Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 47

„Ég vil ekki a'ð þú farir til
þeirra. Farðu ekki.“
„Heyrirðu ekki, að þau er i að
kalla á mig?“
Hann svaraði engu. En nú var
hann orðinn svo skuggalegur, að
í andliti hans mátti sjá, að nú
gat verið allra veðra von, þarna
sem hann beygði sig yfir kind-
ina sem hann var að klippa.
Mara yppti öxlum og byrjaði að
dansa. Hún var rjóð i andliti.
Svörtu augun hennar líktust
mest tveimur stjörnum, og ef
hún opnaði munninn sást i
mjallhvítar tennur hennar. Það
stafaði Ijóma af gullskraútinu
sem hún bar og það skar sig dá-j
samlega úr við hörund hennar,1
einkum kinnar hennar og brjóst,*
svo að í sannleika minnti hún|,
hvað fegurð snerti á hina hei-f
lögu mey. Allt í einu rétti Ieli *
úr sér. Hann hélt á löngum
fjárklippum i höndunum, og,
hann var álika fölur í andliti og
faðir lians hafði verið á bana-
sænginni, þegar hann lá við
eldinn og skalf af kuldalirolli.
Hann horfði á Don Alfonso,
fína, hrokkna skeggið Iians,
flauelsjakkann sem hann var í,
gullfestina framaná vestinu —[
hann rétti Möru höndina og
bauð henni í dans. Hann sá
hann rétta út hendurnar eftir
lienni og þrýsta henni að brjósti
sér, og hún iét sér það vel líka.
Þá, Guð fyrirgefi honum, missti
liann þolinmæðina, brá fjár-
klippunum á barka Don Alfonso,
herti að og klippti sundur háls-
inn á honum með snöggu átaki,
rétt eins og hann væri að slátra
lambi.
Seinna meir, þegar hann var
leiddur fyrir dómarann, fjötrað-
ur og niðurbrotinn, og án þess
að hafa sýnt neina mótspyrnu,
sagði hann:
„Hvað þá. Ég ætlaði mér ekki
að drepa liann.“
„En hann tók Möru frá mér
LÍFSKJARAMARK.
Framhald af bls. 9.
að svo virðist sem frumsýningar
séu þessum hópi manna ekkert
almennt keppikefli.
Fatnaður og snyrting er nú
stóraukinn kostnaðarliður. Kon-
an þarf 25 þúsund á ári til þess
að klæða sig fyrir og snyrta.
Karlmaðurinn sleppur enn sem
fyrr billegar, eða með 10 þúsund
krónur, en nú er þessi liður orð-
inn ískyggilegur, hvað börnin
snertir. Hann er þó ekki mjög
tilfinnanlegur, ef hjónin eiga
eingöngu stráka; þá sleppa þau
með svo sem 15 þúsund krónur
yfir árið, en séu það eingöngu
stelpur, þýðir ekki að orða
minna en 20 þúsund. Það er lík-
lega rétt að miða við tvo stráka
og eina stelpu og segja að meðal-
talið af þeim reikningi sé 27 þús-
und krónur. Fatakostnaður fjöl-
skyldunnar er sem sagt 62 þús-
und á ári.
Reikningurinn: 176.850 krónur.
Nú er kominn spónhúsanýr
reikningsliður, þótt ekki sé hann
ýkja hár. Krakkarnir eru sem
sagt farnir i skóla. Það kemur
náttúrlega ekki fram á öðru en
bókakaupum, lítilsháttar í náms-
tækjum. Eldri strákurinn er nú
kominn í menntaskóla, stelpan
er í gagnfræðaskóla en yngri
strákurinn er enn í barnaskóla.
Það mundi vera mjög nærri lagi,
að tvö þau eldri þyrftu 9 þúsund
krónur á ári vegna skólakostn-
aðar, og ég vona að mér fyrir-
gefist, þótt ég lóti yngsta meðlim
fjölskyldunnar hafa 150 króna
skólakostnað; það er í og með
til þess að fá töluna aftur upp
í heilt þúsund. Alls er þá upp-
hæðin: 186.000,00 kr.
Ekki verður hjá því komizt að
ferðast eitthvað. Sá í mennta-
skólanum vinnur nú orðið sjálf-
ur fyrir ferðalögum sínum og
smánauðsynjum yfir sumarið,
enda fær hann ókeypis fæði og
húsnæði heima hjá pabba og
mömmu. Hann fær jafnvel að
grípa í bílinn við og við, og þarf
þá ekki einu sinni að borga
benzínið. Hins vegar dugir ekki
annað en styðja stelpugreyið
eitthvað til ferðalaga yfir há-
sumarið, svo sem í Þjórsárdal
um hvítasunnuna, Þórsmörk um
verzlunarmannahelgina og þesS
háttar. Hún er svo sem ekki
þurfafrek, greyið, henni dugir
svona fimm þúsund kall á ári
fyrir nesti og fargjöldum. Sá
yngsti fer enn sem komið er ekki
langt án pabba og mömmu, hann
fær einstaka sinnum að fara með
strákunum rétt út fyrir bæinn,
en það kostar aldrei meira en
1000 krónur á ári.
