Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 44

því hún var smástelpa. En
massaro Neri bafði sagt, að hann
vænti þess að sonur hans gætti
heiðurs síns á sama hátt og
hann, og sæi um að sú eina
tegund horna er þar kæmi inn-
fyrir dyr, væru hornin af uxum
þeirra.1)
Ieli hlustaði á þessa frásögn
ásamt öðrum er sátu umhverfis
hádegisverSarborSiS. Hann var
að skera sér brauðsneið er frá-
sögnin stóð sem hæst. Hann
sagði ekkert við þessu, en mat-
arlyst hans var lokið þann dag-
inn.
Meðan liann var að reka féð í
haga, fór hann aftur að liugsa
um Möru. Hann minntist þeirra
daga er hún var lítil stúlka og
þau voru saman allan daginn
og reilcuðu um í Valle Del Iaci-
ano og Poggio Aila Croce. Hann
minntist þess hvernig hún
horfði á liann, er hann var að
ltlifra upp í trjátoppana til að
sækja fuglshreiður. Honum varð
lika hugsað til Don Alfonso, sem
var vanur að koma til hans frá
nærliggjandi sveitasetri. Þeir
voru vanir að liggja á magan-
um í grasinu, þegar þeir voru
í knattleik og notuðu litlar trjá-
greinar til að leika með. Hann
settist niður á lækjarbakka,
hélt höndunum um hné sér og
lét hugann reika til liðna tim-
ans. Hann kallaði fram í huga
sér stóra valhnetutréð í Tebidi,
liina þykku skógarbrúska í
dalnum, brekkur hlíðanna,
gráínar af runnagróðri, hin
gráu olivutré sem þöktu dalinn
og voru tilsýndar eins og þoku-
slæðingur, rauða þakið á stóra
húsinu, klukknaturninn, sem var
í laginu eins og handfang á salt-
keri, sem stóð milli appelsínu-
trjánna í garðinum. — Hérna
blasti sveitin við honum, hrjóstr-
ug og cyðileg með sviðnum gras-
torfum liér og þar, en livarf með
öllu í hitamóðu er lengra dró.
Um vorið, eða um það leyti
sem fræbelgir hrossabaunanna
byrjuðu að lafa niður vegna
þyngsla, kom Mara til Salonia
með föður sinum og móður,
drengnum og litla asnanum. Þau
voru komin til að tína baunir,
og ætluðu að sofa á bóndabæn-
um þá tvo þrjá daga, sem upp-
skeran stóð. Ieli hitti hana því
kvölds og morgna, og stundum
settuzt þau hlið við hlið á kvía-
veggnum, meðan drengurinn
taldi kindurnar.
„Þetta er rétt eins og í Te-
bidi,“ sagði Mara, „þegar við
1) Á Ítalíu er það trú almenn-
ings, að kokkálar séu hyrndir.
Þessi skoðun var þegar mjög al-
geng hjá Boccaccio og hjá rithöf-
undum ítalska endurreisnar-
tímabilsins og barst frá þeim
inn í enskar saintímabókmennt-
ir. Nú á tímum, þ. e., uppúr
aldamótunum, láta ítalir þetta
fyrirbrigði einnig ná til eigin-
kvenna ótrúrra manna.
vorum lítil og lékum okkur við
litlu brúna.“
Ieli mundi vel eftir þeim
tímum, en hann sagði ekkert, því
liann var skynsamur og fámátug-
ur piltur.
Kvöldið áður en Mara fór og
uppskerunni var lokið, kom
Iiún til að kveðja hann. Ilann
var þá stundina að búa til ost
og var að hræra með þvöru i
mjólkurpotti.
„Ég er komin til að kveðja þig
núna, því að á morgun förum
við Vizzini,“ sagði hún.
„Hvernig var baunauppskcr-
an?“
„Þær eyðilögðust allar af
drepi í þetta sinn.“
„Það var ekki nóg úrkoma,“
sagði Ieli. „Hugsaðu þér bara,
við uroum jafnvel að slátra
gimbrarlömbum vegna þess að
þau liöfðu ekkert að| éta. í
öllu Saloniu-héraði fyrirfannst
hvergi gras sem náði tveggja
tommu hæð.“
,Hvaða máli skiptir það þig,
þúj færð þó alltaf þitt kaup,
hvað sem allri uppskeru liður?“
„Já, satt er það, en ég kveinka
mér alltaf við að láta veslings
skepnurnar í hendur slátrar-
ans.“
„Manstu þegar þú komst á
Jónsmessuliátiðina og varst
hvergi ráðinn?"
„Ætli ég muni ekki það.“
„Manstu, að það var pabbi,
sem kom þér i vinnu lijá mass-
aro Neri?“
„Og þú, hvers vegna gifistu
ekki syni massaro Neris?“
„Af því að það var ekki Guðs
vilji .... Pabbi hefur orðið fyr-
ir óhöppum upp á síðkastið,“
bætti hún við eftir dálitla þögn.
