yfir þröskuldinn.
Á því augnabliki breyttist hann í
stökkvandi kengúru. Hann þeyttist
gegnum anddyrið og yfir banka-
borðið, veifandi starfsmönnum og
viðskiptavinum út að vegg með
byssu sinni. Steinþegjandi tók hann
til óspilltra málanna og lét greipar
sópa um borð og skúffur, hvar sem
peningar voru fyrir hendi, en hirti
þó ekki um smápeninga. Aldrei
revncii hann til við peningaskáp,
hruð im var honum fyrir öllu. Hann
varð „ð Ijúka sér af, áður en nokkur
áttaði sig og reyndi að grípa hann.
Pegur pokinn var úttroðinn, stökk
hann aftur yfir borðið og út um
dyrnar og burt í stolna bílnum.
Að fáeinum mínútum liðnum kom
lögreglan í vælandi bílum og leitaði
hans í nágrenninu og víðar. Þeir
höfðu tal af fórnarlömbunum, lýs-
ing á „Höfrunginum" var send öll-
um lögreglubílum í borginni. Grun-
samlegir menn voru spurðir spjör-
unum úr. Þann dag var miður heppi-
legt að vera klæddur hermanna-
frakka og halda á bréfpoka. Dag-
blöðin sendu fréttaritara og ljós-
myndara á staðinn. Útvarp og sjón-
varp slitu hvaða dagskrárlið sem
var sundur til þess að skjóta inn
fréttaþætti. Bankamenn fölnuðu er
þeir heyrðu tíðindin. Trygginga-
menn andvörpuðu.
En hvar var Urbano? Hann var
í „öðrum heimi“. Hann skipti aftur
á stolna bílnum og leigða bílnum
og ók síðan í hægðum sínum til
New Yorkborgar og tók sér þar far
með flugvél til Parísar, en þar varð
hann sjálfkrafa Robert F. Urbano y
de Blonquart, heimsmaðurinn al-
kunni.
Á vissan hátt hagaði hann sér
20
VIKAN 25. tbL