Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 46

„Konan hans lætur hann
standa úti og verða gegndrepa,"
sögðu nágrannarnir, „meðan
annar maður er hjá henni.“
En Ieli vissi ekki að hann var
kokkálaður, og enginn tahli jjað
ómaksins vert að segja honum
frá þvi. Það leit líka lielzt út
fyrir að honum væri sama um
það, og hefði tekið konuna að
sér með kostum hennar og göll-
um, eftir að sonur massaro Neris
hafði slitið öllu sainbandi við
hana, eftir að liann komst að
sambandi hennar við Don Al-
fonso. En Ieli var sæll og
ánægður i fávizku sinni og
safnaði holdum eins og göltur,
því „þau stinga djúpt in beittu
hórdómshorn, þótt húsið vaxi
að tímanlegum auð.“
Svo skeði það dag nokkurn að
ein smaladrengjanna sagði við
hann, er þeir voru að þjarka
út af ostsneiðum, sem stolið
hafði verið:
„Fyrst að Don Alfonso held-
ur við konuna þina, þá heldurðu
náttúrlega að þú sért mágur
hans, og sjálfsálit þitt hefur upp
á síðkastið vaxið svo mikið að
maður gæti haldið að þú værir
krýndur konungur, með þessi
líka þokkalegu horn út úr hausn-
um.“
„Ráðsmaðurinn og skógar-
vörðurinn bjuggust við að sjá
blóð fljóta er þeir heyrðu þessi
orð, en í stað þess þagði Ieli
við þeim, eins og þetta væri
málefni sem honum væri með
öllu óviðkomandi, og varð svo
aulalegur á svipinn, að í raun
og veru hefði honum hæft bezt
að vera hyrndur.
Það kom fast að páskum, svo
ráðsmaðurinn sendi alla vinnu-
mennina til skrifta í þeirri von
að guðhræðslan myndi venja þá
af öllum ostaþjófnaði. Ieli fór
ásamt þeim til skriftanna. Þeg-
ar hann kom út úr kirkjunni,
leitaði hann uppi smaladreng-
inn sem hann hafði átt orða-
skakið við, lagði höndina á öxl
honum og sagði:
„Skriftafaðir minn sagði mér
að fyrirgefa þér, og ég er ekkert
reiður við þig út af því sem þú
sagðir við mig. Og ef þú hættir
að stela osti, þá mun ég láta sem
það sé ósagt, sem þú sagðir við
mig í reiði.“
Eftir þetta var hann nefndur
Gullhyrningurinn, og nafnið
festist við liann og fjölskyldu
hans, jafnvel eftir það að hann
liafði þvegið hornin í blóði.
Mara hal'ði gengið til skrifta
líka. Þegar hún kom út úr kirkj-
unni, dúðuð i sjöl, horfði hún
til jarðar og var eins og María
Magdalena á svipinn. Ieli beið
hennar á svölunum heima, hann
tók strax eftir því að hún var
enn undir áhrifum altarisgöng-
unnar. Hann horfði á hana frá
hvirfli til ilja, rétt eins og hann
væri nú að sjá hana i fyrsta
sinn á ævinni, eða henni hefði
verið breytt í útliti, henni Möru
hans. Og liann koin sér ekki einu
sinni til að horfa á liana meðan
hún var að dúka horðið og leggja
á það, róleg í hreyfingum og
snoturleg eins og vanalega.
Eftir að hafa hugsað sig um
stundarkorn, sagði liann rólega
og æsingarlaust:
„Er það satt, að þú haldir við
Don Alfonso?"
Mara leit á hann með sínum
skýru, fögru augum og krossaði
sig:
„Hvers vegna viltu láta mig
syndga á þessum lieilaga degi?“
ságði hún.
„Nei. Ennþá vil ég ekki trúa
þessu . . . af því að Don Alfonso
og ég vorum alltaf saman þegar
við vorum drengir, og ekki leið
sá dagur að hann kæmi ekki til
Tebidi . . . eins og við værum
bræður . . . Nú er hann ríkur og
á peninga eins og sand. Ef hann
þarf á konu að halda, gæti hann
gift sig, því hann býr við alls-
nægtir.“
Mara missti nú alveg þolin-
mæðina og hellti yfir hann
slíkum roknaskömmum, að hann
leit ekki upp aftur.
Að lokum, eins og til jiess að
draga úr spennunni sem ríkti á
milli þeirra, skipti hún um um-
talsefni og spurði hann hvort
hann hefði fengið nokkurn til
að reita illgresið úr hörskák-
inni, sem þau höfðu sáð i á
hrossabaunaakrinum.
„Já,“ sagði Ieli. „Hörinn verð-
ur góður, það er allt í lagi með
hann.“
„Þá get ég búið þér til tvær
skyrtur til að lialda á þér hlýju
i vetur,“ sagði Mara.
