Vikan - 20.06.1963, Blaðsíða 18

Steinunn S. Briem
þýddi.
Teikning:
Þórdís
Tryggvadóttir.
MNNEM
FRAMHALDSSAGAN
8. HLUTI eftir Elizabet Goudge
Angus kom aftur þungbúinn á
svip.
„Já, það eru Englendingarnir
.. . að minnsta kosti tólf, ef ekki
fleiri, klæddir í lit helvítis".
„Og lávarðurinn var rétt að
fara .. . Getur verið, að þeir hafi
séð hann?“
„Nei, nei, þeir komu eftir veg-
inum“.
Þau hrukku bæði við, þegar
barið var að dyrum.
„Opnaðu fýrir þeim, Angus“,
sagði Judith rólega. „Ef við tök-
um þeim óvingjarnlega, halda
þeir, að við höfum einhverju að
leyna“.
„Þeir brenna húsið“, sagði
Angus.
,Gott og vel. Það gerir ekkert
til... svo framarlega sem þeir
finna ekki lávarðinn“.
Angus fór fram, og hún heyrði
hann opna dyrnar og hleypa þeim
inn. Hún horfði kringum sig eins
og herforingi, sem lítur yfir orr-
ustuvöll, og kom auga á bakkann
með matarleifum Ranalds. Henni
gafst rétt tími til að fela hann
undir sófanum og setjast sjálf
niður með miklum virðuleik, áð-
ur en Angus kom inn aftur með
tvo herforingja á hælunum.
„Englendingar“, tilkynnti hann
með ólýsanlegri fyrirlitningu í
rómnum.
Judith reis tígulega á fætur
og beið kyrrlát, meðan annar
herforinginn stamaði út úr sér
kynningarorðum og hneigði sig
vandræðalega.
„James Jenkins höfuðsmaður,
afsakið, náðuga frú, yðar auð-
mjúkur þjónn. dltlaði ekki að
gera ónæði, en mér var skipað
að handtaka mann að nafni Ran-
ald Macdonald, sem við höfum
ástæðu til að ætla, að sé hér
í nágrenninu".
Hinn hneigði sig djúpt. „Leið-
inleg skylda, frú, fjandans ó-
þægindi allt saman“.
Jankins leit reiðilega á hann.
„Þegiðu, Thomas. Það er ég
sem hef þetta mál með höndum,
ekki þú“. Hann sneri sér að
Judith og benti á félaga sinn.
„Þetta er Thomas Arbuthnot,,
frú. Hjartagóður en heimskur“.
Judith hneigði sig með yndis-
þokka. „Mér þykir leitt, að þér
hafið gert yður þarfl'aust ómak.
herra minn. Eiginmaður minn
féll í orrustunni á Cullodenhæð-
inni“.
„Jæja, það var merkileg frétt“,
sagði Jenkins. „Og ráðsmaður-
inn sagði mér, að lávarðurinn
hefði flúið til Frakklands".
Eitt hræðilegt andartak mætt-
ust augu Judith og Angusar. ..
Fyrsta glappaskotið .. . Svo náði
hún aftur valdi á sér, kerrti
hnakkann og mælti virðulega:
„Ég held, að ég ætti að vita það
bezt, herra minn“.
Jenkins horfði aðdáunaraugum
á kjól hennar. „Ég veit, að þér
hafið mig afsakaðan, frú, þó að
ég minnist á það, að þetta eru
hin fegurstu ekkjuklæði sem ég
hef nokkru sinni augum litið“.
„Töfrandi“, samsinnti Thomas
riddaralega. „Frú mín góð, það
hefur verið okkur þungbær
skylda að setja varðmenn allt í
kringum hús yðar, svo að þér
getið ekki sent skilaboð til hr.
Macdonalds eða hann komið á
fund yðar, án þess að hlaupa beint
upp í ástúðlegan faðm okkar. Þeg"
ar við erum búnir að gera ná-
kvæma húsrannsókn, munum við
beina athygli okkar að fjöllunum.
Ég vona að yður falli þetta ekki
þungt?“
„Alls ekki, herra minn“, svar-
aði Judith festulega. „Ég hef
enga löngun til að senda skila-
boð til manns, sem er hvergi
nærri... Má ekki bjóða ykkur
hressingu?"
„Það var mjög elskulegt af
frúnni".
Judith sneri sér að Angusi.
