Vikan - 20.06.1963, Blaðsíða 26

Wakeby lá lémagna og sæll
og naut lognværðarinnar eft-
ir sviptibylji ástríðunnar. Fýsn
hans var fullnægt, honum var
það nóg að finna holdvarma
hennar við hörund sér.
„Nina,“ sagði hann glettnis-
lega.
„Já?“ spurði hún.
„Ég vildi einungis fullvissa
mig um að þetta væri ekki
draumur," sagði hann.
„Minnir þetta þig á draum?“
hvíslaði hún og lagði sínar
kjötmiklu lendar að honum.
Wakeby brosti í rökkrinu og
lét vel að henni.
„Hvers vegna ertu mér
svona ljúf og eftirlát?“ spurði
hann.
„Vegna þess að ég hef á-
nægju af að vera karlmönnum
ljúf og eftirlát," svaraði hún
og gerði sér auðheyrilega far
um að tala af sem mestri ein-
feldni. Síðan bætti hún við
og af meiri alvöru: „Við erum
þjálfaðar með það fyrir aug-
um hérna að vera karlmönn-
um ljúfar og eftirlátar. Eink-
um frægum mönnum.“
„Segðu mér eitt,“ spurði
hann þrákelknislega, „var þér
boðið að fara hingað til mín
og veita mér blíðu þína?“
„Vinur minn,“ svaraði hún
ertnislega. „Þarf að skipa
flugunni að setjast að bikar
blómsins, snjónum að falla á
tinda fjallanna, fljótinu að
streyma til hafs?“
Wakeby hugleiddi orð henn-
ar andartak. Svo var eins og
hann tæki skyndilega ákvörð-
un. Hann settist upp í rekkj-
unni. „Setztu upp, Nína, og
lofaðu mér að horfa á þig,“
sagði hann.
Hún gerði sem hann bauð.
„Gerðu svo vel,“ sagði hún
og strauk lokkana frá andliti
sér. „Skoðaðu mig alla. Er ég
ekki að þínum smekk?“
Wakeby greiddi kjálkahögg-
ið svo leiftursnöggt að vart
heyrðist svo mikið sem þyt-
ur. Hvítar og allt að því fag-
urgerðar tennurnar gnístust
saman í munni hennar um leið
og hún hraut út fyrir rúm-
stokkinn og valt eftir gólf-
ábreiðunni — slyttisleg kjöt-