Saman fer fjölskyldan ekki
margt. Stundum skreppa þau í
eina og eina sunnudagsferð á
bílnum, en sá elzti vill ekki fara
með, nema hann fái að aka. Ein-
hvern tíma á sumrinu fer hús-
bóndinn í veiðiferð með kunn-
ingjunum, og loks fer húsmóð-
irin í nokkrar berjaferðir að
haustinu. Þetta er ekki dýrt,
kostar kannski að meðreiknuðu
veiðileyfinu svona 10 þúsund
kall.
Hins vegar er utanlandsferð
alveg hugsanleg. Það er ekkert
fráleitt að skreppa til Mallorca
einhvern smátíma, eða til Kan-
aríeyjanna, kannski til Spánar
eða suður til ítalíu; einnig koma
Rínarlönd til greina. Það er bara
eitt í þessu;' maður lífskjara-
marks II má helzt ekki fara með
hópferð á vegum neinnar ferða-
skrifstofu. Það getur gengið, að
láta ferðaskrifstofuna skipu-
leggja ferðina fyrir sig, útvega
farmiða, panta hótel og þess hátt-
ár. Það er líka afsakanlegt að
fara í innkaupaferð til Bretlands,
þótt í hópferð sé; það er nefni-
lega bíssnis í því. Meðaltal
ferðakostnaðar og hótelgjalda í
slíkri ferð er mjög nálægt því
að vera 20 þúsund fyrir manninn
eða 40 þúsund fyrir hjónin, og
úr því þau eru nú að fara þetta
má varla minna vera, en að þau
hafi svo sem eins og 35 þúsund
í spandas bæði til samans. Það
þykir gott að fara slíka ferð á
svo sem þriggja ára fresti; ferða-
kostnaður verður því ca. 25 þús.
á ári.
Reikningurinn er nú orðinn
227.000,00 krónur.
Maður lífskjaramarks II hefur
líka sitt stolt, og það kemur iðu-
leg'a fram í því, að hann leggur
mikið upp úr því, að konan hans
getið verið dýrt og fínt klædd,
þegar það á við, að dómi sam-
tímans. Ég hef af ásettu ráði
undanskilið þetta frá hinum
venjulega kostnaði við föt, vegna
þess, að mér finnst þetta frekar
eiga að heyra undir sér lið. Það
er nefnilega nauðsynlegt að geta
látið konuna standa í 20 þúsund
krónum, þegar farið er á virðu-
legar samkomur og skemmtanir.
Það sem til þess þarf er náttúr-
lega kjóll af algerum „topp-
klassa", refur um hálsinn o. s.
frv. Þannig er hægt að reikna
það út, að þegar t. d. Þjóðleik-
húskjallarinn er fullur af fólki
af fínu tilefni, er þar kvenfólk
fyrir um 200 þúsund — ég meina
auðvitað búningur þess. En sem
sagt, í 20 þúsundum skal frúin
geta staðið, og þá er reikningur-
inn kominn í 247 þúsund krónur.
Það eru dálítil vandræði með
tómstundaiðju, sport og þess
háttar, fyrir mann af lífskjara-
marki II. Golf hefur takmarkað-
ar vinsældir hér vegna veðrátt-
unnar, skyttirí hefur aldrei þótt
fínt, og það er komið of mikið
af alls konar kálfum af lífs-
kjaramarki I og þar undir í lax-
veiðarnar, til þess að það sé
nokkuð varið í þær. Þrautalend-
ingin hefur þá orðið frímerkja-
söfnun, því ef hún er stunduð
af nokkurri kostgæfni og alúð,
getur hún orðið dýrari en flest
annað sport. Svo frimerkjasöfn-
un er helzta sport lífskjara-
marks II.
Fínast þykir að safna seríum,
svo sem Olympíuseríunni, flótta-
mannaseríunni, hungursneyðar-
seríunni og einnig að ná sem
flestum frímerkjum frá sama
landi. Sé regluleg alúð lögð við
svona seríusöfnun, fer kostnað-
urinn allt upp í 10—15 þúsund
á ári í frímerkjakaup, bókakaup
og tækja. Og það er afskap-
lega fínt að geyma a. m. k. hluta
af safninu í sínu bankahólfi, eld-
traustu og þjófheldu. Það þykir
líka fínt að standa í biðröð á út-
komudegi nýrra frímerkja til
þess að krækja sér í nýjan spón
í askinn. Hve dýrt hobby þetta
er, sést glöggt á því, að meðal-

Jackie sumarpeysa og buxur nýkomið í verzlanir.
Heildverzlunin
ÞÓRHALLUR SIGURJÓNSSON h. f.
Þingholtsstræti 11. — Símar 18450 og 20920.
VIKAN 32. tbl.
47