Sannast að segja skildi Ieli
ekki hvað „kokkáll“ þýddi, og
enn síður vissi hann hvað af-
brýðissemi var. Sérhver nýjung
komst svo sorglega treglega inn í
vitund hans, og þetta tilfelli var
svo stórkostlegt, að það tók hann
óratima að átta sig á þvi, ekki
sízt þegar hann virti Möru sína
fyrir sér, svona fagra, hvíta i
andliti og snyrtilega búna. Ilún
liafði kosið sér liann sem eigin-
mann, og hann elskaði liana svo
heitt og innilega. Ilann hafði
hugsað svo mikið um hana árum
saman, eða siðan hann var dreng-
ur. Þegar verið var að segja hon-
um sögurafþvi aðhún ætlaði sér
að giftast einum eða öðrum,
hafði liann gjörsamlega misst
matarlystina þann daginn. Og
þegar honum varð hugsað til
Don Alfonso, fannst honum ó-
hugsandi að liann hefði hagað
sér svona skepnulega gagnvart
honum. Hann sá liann fyrir sér í
huga sér eins og hann hefði
litið út í Tehidi, vingjarnlega
augnaráðið og síbrosandi munn-
inn. Hann minntist þess lika að
alltaf þegar liann kom i heim-
sókn, var hann hlaðinn brauði
og sælgæti. En nú var svo lang-
ur timi liðinn — og svo þurfti
þessi andstyggð að koma fyrir.
Það voru liðin mörg ár sem þeir
höfðu ekki sézt, því hann, fá-
tæki hjarðmaðurinn var alltaf
bundinn við störf sín i svcitinni
árið um kring. Þegar honum
varð hugsað til hans, kom hin
sama mynd æskuáranna fram i
huga hans.
En þvi miður átti fundum
þeirra eftir að bera saman aft-
ur. Og þegar Ieli sá Don Alfonso
aftur, var hann orðinn fullorð-
inn maður. Það orkaði á hann
eins og reiðarslag að sjá hann,
svona hávaxinn og gjörvulegan.
Eða klæðaburðurinn: gullkeðja
framan á vestinu, flauelsjakk-
inn og snyrtilega yfirskeggið,
sem sló á gullinni slikju. Hann
var ekki vitund stoltur í fram-
komu er hann hitti Ieli, heldur
heilsaði honum kunnuglega,
klappaði á öxlina á honum og
ávarpaði hann með sldrnar-
nafni. Hann var i fylgd með
eiganda stórbýlisins og nokkr-
um vinum þeirra, sem höfðu
skroppið i smá skemmtiferð í
sveitina um rúningstimann. En
svo einkennilega vildi til, að
Mara kom alveg óvænt þangað
um sarna leyti, undir því yfir-
skyni að hún væri þunguð og
hefði þvi gott af að borða nýjan
ost.
Það var dásamlega fagur, heit-
ur dagur, gullnum bjarma sló á
akrana og hér og þar sáust
hlómstrandi runnar og langar
raðir af grænum vínviðarrunn-
um. Kindurnar brugðu á leik og
jörmuðu af ánægju yfir því að
vera lausar við ullina. í eldhús-
inu liafði kvenþjóðin gert stór-
an eld til að matbúa úr öllum
þeim forða, sem eigandinn liafði
dregið að. Meðan á undirbún-
ingnum stóð, biðu fyrirmennirn-
ir sem komnir voru i skugga
trjánna og skemmtu sér þar við
bjöllubumbur og sekkjapipur,
og sumir voru að dansa við
stúlkurnar á stórbýlinu.
Ieli, sem tók þátt i rúning-
unni, fann til óróa. Það var ein-
liver vanlíðan innra með lion-
um, sem hann gat ekki gert sér
grein fyrir af hverju stafaði,
eitthvað sem líktist því að ver-
ið væri að rífa innýfli lians i
sundur. Eigandinn liafði skipað
svo fyrir, að slátrað yrði tveim-
ur lömbum, veturgömlum sauð,
nokkrum hænsnum og kalkún-
hana. í stuttu máli, liann vildi
sýna rausn og skera ekkert við
nögl, en sýna gestum sínum að
vel væri veitt. En þegar slátur-
dýrin öskruðu af kvölum og
lömbin kveinkuðu sér undan
sláturhnífnum, varð Ieli altek-
inn af skjálfta svo að liné hans
hristust og honum sýndist
stundum, að ullin sem hann var
að ldippa og grasið sem féð var
að leika sér i, væri fljótandi i
blóði.
„Farðu ekki,“ sagði hann við
Möru, þegar Don Alfonso kall-
aði á liana til að dansa með
fólkinu. „Farðu ekki, Mara,“
„Hvers vegna ekki?“
Svitalögurinn ilmandi sem allar konur hafa
beðið eftir með óþreyju, er nú kominn aftur
í allar snyrtivöruverzlanir og apótek.
Heildverzlun
PÉTUR PÉTURSSON
Hafnarstræti 4. — Símar 190-62 og 112-19.
—----------.------- -------------i II
_ VIKAN 32. tbl.