„Angus, farðu og biddu Janet að
útbúa málsverð handa þessum
herramönnum og færa þeim vín
með ... Ég býst við að þið séuð
þyrstir herrar mínir?“
Jenkins þurrkaði svitann af
enninu. „Ja, það er óvenju heitt
í veðri, frú“. Hann leit á Thomas.
„Taktu tvo menn með þér og
leitaðu í húsinu. Og gættu þess,
að þeir sofni ekki á verðinum
fyrir utan. Við verðum að fylgj-
ast með öllum dyrum og glugg-
um“.
Thomas hneygði sig fyrir Jud-
ith. „Þér afsakið, frú? Þetta er
mjög hvimleið skylda fyrir til-
finninganæman mann“.
„Haltu þér saman, Thomas“,
greip Jenkins fram í og ýtti und-
irmanni sínum út úr stofunni.
Síðan gekk hann aftur til Judith.
„Má ég fá mér sæti, frú? Ég er
ekki eins ungur og hérna áður
fyrr, og allur þessi eltingarleik-
ur við uppreisnarmenn uppi um
fjöll og firnindi í mesta hitanum
er þreytandi fyrir mann, sem
kominn er af bezta aldri“.
„Gjörið þér svo vel“, svaraði
Judith kuldalega, og þau settust
bæði niður.
„Nú langar mig að tala ofur-
lítið við yður kæra frú“.
„Velkomið, herra minn“.
Hún leit á hann. Meðaumkun-
in skein út úr hverjum drætti
í stórgerðu, rjóðu og góðlátlegu
andlitinu. Hún fann til ótta innra
með sér ... Vonandi yrði hann
ekki of góður við hana. Þá yrði
margfalt erfiðara að leika það
hlutverk, sem hún hafði áform-
að ... Vorkunnsemi var verri en
allt annað.
Hann ræskti sig. „Það þýðir
ekkert að leyna sannleikanum,
frú. Eiginmaður yðar komst lífs
af úr orrustunni á Cullodenhæð-
inni og flýði út á eyjarnar. Við
höfum verið að eltast við hann
lengi, en árangurslaust. Þessir
upproisnarmenn eru mjög slyng-
ir að fela sig.“
„Þér hljótið að vera uppgefinn,
en ég bið yður að þreyta yður
ekki um of á því að leita að
eiginmanni mínum. Lávarður-
inn er dáinn“.
„Já, frú .. . Jæja, það sem ég
ætlaði að segja, er þetta: Spilið
er tapað, frú. Ef þér viljið segja
mér, hvar felustaður hans er,
sparar það okkur öllum mikla
fyrirhöfn“.
„Gröf lávarðarins er á Cullod-
enhæðinni“.
Hann yppti öxlum. „Gott og
vel, frú, þér getið haft það eins
og yður þóknast“.
„Ég geri ráð fyrir“. sagði Jud-
ith í angurværum rómi eftir dá-
litla þögn, „að þið brennið húsið
til kaldra kola?“
,Þannig hljóða fyrirmæli mín,
frú“.
Hún horfði á harpsíkordið sitt,
gluggatjöldin, skrifborðið og aðra
kæra muni. „Mér er ■ víst ekki
leyft að bjarga neinu af innan-
• stokksmununum? “
Hann brosti hlýlega til henn-
ar. „Þegar mér er fagnað af gest-
risni, álít ég stundum nægilegt
að kveikja bál úr blautum viði
í garðinum. Reykurinn, sem sést
langar leiðir, sýnir yfirmönnum
mínum, að ég sé að rækja ó-
geðfelld skyldustörf mín“.
Judith greip andann á lofti.
„Þér meinið, að þér ætlið ekki
að brenna húsið?“
„Þetta er fallegt, gamalt hús,
frú, og ég hef veitt því athygli
að yður þykir vænt um það“.
„Ó, herra, þér eruð góður
maður.“
Hjartahlýja hans hafði þau
áhrif á Judith, sem hún hafði
óttazt. Hún var ekki lengur her-
foringi á orrustuvelli, heldur
óttaslegin, ung stúlka í dauðans
angist út af elskhuga sínum.
Hvað yrði gert við hann, ef hann
næðist? Var orðrómurinn, sem
hún hafði heyrt, sannur?
Hún spennti greipar. „Ó, herra,
Jg — VIKAN 25. tbl.