„Siðan við komum til Marincro
hefur allt verið svo mótdrægt,
hrossabaunirnar, liveitið og vín-
yrkjan, sem við rekum hérna.
Svo ofan á allt annað var bróð-»
ir minn kallaður í herinn, og til
að kóróna allt saman misstum
við mjög verðmætt múldýr.“
„Ég veit, jarpa múldýrið,"
sagði Ieli.
„Núna, þegar við Iiöfum orð-
ið fyrir svona miklu tjóni, hver
heldurðu að kæri sig um að
giftast mér?“
Mara Iiélt á litlum plómu-
stöngli, sem hún muldi milli
fingra sér meðan hún var að
tala. Hún laut höfði og liorfði
niður fyrir sig, og eins og af
tilviljun snerti hún olnboga
hans með sínum. En Ieli var
þögull og horfði stöðugt á pott-
inn. Hún hélt áfram:
„í Tebidi sagði fólkið alltaf,
að einlivern tíma yrðum við
hjón. Manstu eftir því?“
„Já,“ svaraði Ieli og ýtti þvör-
unni niður með brún pottsins.
„En ég er aðeins fátækur fjár-
hirðir, sem varla þorir að láta
sig dreyma um að giftast stúlku
eins og þér, dóttur annars eins
manns og faðir þinn er.“
Mara þagði um stund, en sagði
að lokum:
„Ef þú elskar mig, þá er ég
fús til að giftast þér.“
„Meinarðu það?“
„Já, auðvitað meina ég það.“
„Og hvað heldurðu að mas-
saro Agrippino segi um það?“
„Faðir minn segir að þú sért
kominn vel inn í starf þitt núna.
Og hann segir líka að þú sért
ekki einn af þeim, sem hendir
peningunum út í ráðleysi, held-
ur verði þér hver og einn pen-
ingur að tveimur, þú dragir við
þig matinn i sparnaðarskyni,
svo að það muni ekki líða á
löngu þar til þú eignist þínar
eigin kindur og verðir efnaður
maður.“
„Úr þvi svona er, þá er ég
ekki síður fús til að giftast þér,“
sagði Ieli.
„Jæja,“ sagði Mara við hann,
eftir að dimmt var orðið og
kyrrð var komin á kindurnar.
„Ef þig langar til að kyssa mig
núna, þá sé ég ekki að neitt sé
þvi til fyrirstöðu, þar sem við
höfum ákveðið að giftast.“
Ieli tók þessu tali hennar með
hógværð og vissi varla livað
hann átti að segja, en sagði þó
að lokum:
,Ég hef alltaf elskað þig, jafn-
vel lika á þeim tima þegar þú
gazt hugsað þér að- taka son
massaro Neris fram yfir mig...“
En hann hafði ekki brjóst í sér
til að minnast á hinn manninn.
„Sjáum til, okkur hefur verið
ætlað að giftast,“ sagði Mara.
Það stóð ekki á samþykki
massaro Agrippino, hann gaf
jáyrði sitt hiklaust, og Lia rauk
i að sauma nýjan jakka og buxur
úr baðmullarflaueli á tengda-
sonarefnið.
Mara var blómleg eins og ný-
útsprungin rós, hún var með
hvítt sjal um herðarnar, sem
var mjalllivítt eins og skinn af
páskalambi, með hálsfesti úr
rafi um hálsinn, sem lét háls
hennar sýnast enn hvitari en
hann var. Ieli gekk við hlið
liennar á götunni. Ilann var
stífur í hreyfingum og gekk
þráðbeinn, klæddur nýjum
jakka úr ullarefni og buxum úr
baðmullarflaueli. Hann þorði
ekki einu sinni að bera rauða,
nýja silkiklútinn upp að nef-
inu af ótta við að vekja athygli
almennings á sér. En nágrann-
arnir, og allir sem þekktu sög-
una af Don Alfonso, hlógu opin-
skátt að honum. Þegar Mara
hafði sagt: „Ég vil,“ og prestur-
inn hafði krossað yfir hana, svo
að nú var hún hans löglega eig-
inkona, leiddi Ieli hana heim,
og honum var innanbrjósts eins
og manni sem hefur eignazt allt
gull heimsins og allar jarðeign-
ir, sem hann hefur augum litið.
„Núna, þegar við erum orðin
hjón,“ sagði hann við hana er
þau komu heim og gerði eins
Nivea inniheldur
Eucerit — efni
skylt húðlitunni
— frá því stafa
hin góðu áhrlf
þess.
ÉG NOTA NIVEA EN ÞÉR?
Núið Nivea íi andlitíS að kveldl: Þá
verður morgunraksturlnn þægilcgri
og auðveldari. Og eftir raksturlnn
hefur Nivea dásamleg áhrif.
GOTT ER AÐ TIL ER NIVEA!
Látið NIVEA fulikomna raksturlnn.
— VIKAN 32. tbl.