Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 30

Glæpasagan:
LIKIÐ I
POKANUM
Þokan lá eins og dökk slæða
yfir borginni, úlfgrátt myrkur,
sem skinið frá götuljósunum
megnaði eikki að rjúfa. Þeir
kunningjarnir og samstarfs-
mennirnir, Wilkins og Bunner,
gengu spölkorn meðfram Lea-
fljótinu eins og þeir gerðu yfir-
leitt á hverju kvöldi, eftir að
þeir höfðu lokað litlu klæð-
skerastofunni sinni þann daginn.
Það var iitil hætta á að þeir
villtust þótt þoka væri yfir; þeir
höfðu gengið þennan spöl á
hverju kvöldi að heita mátti í full
fimmtán ár, svo við sjálft lá að
fætur þeirra kynnu leiðina utan-
að. En þeim kunningjunum kom
samt saman um það, að þeir
minntust þess ekki að hafa
nokkurntima verið úti í slíkri
þoku og var þetta nóveniber-
kvöid, árið 1943.
— En hvað er nú að tarna?
Bunner nam allt í einu stað-
ar og benti með staf sínum á eitt-
hvert rekald, sem flaut við fljóts-
bakkann. Löngun þess varð
naumast greind í daufum bjarm-
anum frá götuljósinu, en við
nánari athugun sáu þeir kunn-
ingjarnir, að þetta var allstór
sekkur, og þegar þeir höfðu
potað í hann stöfum sínum, tóku
þeir þá ákvörðun að draga hann
á iand. Það reyndist þó hægara
sagt en gjört, sekkurinn var ekki
nein iéttavara, og þegar þeim
hafði loks tekizt að koma hon-
um upp á fljótsbaO-ikann, sáu þeir
að vandlega var bundið fyrir
opið. En þegar þeir kunningjarn-
ir virtu fyrir sér það form, sem
kom í Ijós þegar blautur sekk-
urinn lagðist að innihaldinu,
urðu þeir í senn skelfdir og for-
viða.
— Getur . . . getur það átt sér
stað, að það sé manneskja í pok-
anum? spurði Wilkins titrandi.
Og Bunner kinkaði kolli.
— Það lítur helzt út fyrir það.
Ætli það sé ek'ki ráðlegast að
kalia hingað lögregluþjón? varð
Bunner að orði.
Þótt Wilkins væri það eigin-
lega þvert um geð, varð hann að
lieita félaga sínum því að standa
vörð hjá pokanum, á meðan
hann færi og svipaðist um eftir
lögregluþjóni. Sem betur fór tók
það ekki ýkja langa stund, og
J>egar lögregluþjónninn kom á
vettvang, brá hann hnifi sínum
á fyrirbandið og opnaði sekkinn.
Það kom i Ijós að grunur þeirra
kunningjanna reyndist réttur —
það var lík af konu í sekknum.
Næstu dagana var frásögnin af
þessum óhugnanlega fundi við
fljótsbakkann og bollaleggingar
um hann forsíðuefni dagblaðanna
í borginni. Líkið af konunni var
vandlega rannsakað. Það leyndi
sér að sjálfsögðu ekki að hún
hafði verið myrt, en hvorki
fannst neitt, sem veitt gæti
nokkra vísbendingu um morðingj-
ann, né heldur nokkuð það, sem
veitt gæti allraminnstu vísbend-
ingu um af hvaða konu likið væri,
og hvað rannsókn málsins snerti,
var það í sjálfu sér öllu lakara
við að fást. Hvert tangur og tet-
ur, sem hugsanlega gat orðið til
þess að borin yrðu kennsl á likið,
hafði verið vandlega fjarlægt.
Lögreglan athugaði vandlega
lista yfir konur, sem horfið
höfðu að undanförnu og ekki enn
komið í leitirnar, en það sýndi
sig að þessi 'l ona gat ekki verið
nein af þeim.
Það var J)á helzt að fingraför
líksins gætu veitt einhverjar upp-
lýsingar, en nákvæm rannsókn
leiddi í Ijós að þau fingraför fyr-
irfundust ekki á spjaldskrá lög-
reglunnar. Teiknuð var andlits-
mynd samkvæmt því sem gera
mátti ráð fyrir af andliti líksins,
að konan hefði litið út í lifanda
lífi, og teikningin birt í öllum
blöðum, bæði ])ar í borg og næstu
borgum, en enginn gaf sig fram,
sem taldi sig bera kennsl á hana.
Löks varð furðuleg hending til
þess að.koma lögreglunni á spor-
ið, er leiddi til þess að henni
tókst ekki einungis að upplýsa
hver hin myrta hafði verið,
heldur og hver hefði myrt hana.
