Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 31

og þar á meðal sjálfum honlini,
hefði sézt yfir í marga daga leit.
Hann sendi klæðisbótina sanit til
þeirra í rannsóknardeildinni.
Að nokkrum dögum liðnum
barst Chapman lögregluforingja
sú tilkynning frá sérfræðingun-
um í rannsó'knardeildinni, að
þeir hefðu fundið þvottastimpil á
klæðisbótinni. Það tók ekki lang-
an tíma að liafa uppi á þvotta-
húsinu, og þar fengust þær upp-
lýsingar, að samkvæmt hókum af-
greiðslunnar, hefði frú Karolína
Manton fengið kápu úr þessu efni
hreinsaða í þvottahúsinu endur
fyrir löngu.
Mantonhjónin bjuggu ekki all-
langt frá þvottahúsinu, svo
Chapman lögregluforingi hélt
þangað í þessari ferð og hringdi
dyrabjöllunni. Miðaldra maður
kom til dyra.
— Herra Manton? spurði lög-
regluforinginn, og þegar maður-
inn kinkaði kolli, spurði lög-
regluforinginn hvort kona hans
væri heima.
Það kom bersýnilega hik á
mannnin við spurninguna, og
lögregluforinginn þóttist sjá
ótta bregða fyrir í svip hans
rétt sem snöggvast.
— Nei, því miður ekki, herra
minn, svaraði Manton. Hún . . .
hún skrapp til Lundúna fyrir
nokkrum dögum.
— Þér getið kannske veitt
upplýsingar um dvalarstað
liennar þar? spurði lögreglufor-
inginn.
En Manton dró við sig svarið.
Hann bauð lögregluforingjanum
inn að ganga.
— Þetta er eiginlega löng saga,
sagði Manton, þegar inn var
Ikomið. Ég er hræddur um að
hún hafði hlaupizt á brott frá
mér. Það hefur að minnsta
kosti komið fyrir einu sinni áð-
ur; þá hljópst hún á brott með
öðrum manni, en í það skiptið
kom hún heim aftur að nokkr-
um tíma liðnum og ég tók hana
í sátt. Ég geri því ráð fyrir að
sama sagan endurtaki sig. Eða
öllu hcldur — ég vona, að hún
komi lieim aftur áður en langt
um líður.
Chapmann fór fram á að hann
fengi að atliuga ibúðina, kvað
það vera eins og hvert annað
formsatriði, og virtist húsráð-
andi ekki hafa neitt við það að
athuga. Tókzt Chapman lög-
regluforingja þá að stinga á sig
flöskum og ýmsu smádóti
franuni í eldhúsinu, sem gera
mátti ráð fyrir að fingraför frú
Manton fyndist á, án þess Man-
ton veitti þeirri athöfn hans
nokkra athygli.
Þegar lögregluforinginn kom
aftur til stöðva sinna, fól liann
fingrafarasérfræðingi þegar að
athuga flöskurnar og smádótið.
Niðurstaðan af þeirri athugun
varð hin áhrifaríkasta — það
voru sömu fingraför, sem fund-
ust á flöskunum og tekin hðfðu
verið af líkinu.
Með öðrum orðum — hin
myrta kona, sem líkið í po*kan-
um var af, var engin önnur en
frú Manton . . .
Eiginmaður hennar var úr-
skurðaður i varðhald og tek-
inn til strangrar yfirlieyrslu.
Hann ncitaði því fyrst harðlega
að eiga nokkurn þátt í dauða
hennar, en lét sig að lokum og
meðgekk morðið.
Það var ekki með vilja
gert, kjökraði hann. — Eigin-
kona mín var fikin í skemmtan-
ir; hún var úti á hverju kvöldi
og sinnti hvorki mér né heimil-
inu. Loks liljópst hún á brott frá
mér, en kom aftur og ég tók
hana í sátt. Þegar hún svo hót-
aði að hlaupast á brott öðru
sinni, var mér lokið; ég missti
alla stjórn á skapsmunum min-
um . . .