Það bar við þegar Chapman
lögregluforingi rannsakaði stað-
inn og nágrennið, þar sem lik-
pokinn hafði fundizt, að hann
veitti athygli hundi nokkrum,
sem var þar að leik með klæðis-
bót í kjaftinum. Lögregluforingj-
anum kom til hugar, að kannski
væri rétt að athuga klæðis-
hótina, þar eð hundurinn hefði
að öllum líkindum fundið hana á
þessum sömu slóðum. Lögreglu-
foringinn reyndi að lokka hund-
inn til sín og ná af honurn klæðis-
bótinni, en ])að ætlaði ekki að
ganga greiðlega. Hundurinn tók
þetta scm leik, og hljóp spölkorn
á brott með hótina i kjaftinum í
livert skipti sem foringinn ætlaði
að hrifsa hana af honum. Það
var ekki fyrr en lögreglufor-
inginn tók upp þá aðferð, að láta
sem hann tæki ekkert eftir
hundinum, að hann varð loks
leiður á þessu leikfangi sínu og
skildi það eftir.
Lcigregluforinginn hirti þá
klæðisbótina og stakk henni á
sig, ekki þar fyrir, að hann tryði
því með sjálfum sé, að hundur-
hefði fundið þarna eilthvað
merkilegt, sem lögreglumönnum,
með þeyttum rjómanum. Kjötið
sett á fat og grænmetinu raðað
í kring og franskar kartöflur
bornar með. Munið að taka tré-
pinnana úr áður en það er sett á
borðið.
BOURGUIGNONNE.
Þetta er líka fínn og dýr rétt-
ur, en í hann fer: 2 gulrætur,
125 gr smáir laukar, 50 gr smjör-
líki, 1 kg meyrt nautakjöt úr
læri, 100 gr bacon, 40 gr hveiti,
Vt tsk. hvítlaukssalt, 14 tsk.
timian, hvítur pipar, 2 dl rauð-
vín, 2 dl kjötsoð, 375 gr sveppir,
25 gr smjör.
Gulræturnar skornar í lengj-
ur og laukurinn saxaður smátt
og brúnað í smjörlíkinu í 4—5
mín. Kjöt og bacon skorið í ten-
inga, bætt á pönnuna og brúnað.
Hveiti og krydd sett saman við
og hrært vel í pottinum. Rauðvín
og kjötsoð sett saman við og lok
sett á pottinn. Látið malla við
lítinn hita í ca. 214 tíma. Svepp-
irnir saxaðir gróft og soðnir litla
stund í smjöri og svo settir í
pottinn síðasta kortérið. Fransk-
ar kartöflur hafðar með þessu.
★
BÍLAPRÓFUN
VIKUNNAR.
Framhald af bls. 29.
með 75 ha vél og 90 ha. Flestir
þeirra sem hingað koma eru með
75 ha vél, og svo var um þann,
sem ég prófaði. Ég gat ekki
fundið, að hann hefði neitt að
gera við sterkari vél, því hún
er prýðileg til átaka í öllum þeim
tilvikum, sem fyrir koma hér.
90 ha vélin er að mínu áliti ein-
göngu fyrir erlenda staðhætti,
þar sem raunverulega er hægt
að notfæra sér mikla vélarorku
í daglegri umferð.
Með 75 ha vélinni er hægt að
fá hvort vill þriggja gíra kassa
eða fjögurra. Flestir munu nú
orðið taka fjögurra gíra kassa,
enda gefur hann miklu meiri
möguleika og er skemmtilegri.
Að því er lýtur að aksturseigin-
leikum, er þessi kassi vel úr
garði ger; bíllinn er mjög
„flexible“ (vill nú ekki einhver
finna gott orð yfir þetta hug-
tak?) í öllum gírum. Því til
sönnunar get ég getið þess, að
þegar ég hóf prófaksturinn og
ætlaði í fyrsta sinn að skipta
úr fyrsta í annan, en fór óvart
í fjórða, því óvönum hættir á-
reiðanlega til þess. Það eina sem
gerðist var það, að kveikjan
glamraði nokkrum sinnum, en
hætti því svo rétt strax. Ég hugs-
aði: Hvaða anzkoti þarf að keyra
hann hátt upp í fyrsta! En í
sama bili sagði maðurinn frá
umboðinu, sem með mér var: Nú
fórstu með hann í fjórða.
Gírkassinn er al-samstilltur, og
þessi samstilling er mjög góð.
Maður verður stundum var við,
að það er eins og skiptingin
standi örlítið á sér, þegar hún á
að vera samstillt og snurðulaus,
0Q — VIKAN 32. tbl.