Manton var dæmdur til dauða,
en náðaður fyrir málsbætur og
dænidur i ævilangt fangelsi.
Hann andaðist í fangelsisklefan-
um árið 1ÍM7.
Hundur, sem var að leik með
klæðisbút og athugull lögreglu-
foringi, urðu þannig til þess í
sameiningu að upplýsa eigin-
konumorðið i Luton.
Svona — svona — fínt — brostu nú.
— Hvað svo næst?
en það var ekki að finna á Volvo
Amazon. Ég renndi honum hik-
laust úr fjórða í annan og jafn-
vel fyrsta, án þess það kæmi
nokkurt hik á hann. -— Annars
fannst mér helzt aldrei þurfa að
skipta honum niður, nema þá til
að draga úr ferðinni — ég gerði
það bara svona af gömlum vana
eftir hraðamælinum.
Amazonurinn er annars undar-
lega mælafátækur, af svona dýr-
um og vönduðum bíl. Hann hefur
aðeins hraðamæli, hitamæli og
benzínmæli, það eru ljós fyrir
olíu og rafmagn. Mér finnst það
eiginlega lágmarkskrafa, að bíll
í þessum klassa hafi að minnsta
kosti þá mæla, sem áður voru
upp taldir, og þar að auki smur-
þrýstimæli, rafmagnsmæli og
snúningshraðamæli. Sá sem einu
sinni hefur komizt upp á að hafa
alla þessa mæla, vill ekki án
þeirra vera, og það er engin
ástæða til þess að neita sér um
þá. Það myndi kannski einhver
segja, að hver og einn geti bætt
þessum mælum á eftir eigin geð-
þótta, en þeir verða þá eins og
aukahlutir í bílnum og spilla
heildarsvip hans, sem að mínu
viti er mjög góður. Mælaborðið
er bólstrað með svörtu plasti að
ofan en er hvítt það sem að
manni veit, mælarnir beint fram-
an við ökumann og öll stjórn-
tæki þar rétt við höndina, rofar
og takkar fyrir innsog, ljós,
þurrkur o. s. frv. Þurrkurnar eru
með tvískiptum hraða og sjálf-
virkt rúðupiss í sama rofanum.
Miðstöðvarstillingin er í mæla-
borðinu fyrir hægri hendi, og
maður þarf ekki einu sinni að
halla sér fram til að ná henni.
Miðstöðin hitar ágætlega, en
blásarinn er óþarflega hávær.
Framsætin eru aðskildir stól-
ar og aldeilis konunglegar mubl-
ur. Ég efast um, að betri sæti
finnist í nokkrum bíl. Enda eru
sænskir mjög stoltir af þessum
stólum og halda því óspart á
lofti, að læknir hafi teiknað þá
eftir því sem bezt hentar manns-
líkamanum. Ég myndi vilja mæl-
ast til þess, að þeir settu þann
góða doktor í að teikna aftursæt-
in líka. 1 stationbílnum, sem þeir
kalla reyndar Herragarðsvagn
(sbr. sveitamanninn (country-
man) hjá Austin) er aftursætið
að vísu ekki svo bölvað, ef bakið
á því væri ekki svona bratt, en
mér hefur fundizt það verra í
fólksbílnum. Hann er svo þröng-
ur að ofan, að farþegar í aftur-
sætinu þjarma hver að öðrum,
og setan svo stutt fram, að það
er nánast enginn stuðningur við
neitt annað en þjóhnappana.
Það þarf náttúrlega ekki að
tala um farangursrýmið í herra-
garðsbílnum; það er yfrið nóg.
Hins vegar ekki nema í meðal-
lagi á fólksbílnum. En Amazon
hefur svo marga góða kosti til að
bera, að manni hættir til að
gleyma ókostunum, en það er
hættulegt, ekki hvað sízt, ef
framleiðandinn hefur gleymt
þeim líka. ★
VIKAN 32. tbl. —